Zusje van de bruid relaas van een onmogelijke liefde

Weer een mooi boek van Van Casteren over een herinnering van hem. Dit keer niet over zijn jeugd in Lelystad maar over een wilde relatie die hij met ene Luna heeft gehad. Het beeld dat hij geeft van Luna en haar ouders is geen fijn beeld. Luna heeft zichzelf niet in de hand en haar rijke ouders corrigeren alles achter haar rug en laten haar daarmee makkelijk in de volgende kuil vallen.

De manier van schrijven is heerlijk om te lezen. Het verhaal wordt redelijk feitelijk weer gegeven (zonder dat deze feiten hoeven te zijn).

In tegenstelling tot Lelystad krijg je hier ook een beter beeld over de schrijver zelf. En ook hij had vaak wel daadkrachtiger kunnen optreden.

Het werk leest als een trein en is een feitelijke, niet sentimentele, weergave van een episode uit het leven van twee mensen die proberen samen te leven, maar dat uiteindelijk niet kunnen. Leesvoer voor allen die te maken hebben gehad met een borderliner. Je zult er veel van herkennen.

opnieuw een hoogtepunt in het oeuvre van deze auteur.

Luna wordt heel slecht neergezet terwijl de schrijver net zo hard met haar mee snoof en heroïne rook.
Het boek zelf leest makkelijk weg alleen de vreselijke ik-figuur zonder ziel irriteerde me enorm. Wetend dat het om een waargebeurd verhaal ging. Het is in ieder geval duidelijk te lezen dat de schrijver ook niet tof is in zijn hoofd.

Geschreven bij Het zusje van de bruid

Het boek leest lekker weg. Joris van Casteren beschrijft zijn relatie met Luna. Het grensgedrag van Luna, die gediagnostiseerd is met borderline, wordt gebruikt om spanning toe te voegen aan het boek. Er wordt voornamelijk beschreven hoe zij enerzijds vaak toegeeft aan haar verslavingen en anderzijds een 'normaal' leven wil leiden en welke impact dit heeft op het leven van hen samen. Joris kampt zelf ook met verslavingsproblematiek en hoewel het boek over zijn leven gaat wordt er weinig gereflecteerd door hemzelf op zijn gedrag en de keuzes die hij maakt. Mogelijk is dit de boodschap die hij wil meegeven:" gebrek aan eigen inzicht". Ik vond het erg storend dat hij de hoofdpersonen beschrijft als karikaturen: de Shell directeur, de weduwe, etc. Het komt over alsof hij hen ziet als spelers op het toneel met weinig waarde. Ik heb het boek gelezen als een momentopname uit zijn leven.

Ik had hoge verwachtingen van dit boek, onder andere doordat ik het een aantal keer tegen was gekomen in bladen zoals 'Sozio-magazine' (een blad geschreven voor sociaal pedagogische hulpverleners). Doordat het in die bladen stond, had ik verwacht dat er een goed beeld geschetst zou worden van borderline, maar dat vond ik erg tegenvallen. Ook vond ik de karakters niet diep genoeg uitgewerkt en vond ik dat Joris overkwam als een slappeling --> hij had meerdere keren, harder in moeten grijpen, maar dat deed hij niet.
Ik vond het wel een leuk boek om te lezen, maar het is niet een boek wat ik anderen echt aan zou raden. De schrijfstijl maakt het wel makkelijk leesbaar.

Meeslepend, gemakkelijk leesbaar verhaal.
confronterend op sommige punten...