Vossenblond roman

Geschreven bij Vossenblond

Het zoveelste hoogstandje van Mevrouw Peper; die nooit teleurstelt! Goed voor enige uren ademloos lezen naar de climax om vervolgens snikkend neer te vallen bij het onbevredigende ''open einde''....
Niet alleen spreekt uit haar werk altijd weer de grote moeite die zij zich getroost voor research over de nooit voor de hand liggende ambiance waarin zich e.e.a. afspeelt, ook haar liefde voor honden speelt dit keer gelukkig weer een grote rol.
Zeker aanschaffen wanneer je niet dom en toch romantisch bent! En wat een mooie uitgave vergeleken bij al die zgn. literaire thrillers en andere cliché romannetjes die ons om de oren vliegen.

Rascha Peper heeft een beschaafde schrijfstijl, die ik echt kan waarderen. Daarbij schrijft ze vaak over niet alledaagse onderwerpen, op een sfeervolle manier. Zo ook in dit prettig leesbare boek. Geen heel diepgaand verhaal, maar je kunt je toch goed inleven in de personages. Net als in veel van haar andere boeken (Rico's vleugels, Verfhuid en Marsepeinen vingers bijvoorbeeld) heeft de hoofdpersoon een obsessie. In dit geval zelfs drie: Walter valt als een blok voor zijn escort Vera, gaat helemaal op in zijn werk en probeert te achterhalen waar de reclamefoto van een reisbureau vandaan komt, waarop hij zichzelf herkent, maar waarvoor hij nooit geposeerd heeft. Cursief staan tussen de hoofdstukken door de 'gedachten' van een hond, wat voor een afwisselend perspectief zorgt. Dat er veel losse eindjes overblijven, hoort helemaal bij Rascha Peper (ook opvallend in haar boek Wie scheep gaat). Zelf vind ik dit heel realistisch, in het dagelijks leven worden ook niet altijd alle vragen beantwoord, maar voor wie niet van een open eind in boeken houdt, is dit boek geen aanrader. Voor mij is dit en veel andere boeken van deze schrijfster, een vertelling om later met plezier nog eens te herlezen. Maar je moet ervan houden.

Walter Tervoort is archeozoöloog. Hij bestudeert de relatie tussen mens en dier en de natuurlijke omgeving van de mens in het verleden. In die functie doet zijn gerenommeerde bureau onderzoek naar 1200 skeletten die worden opgegraven vanonder de eeuwenoude kerkvloer van de Grote Kerk in Alkmaar. De staat van de skeletten, de voorwerpen die erbij worden aangetroffen, resterende kledij: alles wordt nauwkeurig beschreven alvorens de resten een nieuwe bestemming vinden. Ooit was hij getrouwd, Walter, met de wispelturige Charley. Toen hij 29 jaar oud was zijn zij gescheiden. Sinds die tijd zoekt Walter af en toe troost tegen betaling.
Als zijn vaste gezelschapsdame er de brui aan geeft, haar man verdient middels overwerk genoeg om het hoofd boven water te houden, gaat hij op zoek naar een ander lief voor een enkele nacht. Helaas blijkt zijn wensenlijstje niet eenvoudig, en uiteindelijk wordt hij opgescheept met Vera, wiens profiel hem allerminst aanstond. Vera…
Tegen beter weten in wordt Walter verliefd. Wie is deze ongrijpbare vrouw van rond de dertig? Ze zou zijn dochter kunnen zijn! En waarom raakt hij zo verslingerd aan haar? Ik heb het boek gelezen, dus ik begrijp Walter wel. Geluksvogel! Of toch niet?
Peper weet zich als geen ander te verplaatsen in de drijfveren van de andere sekse, ze toont op onweerlegbare wijze hoe onverbiddelijk lust een leven kan gaan beheersen. Of is het liefde? Lezen, deze prachtige roman!

Geschreven bij Vossenblond

Ik denk dat dit soort verhalen in 't Nederlands taalgebied alleen maar door Rascha Peper wordt geschreven: een gemankeerde held die iets nastreeft dat bij voorbaat tot mislukken gedoemd is. Hij weet zelf hoe fout hij is maar kan geen weerstand bieden aan zijn driften. Het enige minpuntje zou kunnen zijn dat de afloop niet meer verrast.
Pepers zorgvuldig taalgebruik, subtiele humor en talent om je deelgenoot te maken van de menselijke gevoelens van haar protagonist maken dat je toch sympathie gaat voelen voor deze loser.

Helaas is deze roman van Rascha Peper een teleurstelling. Het thema is een omgekeerd Oedipus verhaal in een moderne context. Afgezien van het feit dat het nogal gezocht is, zou dit gegeven misschien in een goed uitgewerkt kort verhaal nog aardig kunnen zijn. In deze roman blijft alles nogal aan de oppervlakte. De vertelling kabbelt rustig voort, zonder echt tot iets te leiden. Ik ben veel beter gewend van deze schrijfster. Haar vorige verhalenbundel:Zwartwaterkoorts was een juweeltje van schrijfstijl. Helaas is dat van deze roman niet te zeggen. Ze had er goed aan gedaan deze roman nog een paar keer te herschrijven.