The Belly Dancer

Geschreven bij The Belly Dancer

Het boek "The Belly Dancer" van DeAnna Cameron houdt het midden tussen een Bouquetreeksje en een historische roman. Het is goed geschreven, leerzaam en onderhoudend, maar eigenlijk ook ontzettend fout.

Dora Chambers heeft zich aangesloten bij de Lady Managers van de Wereldtentoonstelling van 1893 in Chicago. Zij moet ervoor zorgen dat de danseressen in het “Egyptische Theater” zich op het podium kleden en gedragen zoals van een nette vrouw mag worden verwacht. Dora gaat regelmatig bij het theater langs om te zien of de danseressen zich aan de opgelegde regels houden. Gaandeweg raakt ze steeds meer gefascineerd door de dans die ze ziet en door de opzwepende muziek. Vooral danseres Amina Mahomet maakt indruk op haar.

Dora merkt ook hoe het overwegend mannelijke publiek naar de danseressen kijkt. Blikken die wat haar betreft meer in de echtelijke slaapkamer thuishoren dan in een theater. Ze wilde dat haar eigen man thuis zo naar haar keek. Ze besluit om Amina te vragen haar die bijzondere dans te leren. Zo zien Dora en Amina elkaar steeds vaker en komt Dora meer te weten over het leven van Egyptische artiesten. En dan raakt haar leven in een stroomversnelling op een manier die ze nooit had voorzien.

"The Belly Dancer" is een goed geschreven, meeslepende en zelfs leerzame roman. Hij geeft een beeld van de benauwende sociale conventies - en niet te vergeten korsetten - van het Amerika aan het einde van de negentiende eeuw. Door de ogen van Dora zie je als lezer ook hoe de Wereldtentoonstelling in Chicago eruit moet hebben gezien en maak je kennis met enkele historische personages. Bijvoorbeeld mevrouw Bertha Potter Palmer, die ook in werkelijkheid leiding gaf aan de "Board of Lady Managers". Ook over het leven achter de schermen van de mensen die de paviljoens uit de verschillende werelddelen bevolken kom je het één en ander te weten. En je leest over de speciale fietskleding voor dames die ervoor moest zorgen dat de enkels tijden het fietsen bedekt bleven.

Het verhaal is geïnspireerd door de legende van Little Egypt, een danseres uit het einde van de negentiende eeuw die is uitgegroeid tot een van de meest bekende figuren in de buikdansgeschiedenis. Little Egypt is nog steeds een bron van discussie onder historici. Het boek doet geen poging om het raadsel op te lossen, maar schets de vrouw die ze misschien kan zijn geweest.

Al met al een boek om in één adem uit te lezen. Maar zodra je wat kritischer naar het verhaal en de personages gaat kijken, krijgt het boek een vreemde bijsmaak. Hoe het leven van de vrouwen van Chicago er in 1893 uitzag, kan ik niet anders dan voor kennisgeving aannemen. Maar zodra het over de dans en de danseressen gaat, maakt zich een lichte weerzin van mij meester. Dat een pasgetrouwde Amerikaanse vrouw naar een Egyptische danseres toestapt om niet alleen danslessen te nemen, maar ook te leren hoe ze haar man moet verleiden, lijkt me sterk. Dat de danseres op het verzoek ingaat, lijkt me nog minder waarschijnlijk. En een Arabische vrouw als expert op het gebied van seks en verleidingskunst. Hebben we dat niet al eerder gehoord? Ook andere elementen in het verhaal kan ik niet anders bestempelen dan als racistisch. Hoewel het boek het racisme van toen aan de kaak stelt. Helaas kan ik hier niet meer over zeggen zonder een belangrijk deel van de ontknoping te verraden. En dat een vrouw, die nota bene gewend is om strak gehuld in een korset door het leven te gaan, zich zo snel de kneepjes van het buikdansen eigen maakt? Ook dat hebben we vaker in fictie gezien.

Dit alles gezegd hebbend, weet ik nog steeds niet of ik dit boek nu moet aanbevelen of afkraken. Voor beide is wat te zeggen. Voor een kritische buikdansprofessional kan het boek een bron van frustratie zijn, maar voor wie zijn kritische geest even opzij kan zetten, valt er ook veel te leren en te genieten.