All's Well That Ends Well

Het openingsnummer heeft een dromerig intro van bijna 2 minuten maar dan barsten de riffs los en als je denkt dat het over is komt pas het sechte slotakkoord.
Denk aan zijn vorige cd met een vleugje Candyman en Falling In Between. Natuurlijk hoor je hier een daar een vleugje ToTo, vooral in de achtergrondzang maar toch typisch Lukather stijl en sfeer. Niet vernieuwend maar heerlijk vertrouwd en toch weer anders dan vorige cd's.
Zijn stem is sterker, minder rauw, erg afwisselend rockig maar ook soulvol (vooral On My Way Home en Can't Look Back). Vooral de keyboards vullen Steve in elk nummer prima aan.
Na een paar keer luisteren besef je pas hoeveel verschillende gitaargeluiden in elk nummer zitten, sommigen vallen dan pas op en zeker door de koptelefoon.
Don't Say It's Over begint orchestraal, kippevel! zet vooral het volume hier harder. Houd je wel vast bij de solo die snijdt door je ziel.
Flash In The Pan, een rockerig uptempo nummer wat vooral live de toon zal zetten, gaat over de muziekindustrie (Sony?)
Watching The World vind ik persoonlijk het minste nummer. Zeker niet slap maar wat melangoliek en simpeler dan de rest van de nummers.
You'll remember echter vind ik Steve op zijn best, een heerlijk funky ingetogen ritme
Brodies geeft een zomers gevoel met apart ritme, stevig en swingend
Tumescent, sfeervol muzikaal jazz/fusion nummer en echte afsluiter die je uitnodigt de repeatknop meteen in te drukken.

Deze plaat is wat mij betreft al goud! Uitstekende muziek en met veel passie gespeeld. Lukather houdt van "big productions" wat we terug horen in gelikte nummers zoals Can't Look back en On my Way Home. Dat laatste nummer is een verlengstuk van Stab in the Back (van zijn vorige plaat Ever Changing Times). Don't say it's over is een waanzinnige ballad die muzikaal zo goed in elkaar steekt. Een solo om je vingers bij af te likken...doet me wel veel aan Toto denken :-). Het Jimi Hendrix achtige Flash in the Pan is een lekker rauw nummer die een goed beeld geeft van echte live muzikanten die op deze plaat meespelen. Brody's is een melodieus nummer die Luke samen met zijn vriend Randy Goodrum heeft geschreven. Niet zo'n sterk nummer, maar wel pakkend. Het laatste nummer had voor mij niet gehoeven. Het is een instrumentaal nummer die ik niet helemaal kan plaatsen. Teveel om op te noemen....een kraker is het absoluut, maar haalt het toch niet bij Candyman.

Ik heb alleen wat samples gehoord van het nieuwe album op de site van Steve Lukather.
Kan niet wachten tot 11 oktober.
Joh@n

Lukather heeft weer een juweeltje afgeleverd.
Ik sluit mij bij de andere recensenten aan, maar wel met de kanttekening dat
deze productie wel wat soft is, zeker vergeleken bij de voorlaatste album.
Ik had wat meer rauwere songs verwacht.
Het is zeker een album wat bij mij moest 'groeien', na een paar keer luisteren ga je
het album toch anders beleven. Mijn ervaring is dat de beste albums zijn.
En inderdaad 'Candyman' blijft een hoogtepunt, ook een aanrader.
Al met al, naar de winkel rennen hoeft niet, meteen bestellen zou ik zo zeggen!

Dit is ( in mijn ogen en oren ) steve"s beste album ever.