Wat doen we met moeder

Geschreven bij Wat doen we met moeder

Wat doen we met moeder heet bij ons thuis "Wat doen we met opa?", bij onze buren heet het "Vertellen we het onze kinderen?" en bij vrienden heet het ''Onze reis naar Frankrijk voor de uitvoering van de "Doe het zelf methode". Ze vertrokken met z'n drieën en kwamen terug met elkaar. In mijn omgeving is het onderwerp euthanasie zeer actueel en het boek van Martje van der Brug vormt 325 pagina's herkenning. Herkenning van twijfel, onbegrip, verschillende meningen, emoties, probleemontkenning en vluchtgedrag maar vooral van ongeloof over hoe wij het met z'n allen voor elkaar krijgen om tijdens leven de dood zo buiten de maatschappij te plaatsen. Wat doen we met moeder is wat mij betreft een uitstekend inkijkje in een familie die symbool kan staan voor vele families. De kinderen hebben elk hun eigen verhaal, visie, gevoel. En met elkaar vertegenwoordigen zij daarmee de verschillende stromingen in het langlopend en onverminderd actuele debat rondom euthanasie. Dat doet de auteur slim, want je hebt voor elke invalshoek een uitnodiging om je te kunnen inleven. En moeder (''omi") leert ons dat het niet alleen gaat om wat de kinderen (niet) met moeder doen, maar ook wat moeder met de kinderen heeft te stellen. De stijl is vlot, laagdrempelig en schuwt humor niet. Gelukkig, wat zonder wat lucht kan dit onderwerp verstikkend zijn. Lees dit boek en pleit mee voor de oprichting van zoiets als een School of Death. Klinkt niet fijn, maar kan m.i. uitstekend bestaan naast een School of Life. Omi's levensles over levenseinde verdient veel lezers.

Geschreven bij Wat doen we met moeder

Omdat ik zelf in de leeftijdscategorie val van de kinderen vond ik er veel herkenbaars in zitten. Ik heb het snel gelezen want benieuwd naar de afloop. Leuke schrijfstijl. Waarom ik maar 3 sterren heb gegeven: Het is soms lastig om te begrijpen vanuit wiens oogpunt er wordt geschreven. Er staan namen bij de hoofdstukken maar er is een alwetende schrijver. Dit loopt soms door elkaar. Maar ik ben zelf schrijver dus weet dat dit een valkuil is. Verder vond ik het in veel opzichten vermakelijk.

Geschreven bij Wat doen we met moeder

Het zet je écht aan het denken.
Zeer actueel onderwerp.

Geschreven bij Wat doen we met moeder

Hilarisch en treurig. Deze begrippen beheersten voor mij de afgelopen dagen waarin ik het nieuwste boek van Martje van der Brug las. Hilarisch vanwege de uiterst levendige en beeldende typeringen van het Berkheij reservaat, de Van Hemert gezins- en familieleden, de artsenij en andere zorgverleners compleet met kwakende Crocs. Op indringende wijze beschrijft Martje het groeiend conflict tussen de Van Hemert zussen en broer die allemaal vanuit hun eigen optiek het leven van moeder vorm willen geven. Hierin worden hun persoonlijke levenservaringen, frustaties en ambities verweven tot een uiterst herkenbare dagelijkse dilemma’s. Een lach en een traan wisselen elkaar in rap tempo af. Ik heb met name geschaterd bij de “rode broekenbrigade”, de levensmiddelen bij moeder die over de gebruiksdatum waren, het relatie-bemiddelingsbureau Mixeddoubles.nl en natuurlijk de expat gemeenschap in Bogota. Hoe treffend. Martje heeft een perfect gevoel voor timing bij het aansnijden van hedendaagse thema’s. Begon het met de schoolkeuze van de kinderen, nu dus de ouderenzorg en zelfbeschikking. Ik kan niet wachten tot er een AZC wordt aangekondigd in Berkheij!

Wim Dufourné

Geschreven bij Wat doen we met moeder

Bijzonder goed de werkelijkheid benaderend. Het geeft erg goed weer hoe men tegenwoordig vooral aan zichzelf en in eigen belang denkt, ten koste van anderen. De verdere gebeurtenisden , zoals bv het daten van 1 van de dochters en een exman die aan de "2e leg" begint geven het boek een stuk humor. Een bijzondere combinatie, in de positieve zin van het woord. Fantastisch!

