This Must Be The Place

Paolo Sorrentino (Il Divo) maakt met het door hem geschreven en geregisseerde This Must Be the Place zijn eerste film buiten Italië. De titel verwijst naar de gelijknamige song uit 1983 van Talking Heads, de kunstacademieband van David Byrne. Het verhaal: Sean Penn als diepbedroefde rockster strompelend door een tragikomisch universum op de tonen van de newwaveklassieker, op zoek naar een oorlogsmisdadiger. Het klinkt geniaal en dat is het ook.

Cheyenne slijt zijn dagen met het zwalken met zijn boodschappentas op wieltjes, het als verdoofd voor zijn plasma-tv staan en het lakken van zijn teennagels. Al vanaf de eerste shots is de toon gezet. De kijker is deelgenoot van de tragiek van een rockster die geen rockster meer is. Het enige wat hem nog een vorm van concreetheid verschafte, is weg. De vijftiger is getooid met een haardos en make-up à la Robert Smith (The Cure) en gezegend met een motoriek, verwondering en algehele misplaatstheid (niet vervelend bedoeld) die aan Ozzy Osbourne doen denken. Met zijn vrouw Jane woont hij in een uit de kluiten gewassen villa in Dublin. Regelmatig wordt hij aangeklampt door jonge fans, nog elke dag wordt hij nagestaard of uitgelachen. Hij doet niks omdat hij niks hoeft te doen. Hij hoeft niets te doen omdat hij kan teren op zijn verleden als rockmuzikant. En rockmuzikant is hij alleen maar geworden omdat de depressieve jongeren van die tijd depressieve muziek wilden horen en Cheyenne and the Fellows dat als de beste konden spelen. Vluchten in nicotine of drugs kan hij niet, omdat hij volgens zijn echtgenote nooit opgehouden is kind te zijn en hij er te bang voor is. Hij geeft geen enkele richting aan zijn leven. Cheyenne leeft het leven alsof hij aan de zijkant staat toe te kijken.

De Italiaan werkt met contrasten: lichtvoetigheid versus ernst, het verleden tegen het heden, armoede versus luxe (het Ierse en Amerikaanse klootjesvolk aan de ene kant, Cheyenne en zijn vrouw als ‘happy’ few aan de andere). Het grootste goed is de zeer geslaagde mengeling van komedie en tragedie. Het is het één en tegelijkertijd het ander, schrijnend én grappig.

Zowel de regisseur als de hoofdrolspeler weet precies de juiste snaar te raken. Een droevige rockster op leeftijd had makkelijk kunnen verworden tot een karikatuur. Van een rariteitenkabinet is geen moment sprake, noch van een veroordelende blik van een Europese cineast op het in alle opzichten waanzinnige Amerika. Penn is steengoed en doet ons kijkers versteld staan zoals elke nieuwe scène de kijker eveneens verbaast.

Als portret van een verdrietige ouwe rocker is Sorrentino’s film buitengewoon geslaagd; de queeste van de hoofdpersoon in de VS is een beetje meanderend. Ook vertilt de cineast zich enigszins aan de afwikkeling van het Holocaustmotief. Maar wat een geestige en intelligente film mis je als je deze aan je voorbij laat gaan. En wat een treffende en meesterlijke momenten. This Must Be the Place is een oorspronkelijke en onweerstaanbare tragikomedie.

Hele mooie film met goede muziek en sterk verhaal.
Sean Penn speelt het prachtige karakter van Cheyenne ontzettend goed.
Het verhaal is zeer boeiend en spannend, er zit zoveel in aan menselijkheid. Een lange reis waarin van alles gebeurd en waarin je meegezogen wordt. Cheyenne lijkt op het eerste gezicht een sul, maar hij is er goed bij! Lekker.

Een mooi ingetogen gefilmd verhaal waarbij de personage van Cheyenne op indrukwekkende wijze door Sean Penn wordt vertolkt. Echt de moeite waard van het kijken.

Zeer goed acteerwerk van met name onbekende acteurs, mooi verhaal, schitterende road movie met heerlijke, verrassende en emotionele dialogen.

Geschreven bij This Must Be The Place

Erg mooie film over oude post-punk-goth-rock-held die ineens oog in oog komt te staan met (onder meer) zijn verleden. Geweldige soundtrack (Gavin Friday!).

Leuke en bijzonder film met een geweldig en grappige Sean Penn. Mooi soundtrack.
Voor de filmhuisliefhebbers een film om niet te missen!