Verzamelde gedichten-2edr.

Geschreven bij Verzamelde gedichten

Michaelis is een dichteres met een duidelijke taal en zeer begrijpbaar. Haar gedichten zijn sober en mooi. De gevoelens die ze in haar gedichten legt zijn zeer herkenbaar en en bieden troost. Ze schrijft over intense en grote gevoelens in een sobere en ontroerende taal.
Een aanrader, ook als kennismaking met poëzie.

Geschreven bij Verzamelde gedichten

Michaelis is een van de dichters waar van Oorschot een antenne voor had. Ik haal wat prachtbandjes van mijn planken: Morriën, Hillenius, van Geel, van Schagen, Kemp, Emmens. Niet de namen met de spetterende oeuvres. Maar zeker ook geen minor poets. Ooit was er de vorm-of-vent-discussie. De kerels Ter Braak en du Perron bevochten dat het de vent was waar de literatuur om vroeg, die de literatuur droeg. Van Oorschot was de uitgever van de vent. De dichters die ik opsomde: vent. Geen ribbenkast roffelende patsers. Maar elk met een persoonlijk geluid. Nee, dat is te zwak uitgedrukt: ze brengen hun persoonlijkheid naar voren als de kracht die hun poëzie voortdrijft. Meer dan het ondergaan van de Hoge Letteren komt het lezen van hun gedichten neer op een –persoonlijke-ontmoeting. Uitpluizen wat zij dichterlijk gezien precies doen is niet echt vruchtbaar. Niet dat ze de technieken niet meester zouden zijn, integendeel, maar de toepassing ervan is hun oogmerk niet. Wat ze wel willen: zich mengen in een degelijke conversatie met de lezer, kalm en trefzeker, charmant en onderhoudend, beschouwelijk en beeldend, zich van tijd tot tijd een bepaalde scherpte, venijn zelfs, permitterend. Ik laat me daar graag in meenemen.
Als ik het eigene van Michaelis zou moeten benoemen: voor mij is zij de dichter van het verdriet. Maar niet zomaar (voor zover echt verdriet “zomaar” kan zijn): haar verdriet is ingebed in het onpeilbare verdriet van de holocaust. Ik heb het idee dat ze probeert te voorkomen dat de vernietiging van de holocaust en het verdriet daarover inbreekt in haar eigen individuele verdriet en dat wegspoelt. Dat doet ze door een bijna te laconiek parlando in korte versregels: om haar ervaring maar klein te houden, dan gaat het al te grote misschien voorbij zonder haar op te merken. Klein in de zin van op de eigen persoon betrokken, en binnen de context gesloten van het meest klassieke verdriet: de minnaar is weg; de liefde en de passie zijn hoogstens in het gedicht niet voorbij, en dan nog …..
Die verdwijntruc lukt haar maar al te goed wat mij betreft. In de meeste gevallen blijft haar verdriet voor mij buiten beeld. Af en toe flitst toch WOII op, af en toe flitst opeens iets blijs en opgewekts op. In beide gevallen is haar poëzie opeens aangrijpend. Omdat ze voor even de controle verloren is? Ik heb het idee dat voor Michaelis poëzie zelfbescherming is, in plaats van de stem van de god in het diepst van haar gedachten. En dat is eigenlijk niet wat ik van poëzie gewend ben.
Om een voorbeeld te noemen: de “naakte huid” is een van haar topoi. Zij ligt tegen de naakte huid van de geliefde. Maar elke keer dat ik het lees komt het mij voor dat deze naakte huid meer een scheidingswand is dan de plaats waar de versmelting zich afspeelt. Dat is verdrietig.
In de laatste druk zijn eenentwintig nagelaten gedichten opgenomen. De meeste heeft ze m.i. terecht nagelaten te publiceren. Ze voegen niets toe. Eerder spreekt uit het achterwege laten van publicatie de hang naar zelfbescherming. In deze gedichten duikt namelijk relatief vaak, en soms heel navrant de dodelijke oorlog op. Als een windwak in het ijs. Zo navrant dat ze één zo’n gedicht besluit met “geen stof voor poëzie”.
De ene persoon is de andere niet, de ene persoon ligt me meer dan de andere. Michaelis schrijft niet mijn poëzie. Maar ze boezemt mij diep respect in, voor de “vent” die zij is.

Geschreven bij Verzamelde gedichten

Hanny Michaelis weet me steeds weer te raken. Heel herkenbaar, enorm knap geschreven.
Ik had tot voor kort nog nooit van Hanny Michaelis gehoord. Iemand gaf mij een gedichtje van haar en ik was verkocht. Ik heb onmiddellijk dit boek aangeschaft en ik moet zeggen ik ben er aan verslaafd.

Geschreven bij Verzamelde gedichten

Recent ontdekte ik min of meer bij toeval deze prachtige, veelzijdige poëziebundel.
Ik kende de dichteres niet en was geraakt door het feit van haar, dat ik ook niet kende, dat zij 10 jaar met Gerard Reve getrouwd was geweest tot bleek dat hij niet langer onder zijn homoseksualiteit uit kon.
Vanuit een vergelijkbare levenservaring dicht ik onder meer ook, zie mijn debuutbundel "Helaas niet voor mij" en ik dacht dat ik, helaas, de enige was, die uit een grote groep mensen met eenzelfde levenservaring, via de poëzie mij uitte.
Toen ik deze bundel na ontvangst opensloeg op pagina 67 en haar gedicht daar las, heb ik het gedicht van pagina 67 direct gedeeld met een vrouw die ik ken, wier partner ook later uit de kast kwam. Zo rakend en herkenbaar. Wat jammer dat deze waardevolle woorden niet eerder gekenmerkt zijn vanuit deze ervaring. Dat zou veel mensen van waarde zijn geweest. Ik had haar werk zelf ook echt graag eerder leren kennen.
Prachtige poëzie deels over een herkenbaar, zoals ik het wel noem "hetero van de homo" verleden.
Aan te raden te genieten poëziebundel!

Geschreven bij Verzamelde gedichten

Prachtige gedichtenbundel.