Wat de zomer niet overleeft Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Wat de zomer niet overleeft

Wauw, wat een vreselijk aangrijpend verhaal is dit. Het is veel meer dan een thriller, het is een emotionele dreun in je gezicht. Het verhaal laat je af en toe echt even slikken en naar adem happen, omdat je met ingehouden adem hebt zitten lezen. Echt heel spannend is het niet, maar het is werkelijke op een prachtige wijze geschreven. Uiteindelijk draagt iedereen een masker en is het bij sommigen erg moeilijk te doorgronden wat daarachter schuil gaat.

In 'Wat de zomer niet overleeft' wordt een aantal meisjes dood gevonden die op een vreselijke wijze mishandeld en misbruikt zijn. Tom Wright heeft kans gezien op een prachtige manier te beschrijven hoe, niet alleen de zoektocht naar de uiteindelijke dader, maar ook hoe iemand verder moet leven die slachtoffer van zo iemand is geweest verder moet en kan leven prachtig weer te gegeven. Wauw...

Ja dit is zeker een boek dat je nog lang bij zal blijven. Daarom krijgt hij van mij terecht 5 sterren.

Geschreven bij Wat de zomer niet overleeft

Tom Wright baseerde zijn thrillerdebuut ‘Wat de zomer niet overleeft’ deels op de zomers die hij als kind bij zijn grootmoeder doorbracht in Oak Cliff, het gelijknamige voorstadje van Dallas dat model staat in het verhaal. Wright heeft dierbare herinneringen aan deze vakanties. Net als zijn personages, Biscuit (de jonge Jim) en L.A. (nichtje Lee Ann), voelde hij zich veilig en beschermd in het huis van zijn grootmoeder. En net als Biscuit en L.A. lummelde Wright in de vakanties wat rond met vrienden en kon hij de gevaren van het Dallas van toen op zijn leeftijd nog niet goed inschatten. De overige gebeurtenissen in het verhaal vloeien voort uit Wrights ervaringen als forensisch psychotherapeut.

Wright vertelt vanuit de fijngevoelige Biscuit over het loodzware traject dat de jongen en zijn nichtje L.A. in hun nog onvolgroeide leven moeten afleggen. De rauwe werkelijkheid is ongenadig en onrechtvaardig. Doorgeslagen en compleet geschifte ouders die het vertrouwen van hun kinderen op alle fronten beschamen of anderszins hun leven tot een hel maken om vervolgens krokodillentranen te huilen als hun dat uitkomt. Een stiefvader die zijn ‘zoon’ als boksbal gebruikt. Wright beschrijft het allemaal vanuit het schuldgevoel en de loyaliteit die kinderen desondanks hebben en doet dit met verbluffende inzichtelijkheid. Het meest schokkende is dat Biscuit en L.A. niet meer verbaasd lijken te zijn en hun afwijkende leven als een gegeven accepteren. Wel zijn ze bang, soms doodsbang, maar niet in staat hun angsten onder woorden te brengen. Bij elkaar zoeken en vinden ze steun, waarbij het vooral Biscuit is die zich verantwoordelijk voelt en daar niet zonder risico’s naar handelt. Ontroerend mooi is het prachtige personage van de sterke oma die zich in een spagaat tussen kinderen en kleinkinderen bevindt en niet anders kan dan de enige juiste maar zware beslissing nemen. Ook het contact tussen Biscuit en de doodzieke doctor Kepler is indrukwekkend, waarbij Biscuit bijna zijn laatste restje onschuld verliest door haar naderende dood.

Het is een zomer waar niet alleen puberhormonen op hol slaan maar vooral die van de volwassenen. Drie meisjes vinden op een verschrikkelijke manier hun einde. De moorden trekken rondom Biscuit een muur van angst op vanwege zijn paranormale visioenen en de daaraan gekoppelde angstige voorgevoelens en nachtmerries. ‘Wat de zomer niet overleeft’ is zó ingrijpend en intens dat je het verhaal niet achter elkaar kunt doorlezen. Wright weet de lezers een gevoel van benauwende machteloosheid te bezorgen. Als je dit kunt, hoor je bij de groten.

‘Wat de zomer niet overleeft’ had ook de titel ‘Wie de zomer toch overleeft’ kunnen dragen, want het is een godswonder dat er niet nog meer doden vallen. In dit imponerende debuut krijgt de lezer veel te verwerken. Laat het u echter niet weerhouden om het te lezen, want Wright biedt ons voldoende hoop en lichtpunten, ondanks dat ook hij zich blijft verbazen over de hoeveelheid pijn die mensen elkaar kunnen aandoen. Wright schrijft met een bij vlagen kinderlijke maar wondermooie toonzetting. Als hij dit niveau kan vasthouden, rest ons niets anders dan ons te verheugen op een tweede creatie van zijn hand.

Tom Wright baseerde zijn thrillerdebuut Wat de zomer niet overleeft deels op de zomers die hij als kind bij zijn grootmoeder doorbracht in Oak Cliff, het gelijknamige voorstadje van Dallas dat model staat in het verhaal. Wright heeft dierbare herinneringen aan deze vakanties. Net als zijn personages, Biscuit (de jonge Jim) en L.A. (nichtje Lee Ann), voelde hij zich veilig en beschermd in het huis van zijn grootmoeder. En net als Biscuit en L.A. lummelde Wright in de vakanties wat rond met vrienden en kon hij de gevaren van het Dallas van toen op zijn leeftijd nog niet goed inschatten. De overige gebeurtenissen in het verhaal vloeien voort uit Wrights ervaringen als forensisch psychotherapeut.

