Slow Boat to China

Getalenteerde Britse zanger, gitarist en anti-ster die
gedurende zijn hele carrière in de schaduw van Clapton, Cooder en Cale speelt. Chris Rea wordt
geboren in de Engelse kustplaats Middlesbrough. Op 23-jarige leeftijd heeft hij een vergeefse
poging achter de rug om een platenmaatschappij te interesseren voor de liedjes die hij als zanger
van een akoestisch trio uitvoert. Terwijl hij zich met allerlei baantjes in leven houdt, besluit hij,
geïnspireerd door Joe Walsh en Ry Cooder, een (slide-)gitaar te kopen. Na een tijdje studeren
formeert hij het groepje Cattemloa, Rea & Taylor. Vervolgens sluit Chris Rea zich aan bij
Magdalane, een band die nogal eens van naam (ook Beautiful Losers) en bezetting (o.a. Paul
Rodgers, David Coverdale, Mick Moody, Bruce Thomas} wijzigt en waarmee Rea maar voor een
deel samenspeelt. In '75 wordt de groep door Melody Maker uitgeroepen tot 'beste nieuwe act'.
Het jaar daarop tekent hij als solo-artiest bij Magnet, dat hem wil lanceren als de nieuwe Elton
John. Omdat de punk in alle hevigheid losbarst, lijkt de ouderwetse ballade-rock op Whatever
Happened To Benny Santini volkomen uit de tijd, maar de single Fool (If You Think It's Over) wordt
een wereldhit. De vliegende start blijkt echter vals, want daarna verslapt de aandacht voor Rea, die
evenwel onverstoorbaar degelijke, zij het weinig opvallende platen blijft maken. Pas met I Can
Hear Your Heartbeat van Watersign speelt hij zich weer in de belangstelling, gevolgd door I Don't
Know What It Is (But I Love It) van Wired To The Moon. Inmiddels heeft hij een eigen, ingetogen
stijl ontwikkeld, waarin zijn schorre stem en slide-gitaarspel een belangrijke plaats innemen.
Shamrock Diaries wordt gekenmerkt door rustig rockende muziek met romantische en nostalgisch
getinte teksten en bevat met de ballade Josephine (over zijn dochtertje) zijn grootste hit tot dan
toe. Buiten de huiskamer functioneert Rea als een gerespecteerd live-performer, die zijn
kundigheid op Torhout/Werchter '84 en Pinkpop '85 mag tonen. Als zanger werkt hij mee aan het
Willie And The Poor Boys-project van Bill Wyman. On The Beach laat een lichte verandering van stijl
horen, die te danken is aan Rea's samenwerking met Max Middleton. Deze toetsenman speelt
eerder onder meer met Jeff Beck en het is dan ook door Becks Blow By Blow-elpee dat Rea, die
naar eigen zeggen veel te laat de jazzrock en -funk uit de jaren zeventig ontdekt, contact met hem
zoekt. Middleton neemt langzaam maar zeker de plaats in van Rea's rechterhand Kevin Leach en
als gevolg daarvan klinken On The Beach en Chris Rea op het podium meer jazzy dan voorheen.
Grote hitsuccessen blijven uit, maar Rea is de laatste om zich daar druk om te maken. De songs die
Rea schrijft voor Dancing With Strangers zijn niet van dien aard dat Middleton zich geroepen voelt
een bijdrage in de studio te leveren, en hun wegen scheiden zich tijdelijk. Tijdens de op Dancing
With Strangers volgende toer is Middleton, die inmiddels een van Rea's beste vrienden is
geworden, weer van de partij. Voor het eerst spelen Rea en zijn band, waarin dan ook Middletons
sessiekameraad Robert Ahwai (gitaar), in de grote Europese zalen, een ervaring die de wat
intiemer ingestelde Rea niet zo bevalt. Gedeeltelijk op aandringen van de vertegenwoordiging van
Magnet op het Europese continent (de relatie tussen Rea en zijn platenmaatschappij in Engeland is
er een van onbegrip) verschijnt New Light Through Old Windows, waarop nieuwe versies van hits
en concertfavorieten, die echter nauwelijks te prefereren zijn boven de originelen. The Road To
Hell is een, zeker voor Rea-begrippen, loodzware plaat die een sombere visie op de huidige
maatschappij geeft. De composities hebben hier duidelijk onder te lijden; ze stralen nauwelijks
enthousiasme uit. Na een lang juridisch steekspel weet Rea zich van het Magnet-juk te bevrijden.
Auberge verschijnt op het Warner-label EastWest. De cd klinkt prompt een stuk vrolijker en met
de video van de titelsong is ook de humor weer terug in het werk van de man die niets liever dan
'een eigen restaurant zou willen beginnen.' Geheel in de lijn van Auberge ligt God'S Great Banana
Skin, waarop Rea zich nog nadrukkelijker als slide-gitarist profileert.

Bron: OOR
Popencyclopedie