Uitweg Handboek. Een waardig levenseinde in eigen hand.

Geschreven bij Uitweg

Vroeger, als je ziek was, probeerde je dokter je beter te maken, en soms lukte dat. Tegenwoordig proberen sommige artsen je te beletten dood te gaan, En soms lukt ze dat.
Ik heb een kundig arts, naar ik aanneem, maar hij denkt "zeer genuanceerd" over euthanasie. Je zult zo'n arts aan het eind van je leven maar hebben. Gelukkig geven mensen als Chabot nog enige hoop. Chapeau!

Geschreven bij Uitweg

Dit boek is leerzaam voor zowel een arts als voor de patiënt die een uitweg zoekt. Ik kan dit boek aanbevelen aan collegae artsen die te maken hebben met patiënten die zich bezig houden met deze vragen.

Geschreven bij Uitweg

Kijk, ik ben 81 en een mens moet zich op alles voorbereiden dus ook op de dood, die ik mogelijk een handje moet helpen, wie weet. Het is een goed geschreven boek met praktische informatie. Niet ieder mens wil dit weten dus aanbevelen kan alleen maar aan mensen die hetzelfde denken.

Geschreven bij Uitweg

Dit boek is een echte hulp om onder eigen regie een waardig levenseinde te kunnen kiezen. Verschillende methodes worden duidelijk beschreven. Voor iedereen die te maken krijgt met een pijnlijk en onwaardig levenseinde. Bevat een 'zee' aan nuttige informatie.

Geschreven bij Uitweg

Allereerst: het is een goed boek voor mensen die een antwoord op de vraag zoeken waarom zelfeuthanasie (in welke vorm dan ook) nodig is. Het boek heeft meerdere voorbeelden van situaties waar artsen en psychiaters nu niet echt schitteren in de zorg voor hun patiënten. Er is ook een lijst(je) opgenomen met methodes die werken en enkele voorbeelden van wat zeker niet gaat werken. Het is goed dat ook het wettelijk kader (wat mag je wettelijk gezien doen als omgeving en wat niet) is opgenomen.

Wat jammer is, is dat het boek regelmatig op twee gedachtes hinkt: [1] mensen hebben recht op zelfbeschikking als het gaat om iemands zelfgekozen dood, [2] mensen moeten dit wel zorgvuldig doen. Zorgvuldig is dan: wel eerst je eigen omgeving informeren, wel uitzoeken welke alternatieven er zijn. En voor die alternatieven is dan een arts of een psychiater nodig. Door angst voor juridische gevolgen (internetadressen zouden afgesloten kunnen worden als je ze publiceert) wordt voor het krijgen van deze adressen verwezen naar counselors van organisaties als De Einder, waarbij deze counselors "vanuit hun eigen verantwoordelijkheid" deze adressen pas zullen geven als ze er van overtuigd zijn dat mensen deze internetadressen ook echt nodig hebben. Hierdoor worden mensen via een achterdeur toch gedwongen om gebruik te maken van een arts, psychiater of counselor, waarbij die arts, psychiater, counselor toch inhoudelijk gaat beoordelen of zelfeuthanasie op zijn plek is of niet. En zo zijn we via een U-bocht terug in de situatie dat een ander namens de cliënt vooraf gaat besluiten of die wel-of-niet in staat gesteld mag worden om zelfeuthanasie uit te voeren.

Maar wacht... was het idee van zelfbeschikking nu niet dat de afweging wat genoeg is en wat niet, welke alternatieven onderzocht nog moeten worden en welke niet, niet juist iets wat bij zelfeuthanasie bij de persoon met een doodswens zelf liggen? En wordt het "euthanasie-examen" waar dit boek het een beetje smalend over heeft bij artsen-euthanasie bij zelfeuthanasie niet nog steeds uitgevoerd, maar dan door counselors van organisaties zoals De Einder?

Hoe ethisch is het bovendien om als omgeving er op aan te sturen om de zelfeuthanasie uit te stellen (een van de adviezen) als dit weliswaar in je eigen belang is om aan te tonen dat je niet aangezet hebt tot zelfdoding maar dat het (speciaal voor de familie) langer leven wellicht helemaal niet in het belang is van de persoon die er een eind aan wil maken? In hoeverre moeten psychische patiënten verplicht worden om "daadwerkelijk mee te werken aan een optimale behandeling"? Is dat ook niet een vorm waarin iemand (in dit geval de auteur) beslist waar de patiënt aan moet voldoen voordat er zelfeuthanasie wordt toegepast en gaat ook dit niet in tegen iemands zelfbeschikkingsrecht?

Als we minder spastisch over de dood zouden doen, als we zelfbeschikking als samenleving serieuzer zouden nemen, dan zou het heel normaal zijn als iemand zelf voor diens eigen dood kiest. Ook als het niet invoelbaar is voor de omgeving of de betrokken artsen/psychiaters/counselors waarom dit nodig is. En als dit vaker zou gebeuren en we duidelijker zouden uitspreken hoe belangrijk (volledige) zelfbeschikking is, zou de brede beschikbaarheid van de Pil van Drion (gemakkelijk verkrijgbaar zonder verplicht consult of verplicht ophalen van advies bij wie-dan-ook) ook dichterbij komen.

Buiten dit (fundamentele) bezwaar, dat er regelmatig voor zorgt dat de auteur verwijst naar een counselor in plaats van de informatie gewoon op te schrijven, is het een goed boek.

Geschreven bij Uitweg

Goede informatie.

Geschreven bij Uitweg

Alles is goed aan dit boek.Precies de info die je zoekt

Geschreven bij Uitweg

Het boek is duidelijk, geeft goede uitleg, behandelt het onderwerp zorgvuldig en verbloemt niet de moeilijkheden die op je pad kunnen komen.

Geschreven bij Uitweg

Tenzij je zelf in de zorgsector werkt en over dergelijke middelen kunt beschikken (lees: bereid bent je baan op het spel te zetten om deze middelen "aan te schaffen" / anderzijds, als je toch van plan bent eruit te stappen; who needs the Job?) is het een duidelijk maar onrealistisch boek voor de leek. Het reikt je theoretisch alle mogelijke middelen maar zie er maar aan te komen vandaag de dag met alle regeltjes en wetgeving. Hoewel er elk jaar steeds meer bezuinigd moet worden in de zorg (en dat toch erg veel zal schelen in medicatie en zorg voor mensen die er zelf een eind aan willen maken vanwege fysieke danwel mentale pijn want vergis je niet, dat zijn er héél veel en dat wordt erg onderschat!!) blijft men de patiënt liever de rest van zijn leven vol proppen met pijnstillers,antidepressiva etc. Lijden zul je! Over je eigen leven heb je niets meer te vertellen, noch over je dood.