Wright vertelt vanuit de fijngevoelige Biscuit over het loodzware traject dat de jongen en zijn nichtje L.A. in hun nog onvolgroeide leven moeten afleggen. De rauwe werkelijkheid is ongenadig en onrechtvaardig. Doorgeslagen en compleet geschifte ouders die het vertrouwen van hun kinderen op alle fronten beschamen of anderszins hun leven tot een hel maken om vervolgens krokodillentranen te huilen als hun dat uitkomt. Een stiefvader die zijn ‘zoon’ als boksbal gebruikt. Wright beschrijft het allemaal vanuit het schuldgevoel en de loyaliteit die kinderen desondanks hebben en doet dit met verbluffende inzichtelijkheid. Het meest schokkende is dat Biscuit en L.A. niet meer verbaasd lijken te zijn en hun afwijkende leven als een gegeven accepteren. Wel zijn ze bang, soms doodsbang, maar niet in staat hun angsten onder woorden te brengen. Bij elkaar zoeken en vinden ze steun, waarbij het vooral Biscuit is die zich verantwoordelijk voelt en daar niet zonder risico’s naar handelt. Ontroerend mooi is het prachtige personage van de sterke oma die zich in een spagaat tussen kinderen en kleinkinderen bevindt en niet anders kan dan de enige juiste maar zware beslissing nemen. Ook het contact tussen Biscuit en de doodzieke doctor Kepler is indrukwekkend, waarbij Biscuit bijna zijn laatste restje onschuld verliest door haar naderende dood.

Het is een zomer waarin niet alleen puberhormonen op hol slaan maar vooral die van de volwassenen. Drie meisjes vinden op een verschrikkelijke manier hun einde. De moorden trekken rondom Biscuit een muur van angst op vanwege zijn paranormale visioenen en de daaraan gekoppelde angstige voorgevoelens en nachtmerries. Wat de zomer niet overleeft is zo ingrijpend en intens dat je het verhaal niet achter elkaar kunt doorlezen. Wright weet de lezers een gevoel van benauwende machteloosheid te bezorgen. Als je dit kunt, hoor je bij de groten.

Wat de zomer niet overleeft had ook de titel Wie de zomer toch overleeft kunnen dragen, want het is een godswonder dat er niet nog meer doden vallen. In dit imponerende debuut krijgt de lezer veel te verwerken. Laat het u echter niet weerhouden om het te lezen, want Wright biedt ons voldoende hoop en lichtpunten, ondanks dat ook hij zich blijft verbazen over de hoeveelheid pijn die mensen elkaar kunnen aandoen. Wright schrijft met een bij vlagen kinderlijke maar wondermooie toonzetting. Als hij dit niveau kan vasthouden, rest ons niets anders dan ons te verheugen op een tweede creatie van zijn hand.

Het boek is vertelling van een groei naar volwassenheid in een onwaarschijnlijke omgeving. Jim en zijn nichtje wonen bij hun oma omdat de moeders niet in staat zijn voor hun kinderen te zorgen. Al snelt blijkt dat we hier te maken met een stiefvader met losse handjes (Jim) en een 'moedersvriend' die meer aandacht heeft voor de jonge dochter.
De hoofdpersoon worstelt met gevoelens als trouw voor de moeder, er moeten zijn voor zijn oma en nichtje. Bovendien gieren de puber hormonen door zijn lijf omdat 'ie hopeloos verliefd is.
De moorden op de 3 meisjes versterken alleen maar zijn gevoel voor bescherming en de schrijver laat je intens meevoelen wat dit voor Jim betekent.
De schrijver laat via dit verhaal ook zien wat voor desastreuze gevolgen misbruik kan hebben op de volgende generaties, want halverwege het boek blijkt ook dat beide moeders het nodige voor hun kiezen hebben gehad.
Kortom een prachtig boek met mooie sfeertekeningen waarbij het 'whodunnit' niet eens zo belangrijk is.

Geschreven bij Wat de zomer niet overleeft

Ik kan me helemaal niet vinden in de eerdere recencie van dit boek. Ik vond dit boek helemaal niet boeiend. Als alles uit dit boek zou geschrapt worden wat niet tot het verhaal hoort, hou je misschien 25 pagina's over. De schrijver blijft steeds maar zeer gedetailleerde omschrijvingen geven van welke bloemen er langs de weg staan, wat voor kleur een schutting heeft, hoe de hemel eruit ziet. Doodmoe werd ik ervan. Het leest ook niet lekker weg en het mag zeker de naam thriller niet dragen, want er valt gewoonweg niets te thrillen! OK, de laatste drie hoofdstukken komt er nog een soort schot in het boek, maar dan houdt het ook echt op. Nee, flinke tegenvaller en ik ben blij dat ik het uit heb, zodat ik het heel snel zal vergeten en dat zal ook gebeuren.