Zuiderlichten

“De mobiele bibliotheek van Francis Meurienne? Zoiets merkwaardigs, ongehoords en verbazingwekkends was er in het dal tussen de vier bergen in lange tijd niet geweest. Waarschijnlijk niet meer sinds de dag dat Olga was geboren, een hond met vijf poten.”
Zuiderlichten kwam voor het eerst ter sprake in De boekenapotheek aan de Seine, het vorige boek van Nina George. In die roman werd personage Jean Perdu ontroerd door het (fictieve) boek Zuiderlichten. Op vraag van haar lezers heeft de auteur dat verhaal nu daadwerkelijk geschreven. Je hoeft, net zoals ik, De boekenapotheek aan de Seine niet gelezen hebben om nu van Zuiderlichten te genieten. Een bijzonder mooi verhaal dat zich afspeelt in de Provence, halfweg vorige eeuw.
Het begin van het boek vond ik een beetje verwarrend. Het duurde even voor ik begreep dat het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van de Liefde. Ook krijgen bijvoorbeeld Moed, Verlangen en de Dood een stem. Het pact dat gesloten wordt tussen de Liefde en de olijfboom, toch ook speciaal. Eens ik gewend was aan het opmerkelijk vertelperspectief kon ik me helemaal laten onderdompelen in het boek, zo verrassend, zo filosofisch.
Marie-Jeanne groeit op bij haar pleegouders, Francis en Elsa. Terwijl Elsa het moeilijk heeft om de liefde toe te laten en tamelijk nors door het leven gaat, is Francis geduldig en zachtaardig. Hij heeft een bijzondere band met Marie-Jeanne. Ze is onbevangen, houdt van de hele wereld. Het was niet voorzien, maar Marie-Jeanne krijgt een bijzondere gave mee. Ze is er zich aanvankelijk niet van bewust, maar ze kan de Liefde zien. Ze ziet lichtjes, dwaallichtjes, bij de mensen. Welke lichtjes zouden met elkaar verbonden moeten worden, wie is er voor wie bestemd?
Hoewel Francis weinig affiniteit met boeken heeft, start hij toch zijn mobiele bibliotheek. Er heerst eerst wat weerstand, maar uiteindelijk kan hij zijn rijdende bibliotheek zelfs uitbreiden. Hij krijgt hulp van Madame Colette en van zijn pleegdochter. Deze twee bedenken samen een mooi plan om via de boeken de ‘lichtjes’ bij elkaar te brengen. Dit is niet zo eenvoudig want de liefde is soms weerbarstig. En hoe zit het met Marie-Jeanne en de liefde?

“Marie-Jeanne vroeg zich af waarom liefde zo moeilijk was. Zou het niet juist heel makkelijk moeten zijn, alsof je van binnenuit licht gaf?”

In Zuiderlichten worden al je zintuigen aangesproken. Geuren, geluiden, landschappen, recepten,… Nina George weet het allemaal zo mooi te beschrijven. Het is echt een verwennerij, de geur van lavendel komt je zo tegemoet.
Het is wel een roman voor lezers die een grote voorliefde voor boeken hebben. Er zijn zoveel mooie verwijzingen naar literatuur, mijn verlanglijstje is weeral mooi aangevuld. Bonjour Tristesse van Francçoise Sagan moet ik nu dus zeker gaan lezen. Ook worden er fragmenten aangehaald van bijvoorbeeld Rumi en Seneca. Mooi, mooi!
Ik kon de rustgevende vertelstijl wel waarderen, er gebeurt niet té veel, het tempo is eerder gemoedelijk. Toch wordt er de nodige aandacht van de lezer gevraagd. Het verhaal is niet chronologisch en het vertelperspectief is toch wel heel bijzonder. Je moet zeker openstaan voor een beetje filosofie en spiritualiteit, en voor een eerder poëtische schrijfstijl.

“Zijn boeken niet de laatste plek op de wereld waar mensen en tijden, landschappen en gevoelens die elkaar anders zelden tegenkomen elkaar ontmoeten?”

Het boek sluit mooi af met fragmenten en bedenksels die het verhaal niet hebben gehaald. Ik vond het wel fijn om op deze manier een extra inkijkje te krijgen in het werk van de auteur.
Zuiderlichten is echt bestemd voor genieters en voor fijnproevers van boeken. Een intens verhaal over verbondenheid en zielsverwantschap. Een verhaal over hoe boeken je leven kunnen veranderen.
Ik vermoed dat dit boek niet iedereen zal kunnen bekoren, daarvoor is het net iets te afwijkend van een gewone roman. Maar ik heb er zeker wél van genoten.

Nina George schrijft mooie boeken. Dit boek doet je verlangen naar Frankrijk en de liefde.

Mooi verhaal, maar niet goed geschreven ☹️