Geschreven bij Wat doen we met moeder

Ondanks het serieuze gehalte van het verhaal, je laatste wilsbeschikking, weet de auteur ook een knipoog en humor te verwerken. Ze heeft sterke personages neergezet die ieder zowel hun sympathieke kanten hebben als hun onhebbelijkheden. De situatie met hun moeder stelt de kinderen, ieder met hun eigen gezin en zorgen, voor dilemma’s. Wat is wijsheid en wanneer is het tijd om afscheid te nemen? Moeder geeft duidelijk aan wat zij wil maar wordt volledig genegeerd, dit tot haar grote frustratie. Ze laat dit dan ook duidelijk merken in haar gedachten en opmerkingen. En ondanks dat dit heel triest is zitten daar ook best komische momenten tussen, het is een portret hoor die moeder! Fiona komt vooral over als betweter en als oudste van het gezin neemt ze het voortouw. Ze is vooral goed in delegeren en daarvan is de jongste de pineut want Alex zit vooral op Skype-afstand en vindt alles wel oké. Zichzelf volkomen wegcijferend zorgt Dorien voor moeder, vooral ook gevoerd onder het schuldgevoel dat ze gehandeld heeft vanuit haar emotie en niet vanuit de wens van haar moeder. Dat is best wel zuur, het is ook niet niks natuurlijk. Maar mevrouw Van Hemert is niet altijd even fijngevoelig en dat voedt het schuldgevoel alleen nog maar meer.
Het verhaal rondom dit gezin is mooi, schrijnend en levensecht. De auteur heeft hiermee een zeer actueel en moeilijk onderwerp aangesneden dat aangeeft dat duidelijkheid en het uitspreken van je laatste wensen wel degelijk van groot belang is. Uitspreken alleen is niet voldoende, je moet het op papier zien te krijgen op het moment dat je nog beslissingsbekwaam bent. Nu, in dit scenario, scheept ze vooral de kinderen op met het nemen van beslissingen en het daarmee gepaarde schuldgevoel. Vooral wanneer de situatie uitzichtloos dreigt te worden was een wilsbeschikking op papier wel zo ideaal, dan was er geen discussie geweest. Maar nu, nu loopt alles anders en dreigen de zussen en broer recht tegenover elkaar te komen staan. De vraag zou moeten zijn ‘wat wil moeder?’ en niet ‘wat willen wij als kinderen?’ Een moeilijke maar onvermijdelijke vraag op het moment dat het niet meer gaat en een situatie mensonwaardig dreigt te worden.
‘Wat doen we met moeder’ verdient in de huidige maatschappelijk ontwikkelingen t.a.v. ouderenzorg, eenzame ouderen en de eeuwige onduidelijkheden rondom de euthanasiewet een pluim. Het verdient ook absoluut meer aandacht en persoonlijke overdenkingen. Het verhaal is menselijk, integer en klein maar laat de grote gevolgen en begrijpelijke emoties van alle betrokkenen ook zien. De auteur neemt zelfs genoeg ruimte om het niet te zwaar te maken en laat zo nu en dan ook een glimlach op je gezicht verschijnen en die combinatie is ontzettend knap, gezien het gevoelige onderwerp. Het verhaal zet je aan het denken, zelfreflectie is hierin bijna onvermijdelijk en de eenzaamheid, en niet alleen die van moeder, is voelbaar. Ook met een gezin en familie om je heen kun je je behoorlijk onbegrepen en eenzaam voelen.
Dit verhaal over de winterfase in het leven van mevrouw Van Hemert verdient vijf dikke sterren. Juist vanwege het maatschappelijke aspect in combinatie met de prachtige schrijfstijl van Martje van den Brug.

Gemakkelijk leesbaar en zeer herkenbaar

Geschreven bij Wat doen we met moeder

Martje heeft met dit boek, gebaseerd op haar persoonlijke ervaringen, een inzicht gegeven in de dilemmas rondom euthanasie binnen een familie, humorvol geschreven met een kwinkslag naar het Wassenaarse mileu en de expat cultuur. Een must-read voor alle weldenkende veertigers en vijftigers, als ook hun ouders……

Geschreven bij Wat doen we met moeder

boek in 1 x uitgelezen. vlot en met humor (zij het soms zeer schrijnend) geschreven terwijl het om een zeer complex thema gaat. herkenbare stijl van ook het eerste boek: havo is geen optie. genoeg stof tot nadenken na het lezen van dit verhaal

Geschreven bij Wat doen we met moeder

Een boek om in een keer uit te lezen, en dat heb ik dus ook gedaan. Geweldig, ik heb ervan genoten.