The Rolling Stones - More Hot Rocks (Big Hits & Fazed Cookies) (2 CD)

Leuke combinatie van bekende en minder bekende Stones nummers. Album specifiek gekocht voor het nummer Child of the Moon.

Op ‘Hot Rocks’ stonden de grote hits van de Rolling Stones uit de jaren zestig, op deze opvolger, ‘More Hot Rocks’, ontbreken die. Alhoewel, ‘The Last Time’ en ‘It’s All over now’ stonden bovenaan de hitlijst in Engeland, terwijl ‘We Love You’ in 1967 in Nederland de hoogste plaats in de Top 40 bereikte. Ze hebben de tand des tijds echter minder goed doorstaan dan bijvoorbeeld ‘Satisfaction’, ‘Paint It, Black’ en ‘Jumping Jack Flash’, die wel alle bij het grote publiek bekend zijn. Vandaar is ‘More Hot Rocks’ niet het geschikte album voor iemand die zijn eerste album van de Stones aanschaft. Het is wel een logische tweede stap voor wie na het beluisteren van ‘Hot Rocks’ helemaal om is, voor iemand die graag nog een verzamelalbum met Stonesnummers uit de jaren zestig heeft.
Het moet gezegd: ‘More Hot Rocks’ is minder sterk dan ‘Hot Rocks’. Dat komt niet alleen hierdoor, dat dit dubbelalbum veel minder hits heeft, maar vooral door de samenstelling, die bijzonder rommelig te noemen is: waar het platenlabel op ‘Hot Rocks’ alle hits op chronologische volgorde uitgaf, daar is hier veel minder sprake van. Er zitten ook nummers tussen waarbij je als fan van de Stones kan zeggen: ‘ik zou dit nummer er niet hebben opgezet, maar liever ….’.
Mijn eindoordeel is iets tussen de zeven en zeven-en-een-half (3,5 ster dus), maar ik rond af naar boven, niet alleen omdat je op bol.com een artikel niet met halve sterren kunt beoordelen. Het geluid is namelijk goed en er staan nog altijd veel goede songs op het album. ‘Tell Me’, uit mijn hoofd het eerste liedje dat de band zelf schreef, is te verwaarlozen, maar ‘Not Fade away’, ‘The Last Time’, ‘It’s All over now’ en ‘Good Times, Bad Times’ zijn spetterende nummers uit de vroege periode van de Stones, de rhythm&blues-periode. Vanaf 1966 raken ze net als veel Britse bands onder de invloed van psychedelica en geïnteresseerd in muzikale experimenten in de studio, met exotische of klassieke instrumenten als de sitar en harpsichord. Dit leidt tot ‘Lady Jane’, een prachtige ballade die eigenlijk op ‘Hot Rocks’ had moeten staan. ‘Sittin’ on a Fence’, een onbekend nummer en meer folk dan rock, is schitterend. ‘Have You Seen Your Mother, Baby….’, het eerste Stonesnummer met blazers, knettert van enthousiasme. De laatste nummers van deel I komen uit 1967, het jaar van flowerpower en lsd. Voor de band was dit een jaar van wanorde en losbandigheid. Ze kwamen om in de drugs (‘Dandelion’, een mierzoet nummer over kinderen en paardenbloemen, ja ja) en werden hier bijna voor veroordeeld. Dat laatste bracht ze op het idee van een rocker met een knipoog, ‘We Love You’, waarin ze zeggen dat politie en justitie geen oorlog met hen hebben uit te vechten: de Stones hebben namelijk geen hekel aan agenten en officiers; ze houden juist van hen.
Op deel II gaat het psychedelische geweld nog even door met het aandoenlijke ‘She’s a Rainbow’ en het spokende ‘2000 Light Years from Home’. ‘No Expectations’, ‘Let It Bleed’ en ‘What to Do’ zijn drie betere nummers van drie albums. Geen psychedelica hier, maar blues en rock. Vervolgens neemt de uitgever van dit dubbelalbum ons mee terug naar de periode 1963-1965, de r&b-periode. Goed nieuws? Ja en neen. ‘Fortune Teller’, ‘Poison Ivy’, ‘Everybody Needs..’ en ‘I Can’t Be Satisfied’ zijn uitstekende nummers, maar de rest had van mij mogen worden weggelaten ten gunste van uitstekende albumnummers als ‘Think’, ‘Backstreet Girl’, ‘My Obsession’, ‘In Another Land’, ‘Dear Doctor’ of ‘Live with Me’.
Kortom, een album met een goed geluid en meerdere goede nummers, maar met een rommelige volgorde en te veel nadruk op redelijke singeltjes en b-kantjes uit de vroege periode.