Tot honderd tellen Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Tot honderd tellen

Wederom een ontroerend boekje, met scherpe observaties t.a.v. het leven van senioren in een zorginstelling, Veelal hilarisch beschreven, herkenbaar voor wie werkzaam is in de zorg.
Vaak ook verhalen met een diepere laag, die opnieuw tot nadenken aanzetten.

Geschreven bij Tot honderd tellen

Bij het zien van de vrolijke mensen op de cover van Tot honderd tellen van Cato van Burgh wordt je vrolijk. Je krijgt al een vermoeden waar het boek over zal gaan. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten hoe je de titel moet interpreteren. Moet er tot honderd geteld worden door iemand omdat die zijn geduld moet bewaren? Of wordt er iets anders mee bedoeld? In een van de verhalen in het boek wordt de titel van het boek duidelijk. De subtitel geeft heel duidelijk aan wat je van het boek kan verwachten.
Tot honderd tellen van Cato van Burgh is een verhalenbundel met vijfentwintig verhalen van bewoners in het woonzorgcentrum het Lathuis. Het zijn verhalen die deels herkenbaar kunnen zijn voor veel mensen, om sommige verhalen moet je lachen, andere verhalen ontroeren je en bij weer andere verhalen moet je een traantje wegpinken. Het is aan te bevelen om een doos met tissues bij de hand te houden. De verhalen laten zien dat iedereen uniek is en dat elk huisje zo zijn eigen kruisje heeft, ook al denkt men vaak van niet.
Net zoals het vorige boek over de bewoners in woonzorgcentrum het Lathuis, zijn ook de verhalen in Tot honderd tellen van Cato van Burgh los te lezen. Je kan zelf bepalen met welk verhaal je begint, welk verhaal je daarna leest en met welk verhaal je eindigt. Doordat de verhalen niet zo lang zijn, is dit een mooi boek dat je even tussendoor kan lezen, bijvoorbeeld in een koffiepauze. Sommige verhalen, vooral de emotionele verhalen, zoals het verhaal van een vrouw wiens man is overleden die ze zo mist, wil je ook wel even laten zinken omdat ze aankomen, alvorens je aan een volgend verhaal begint. Daarnaast is dit boek, omdat het zo dun is, uitermate geschikt om te lezen als je een reading challenge te halen hebt.
Cato van Burgh weet in Tot honderd tellen een gevoelige snaar te raken wat de problematiek aangaat, zoals bijvoorbeeld over een man die zich zorgen maakt om zijn broer en een paar keer wordt, zonder dat het er heel erg dik bovenop ligt, het kan zomaar zijn dat je het niet eens beseft tijdens het lezen, de problematiek van personeelstekort in de zorg aan de kaak gesteld. Op een luchtige manier heeft de auteur dat beschreven. Sowieso zijn alle verhalen op een luchtige, beeldende en vlotte manier geschreven waardoor de verhalen stuk voor stuk vlot weglezen.
Het kan zijn dat er mensen zijn die bepaalde stukjes in verhalen of gebeurtenissen bekend voorkomt omdat ze iets dergelijks zelf hebben ervaren zoals bijvoorbeeld het relaas van een man die geholpen moet worden met douchen. Het kan overigens zomaar zijn dat je 'stelende' ouderen in een winkel met andere ogen gaat bekijken dankzij een van de verhalen in het boek. Het is een van de verhalen die laten zien dat ouderen absoluut niet saai zijn, maar veel humor hebben. Een ander verhaal laat goed zien dat ouderen ook voor elkaar kunnen opkomen als het moet, zoals bijvoorbeeld het verhaal over een vrouw die haar hond moet wegdoen. Dat, en nog een paar verhalen, laten goed zien hoe belangrijk huisdieren voor mensen zijn en dat je die, als het kan, niet uit elkaar moet halen. Je wilt weten hoe het uiteindelijk afgelopen is als je het verhaal hebt gelezen. Een paar verhalen laten goed zien dat zorgen voor een kind, ook al zijn ze al lang en breed volwassen, nooit stopt. De verhalen laten heel goed zien hoe uniek iedereen is, dat elk levensverhaal uniek is ook al lijkt het op het eerste gezicht niet zo. Welk verhaal je ook leest, elk personage sluit je in je hart en stiekem hoop je, als je zo oud wordt, dat je ook je gevoel voor humor hebt behouden en de boel af en toe op een leuke manier op stelten zet, zoals bijvoorbeeld de man die veel chocolade heeft. Je weet in ieder geval tijdens het lezen van dit boek wat jouw voorland kan zijn.

