Sweet Judy Blue Eyes My Life in Music

Judy Collins start op haar zesde jaar een klassieke
muziekstudie, een discipline die ze enkele jaren koppelt aan de ambitie om concertpianiste te
worden. Ten tijde van de highschool wordt haar interesse gewekt voor folkmuziek. Met No. 3
breekt een interessante periode aan, die gekenmerkt wordt door de opkomst van een generatie
songschrijvers die als verwoorders van grote bevolkingsgroeperingen zullen optreden. Zij begeeft
zich in het broeinest Greenwich Village: het zal haar leven en haar carrière veranderen. De
gevoelens van onvrede jegens maatschappij, exemplaren van de oudere generatie en
verregaande vormen van domkopperij worden ook door Collins verklankt, zoals te horen is op No.
3. Dylans Masters Of War vormt de inleiding tot een ware catalogus maatschappijkritische songs,
Concert en 5Th Album, dikwijls van de hand van belangwekkende tijdgenoten als Tom Paxton en
Fred Neil. Collins heeft duidelijk voor de rol van vertolker gekozen. Ze bereikt met haar concerten
een steeds groter publiek en haar platencarrière bereikt één lang hoogtepunt met drie elpees, In
My Life, Wildflowers en Who Knows Where The Time Goes, waarop ze zeker voor de gemiddelde
popmuziekconsument nieuwe muzikale gebieden ontsluiert en de luisteraar als één van de
eersten opmerkzaam maakt op de talenten van songschrijvers als Sandy Denny, Leonard Cohen,
Randy Newman, Joni Mitchell en Richard Farina. In prachtige orkestraties van Joshua Rifkin, In My
Life en Wildflowers, wijst ze ons verder de weg in de rijk geschakeerde catalogi van Brecht en Brel.
Groot animator van Who Knows Where The Time Goes is Stephen Stills, met wie Collins lange tijd
zeer goed bevriend is. In de jaren die erop volgen, brengt ze nog regelmatig platen uit, maar haar
belangstelling gaat ook steeds meer uit naar films en toneel. Ze speelt een rol in Peer Gynt van
Ibsen en maakt een documentaire over haar oude muzieklerares. Haar volgende elpees
verdrinken in overvloedige arrangementen en het grote publiek leert haar voor het eerst kennen
met het voor de rest van haar repertoire nauwelijks representatieve Amazing Grace. Er is dan al
een nieuwe generatie zangeressen, waarvan Linda Ronstadt en Bonnie Raitt belangrijke
exponenten zijn, die evenals Collins gaarne de aandacht vestigt op veelbelovende en relatief
onbekende schrijvers en bovendien een beter gevoel voor ritme aan de dag legt. Collins blijft de
rol van peetmoeder toebedeeld.

Bron: OOR Popencyclopedie