Adorkable

Adorkable is zoveel meer dan het verhaal van een succesvolle blogger en de populairste jongen van de school, die maar niet kunnen ophouden met zoenen. Jeane is zeventien, woont op zichzelf en is online net zo populair als ze offline niet is. Een dork zijn is haar superpower. Wanneer blijkt dat haar vriendje verliefd is op een ander komt ze in contact met Michael, het (ex-)vriendje van dat meisje. Jeane vindt Michael niets meer dan de muppet van zijn ouders en Michael vindt Jeane raar en lelijk.

De eerste pagina’s kon ik Jeane niet uitstaan. Ze heeft kritiek op alles en iedereen, die niet in haar adorkable lifestyle past. Na een stuk of honderd pagina’s begon ik haar niet per se leuk te vinden, maar ik begon haar wel te begrijpen. Jeane komt uit een moeilijk gezin en heeft alleen zichzelf en de online wereld die ze gecreëerd heeft. Michael is haar tegenpool. Als het boek niet ook vanuit zijn punt was geschreven, had ik die eerste pagina’s niet eens overleefd.

Hoewel ik de verandering in Jeane kan waarderen, vind ik de ‘wees een dork’ peptalk maar niets. ‘Dork’ is gewoon een van de vele labels. Het zou logischer geweest zijn als het boek het thema ‘wees jezelf’ had behandeld. Omdat Jeane mensen veracht die geen dorks zijn, is ze precies zoals degenen die dorks belachelijk maken.

Jeane Smith is een blogger, een dromer, een rommelmarktdiva, directeur van haar eigen lifestylemerk en heeft een half miljoen volgers op Twitter. Ze neemt geen blad voor de mond, en dat neemt niet iedereen haar in dank af. Michael Lee is de populairste jongen van de school, een ster op het toneel en het voetbalveld en de ideale schoonzoon. De twee lijken in niets op elkaar, behalve dan dat hun exen hen allebei hebben bedrogen. Ze hadden allebei een grondige en absolute hekel aan elkaar, dus waarom kunnen ze dan plots niet meer van elkaar afblijven?

Adorkable draait om deze onmogelijke relatie die wisselend vanuit het perspectief van de enigszins onuitstaanbare Jeane en de altijd vriendelijke Michael wordt beschreven. Toch is Adorkable vooral Jeanes verhaal, waarin Michael voornamelijk een handig hulpstuk lijkt te zijn. Voor Jeane, als lust- en kibbelobject, maar ook voor de lezer, die door de ogen van Michael een steeds scherper beeld krijgt van Jeanes enorme ego.

Ik rukte met een gekwelde blik de handdoek van mijn hoofd. ‘God! Wow! Het is veel feller dan ik had verwacht.’ ‘Te fel.’ ‘Jij houdt van dingen die te fel zijn,’ zei Michael, met een blik op het broekjurkje met blauwe en witte stippen dat ik aanhad op een roze panty. ‘Het is bijna dezelfde kleur als die panty die kapotging toen ik… toen… je weet wel…’ ‘Toen je mij “per ongeluk” van mijn fiets liet vallen?’ Hij knikte. ‘Ja, die panty.’ ‘Panty’s zijn één ding. Panty’s kun je uittrekken. Maar ik kan mijn haar moeilijk uittrekken en ik zal niet elke dag in de stemming zijn voor knaloranje haar,’ legde ik uit. ‘Maar goed, als je toch blijft, kun je me mooi even helpen.’

Ja, Adorkable is in veel opzichten een romantisch liefdesverhaal dat in de verte doet denken aan Hollywoodfilms als Sleepless in Seatle en 10 things I hate about you. Maar dan met het grote verschil dat de nerd (die deze benaming met trots draagt en hard werkt aan haar eigen ‘imperium van dorkiness’) eigenlijk maar een vervelend mens is én blijft. Dat ze een klein, gedrongen meisje met varkensoogjes is dat ook aan het eind van het verhaal niet verandert van lelijk eendje in zwaan. Natuurlijk, zoals de meeste personages in adolescentenromans komt Jeane tot een aantal belangrijke inzichten, maar ze blijft haar eigen, irritante, zelf.

Jeane is niet sympathiek en wanneer je begint met lezen is de kans groot dat je een hekel aan haar hebt. Maar toch, ondanks Jeanes betweterige sneren naar haar klasgenoten, de manier waarop ze alleen maar aan zichzelf denkt en ieder ander probeert te overschreeuwen, ondanks haar idiote grillen en haar hooghartige opvattingen, kun je als lezen niet anders dan haar, beetje bij beetje, in je hart te sluiten.