The King Of Limbs

Voor het eerst ben ik niet zo onder de indruk van nieuw werk van Radiohead.
Met The King Of Limbs weten ze mij niet zo te betoveren als met al hun eerdere releases.
Ondanks dat de nummers me (nog) niet inpakken beoordeel ik de cd toch als goed, want de muzikale klasse van deze Engelse band is wederom overduidelijk. Ze gaan nog een stap verder - richting ontoegankelijk.
Fans van het eerste uur vinden ook dit album weer geweldig, maar ik zou de gemiddelde liefhebber adviseren eerst te gaan beluisteren want je er moet zeker van houden.
Codex zal iedereen wel mooi vinden, maar Bloom bijv. is echt 'nieuwe stijl'.

Dit weekend de nieuwe cd The King of Limbs diverse malen gedraaid.
Moet zeggen wederom een meesterwerk.
Net als Bowie in de jaren 70 heeft Radiohead het aangedurft om eind jaren 90
de muzikale koers drastisch om te gooien.
Zeker geen alledaagse muziek, lekker experimenteel. Dit verveelt nooit!!!

De sound van The King of Limbs kan in 1 woord treffend worden beschreven als experimentele achtergrondmuziek.

Het is zeer zeker geen slecht album, toch vind ik het voor "Radiohead-begrippen" een matig album. Deze CD borduurt voort op voorganger "In Rainbows". Het minpunt vind ik dat er nu wel heel veel nadruk op elektronica wordt gelegd. Daardoor wordt de muziek op een gegeven moment eentonig en wordt het nergens echt "spannend". Ik mis bovendien afwisseling en uithalen in de nummers, wat ook te maken zal hebben met het (vrijwel) ontbreken van gitaargeluid. The King of Limbs blijft niet echt beklijven: als ik The King of Limbs opzet, dan kan ik rustig aan het werk gaan, totdat ik op enig moment merk dat de CD ineens afgelopen is......tja, en dat was het weer dan...

Het gaat er mij niet om dat alle albums hetzelfde moeten klinken, integendeel zelfs. Het legendarisch album "OK Computer" klinkt immers totaal anders dan het al even prachtige "In Rainbows". The King of Limbs haalt het niveau van genoemde CD's echter nergens. Het is prettige achtergrondmuziek, maar ook niet meer dan dat.

Met pareltjes als codex en give up the ghost is dit weer een steengoed album. Met dubstep drums, electronische echo's en meerdere lagen die in ieder nummer te ontdekken zijn neigt dit meer naar het solo album van Thom Yorke dan hun vorige album In Rainbow. Jammer is dat het album maar 8 nummers heeft en 37 minuten duurt.

Het duurt altijd een poos voordat ik deze muziek ga waarderen, maar -in tegenstelling tot het gemiddelde top40-werk- beklijft het dan ook veel en veel langer. Al kost het soms moeite, omdat in het begin veel nummers erg op elkaar lijken, maar geleidelijk aan gaat ook deze cd 'blijven hangen'. De vergelijking met Kid A onderschrijf ik. Nog even volhouden en -soms op de achtergrond- op zetten, want ik ga het nu al steeds beter waarderen. (Ik voel al blijdschap als ik deze muziek onverwachts ergens gewaar wordt.)

De cd is te chaotisch luistert niet lekker weg, ben meer fan van hun instrumentale en rock cd's zoals my iron lung,pablo hoe,ok computer enzovoorts

Daar waar In Rainbows weer wat terug greep op de toegankelijkheid gaat de band onder leiding van Thom Yorke op The king of Limbs weer over alle grenzen van de creativiteit heen.
En het stemt me niet direct heel positief moet ik eerlijk zeggen.
Na een 5 tal luisterbeurten moet ik zeggen dat het me bijna nergens grijpt zoals het geniale In Rainbows dat wel vrij vlot deed.
Nu is dat ook moeilijk te overtreffen maar op dit album wordt de muziek in mijn opinie dood-geëxperimenteerd.
Persoonlijk vind ik dit het minste album tot nu toe.
Natuurlijk moet je altijd oppassen dat je een album van Radiohead niet te snel afschrijft.
Zeker is dat albums van deze unieke band heel persoonlijk zijn en zo dus ook mijn mening. Maar het staat me nog bij dat de mensen van Radiohead een jaar of twee geleden bekend maakten niet te weten of dit nu het beste album werd en blijk gaven van hun inspiratie tekort.
Nu weet ik waarom.