UnderWorld Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Michael McDonald vormt op twaalfjarige leeftijd in zijn
geboortestad St. Louis zijn eerste band, samen met 'wat jongens uit de buurt'. Mike-Majestics is
echter geen lang leven beschoren. Op zijn achttiende verhuist hij naar Los Angeles in de hoop er
een platencontract te kunnen bemachtigen. Zonder succes. Om toch in zijn levensonderhoud te
voorzien, is McDonald genoodzaakt in clubs op te treden en als sessiemuzikant allerlei 'klusjes'
aan te nemen. Een gelegenheidsoptreden met Jeff Porcaro en David Paich legt de basis voor
McDonalds eerste grote klus, want het is Porcaro die hem vraagt een auditie als toetsenist/zanger
bij Steely Dan te doen. Hij wordt aangenomen en gaat mee op tournee, waarna hij vervolgens nog
als achtergrondzanger aan enkele Steely Dan-elpees meewerkt. Als in de periode '73/'74 gitarist
Jeff Baxter naar de Doobie Brothers vertrekt, volgt McDonald zijn voorbeeld, aanvankelijk om de
ziek geworden Doobie-zanger Tom Johnston tijdens een tournee te vervangen. Vanaf de
Brothers' zesde elpee, Takin' It To The Streets uit '76, is hij een vast groepslid. Hij houdt het acht
jaar vol en het is in die periode '74-'82 dat de Doobie Brothers de meeste successen boeken. Zo is
McDonald verantwoordelijk voor What A Fool Believes, naast Listen To The Music een van de grote
Doobie Brothers-hits. In '82 valt de band uit elkaar en verschijnt McDonalds eerste solo-album If
That'S What It Takes. I Keep Forgettin' belandt in de hitparades, in de Verenigde Staten, maar
daarna wordt het stil rond de man met het zo kenmerkend hoge stemgeluid. Een klein jaar na Yah
Mo B There, een duet met James Ingram uit '84, verschijnt No Lookin' Back. Op de door Ted
Templeman geproduceerde elpee zijn drummer Porcaro en ex Doobie Brother-saxofonist
Cornelius Bumpus weer van de partij. No Lookin' Back is een oprechte en emotionele plaat.
McDonalds grootste succes in Nederland als 'solo'-zanger is de nummer 2-hit On My Own, een
duet met Patti LaBelle. De songs met LaBelle en Ingram staan samen met enkele andere oude en
nieuwe nummers op Sweet Freedom, een soort halve verzamelelpee. De titeltrack Sweet
Freedom, een lekker disco-deuntje, swingt in ieder geval weer de hitlijsten in.

Bron: OOR
Popencyclopedie