Singles Collection Vol. 1

Als een CD uit deze serie interessant is, dan zijn de andere twee dat ook. Natuurlijk heb ik ze alle drie. Het gaat om alle studio-opnamen van de DSC Band die destijds op 78 toeren platen werden uitgebracht, vanaf het platendebuut in 1948 tot aan het vertrek van Peter Schilperoort in 1955. Sommige nummers zijn ook op het internet te vinden, maar met plaatruis en bij deze collectie is de digitale remastering OK. Oppervlakkig lijkt het oude stijl jazz, maar er is meer gearrangeerd dan destijds in de oude stijl gebruikelijk was en andere dixielandorkesten hebben dat van de DSC Band overgenomen. De oprichters, Frans Vink en Peter Schilperoort, hadden beiden bewondering voor Duke Ellington, maar konden het toch niet eens worden. Het geheim van Ellington was: gebruik talent waar mogelijk en arrangeer als het resultaat daar beter van wordt. Vink wilde ook de stijl van Ellingtons arrangementen overnemen, maar die had een orkest van 15 musici. Schilperoort wilde "zijn" werkwijze toepassen op een dixielandorkest dat maar half zo groot hoefde te zijn, met een tweede klarinettist als enige afwijking van de traditie. Hij trok aan het langste eind en Vink vertrok voordat het orkest aan platen maken toe kwam.
In het swingorkest, waar Ellington van uitging, heeft ieder nummer zijn arrangement maar Ellington gaf zijn musici daar inbreng. In het dixielandorkest, waar Schiperoort van uitging, wordt niets opgeschreven maar Schilperoort haalde de teugels aan. Voor beide benaderingen heb je een sterke persoonlijkheid nodig, want talent laat zich niet zomaar beteugelen. Ellington had wel eens wrijvingen met Johnny Hodges maar die konden worden bijgelegd. De ruzie met Ben Webster kon niet worden bijgelegd en Webster hield de eer aan zichzelf. Schilperoort had wel eens wrijvingen met Wybe Buma maar die konden worden bijgelegd. De ruzie met Jan Morks (na de terugkeer van Schilperoort) kon niet worden bijgelegd en Morks hield de eer aan zichzelf. Maar dat Schilperoort de persoonlijkheid had om zijn werkwijze te realiseren, staat vast en dat heeft de unieke stijl van de DSC Band opgeleverd. Die komt het best uit de verf in deze Single Collection, niet omdat het vroeger beter was maar wel omdat het duidelijker was.
In het allereerste nummer, een van de twee in de collectie waar Schilperoort in de credits wordt vermeld, is de stijl van de toen drie jaar oude band al neergezet. De band ging toen zonder gitarist/banjospeler de studio in en die mis ik ook niet. Het jaar daarop is die er wel bij en de ritmesectie maakt dan een loggere indruk. Dat ligt niet aan de toegevoegde kracht, denk ik, eerder aan de reorganisatie. De pianist gaat zich minder met de begeleiding bemoeien en de drummer valt terug op een ouderwets nadrukkelijke stijl. De balans komt daarna geleidelijk weer terug en de band ontwikkelt zich verder naar de perfectie die ik op de derde CD hoor. En dan met name in de instrumentale stukken. De opnamen met zangeres Neva Raphaello, waar de band destijds triomfen mee vierde, staan ook op de derde CD maar ik luister naar het orkest erachter.