Geschreven bij Tot honderd tellen

Wederom een fantastisch boek, verrassend en ontroerend.

Geschreven bij Tot honderd tellen

In tot honderd tellen spreken de verhalen tot je verbeelding en zie je ook zelf voor je wat de mensen hebben meegemaakt in hun leven! Mooi vervolg op het Lathuis.

Geschreven bij Tot honderd tellen

Prachtige verhalen, uit de dagelijkse praktijk van de hulpverlener gegrepen, die de soms heftige problematiek zowel luchtig als met humor weet te beschrijven en tevens weet te ontroeren. Een echte aanrader voor iedereen die betrokken of geïnteresseerd is in de wereld van de ouderenzorg!

Geschreven bij Tot honderd tellen

Nog meer verhalen uit Het LAThuis. Treed binnen in de leefwereld van ouderen in een woonzorgcentrum, waar het allerminst saai is. Grotendeels waargebeurde verhalen opgetekend door maatschappelijk werker Cato. Ze laat zien dat iedere oudere uniek is en dat ook zij (levens)vragen, problemen én verlangens hebben. Tot honderd tellen is het losstaand te lezen vervolg op Het LAThuis.

In de bonusjaren

‘Hoelang denkt u dat ik nog mee zal gaan?’ vraagt Gabriela van achtentachtig zangerig aan buurman Rinus in de gemeenschappelijke huiskamer.

‘Ach, je houdbaarheid houdt op met je negentigste. Alles wat je nu nog krijgt is in de bonus. Het is net zoals bij de Appie,’ antwoordt hij met een stralende lach.

Als maatschappelijk werker komt Cato van den Burgh heel veel verschillende en kleurrijke mensen tegen. Wat haar erg boeit is het levensverhaal achter elk persoon. De ontmoetingen op de woon-en revalidatieafdeling hebben verhalen opgeleverd, zoals alleen het leven die maken kan. Verhalen die serieus en ernstig zijn, maar veelal doorspekt met enige humor. Situaties die typerend zijn voor een woonzorgcentrum, zo beschreven dat het voelt alsof je van een kleine afstand alles meebeleeft. Met personages die steeds weer bij elk verhaal in korte tijd een plekje in je hart weten te veroveren. Hendrik Groen is ontzettend leuk, maar deze bundel weet het te overtreffen door al die verschillende mensen, ieder met hun eigen karakter, ieder met een ander verhaal en/of probleem. Als je dan verder gaan denken komt er het besef dat wat deze mensen meemaken jouw voorland kan zijn. En later komt steeds dichterbij.

De vorige bundel Het LAThuis had vijftien verhalen en de wens voor een wat dikkere bundel is uitgekomen. Tot honderd tellen heeft vijfentwintig verhalen en de basis van de verhalen is echt, maar dan aangedikt met fantasie en humor en soms zelfs met een onschuldige dubbelzinnigheid. Mocht je je voornemen één verhaal per dag te lezen, vergeet het maar. Deze verhalen zijn zo leuk en zelfs een beetje verslavend, dat je dit boek onmogelijk weg kunt leggen. Wederom heeft Cato van Burgh mij laten genieten van de belevenissen van de bewoners van het woonzorgcentrum. Treffende verhalen die, of je nu wilt of niet, iets met je doen …

Geschreven bij Tot honderd tellen

Ook deze verhalenbundel is weer een plezier om te lezen. De verhalen zijn in een prettige stijl geschreven en veelal ontroerend, grappig en verrassend. Een ode aan de ouderen die deze wereld een beetje dichterbij brengt.