Archeologie ondergraaft geschiedenis

Bij het zien van de mooie cover van Archeologie ondergraaft geschiedenis van Henk Feikema krijg je het idee dat je een verhaal gaat lezen over lang vervlogen tijden. Over tijden dat men nog geen motor aan boord van een schip had, maar men met zeilen voer, waarbij het was te hopen dat de wind goed stond. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat de auteur ermee bedoeld.

In Archeologie ondergraaft geschiedenis geeft Henk Feikema door zijn onderbouwde feiten en voorbeelden weer dat de geschiedenis wel eens niet kan kloppen, dat heel veel wel eens in een ander tijdsgedeelte kon hebben plaatsgevonden dan men altijd dacht. Hij legt uit dat je op schilderijen en zelfs in de natuur kan zien uit welk tijd een gebeurtrenis of een voorwerp is en hoe de C14-methode werkt.

Ook geeft hij voorbeelden van dat wij als mens niets kunnen doen aan de klimaatverandering, waarom hij dat denkt. Door dit boek krijg je een ander beeld van de geschiedenis van hoe wij die kennen, je wordt aan het twijfelen gebracht en komt met vragen te zitten, je wilt er meer over weten. Mocht het echt zo zijn wat de auteur schrijft, wat zomaar zo zou kunnen zijn, dan zou het betekenen dat de geschiedenis herschreven moet worden. De vraag is of men dat wil. Ook de auteur vraagt zich dat af en geeft redenen waarom de geschiedenis niet herschreven zal worden. Hij vertelt hoe men reageerde, en nog reageert, als iemand zoals bijvoorbeeld Albert Delahaye, een andere visie op de geschiedenis heeft dan algemeen bekend is, waarom waarschijnlijk bepaalde wetenswaardigheden, zoals bijvoorbeeld over de Etrusken, in de doofpot zitten. Dat historische bronnen vol tegenstrijdigheden zitten. Hebben de veldslagen wel op de plaatsen plaats gevonden waarvan men zegt? Of hebben ze op een heel andere plaats plaatsgevonden? Ook over de bijbelteksten geeft hij zijn feiten weer zoals bijvoorbeeld over de kruisiging van Jezus Christus, heeft die wel plaats gevonden in het Heilige Land of toch elders? En hoe zit het met de Drie Wijzen die op diverse afbeeldingen anders eruit zien. Daarnaast heeft hij zo zijn bedenkingen over bepaalde gebouwen en monumenten of die wel stammen van de tijd zoals men zegt. En de volksverhuizingen van diverse stammen die weggaan en later weer terugkomen zoals de Friezen.

De foto's maken het boek compleet. Het enige minpuntje is dat de noten achterin staan in plaats van onderaan de bewuste bladzijde.

Kortom; Henk Feikema geeft in Archeologie ondergraaft geschiedenis op een overtuigende manier weer wat er volgens hem allemaal niet klopt in de geschiedenis. Hij komt met feiten en voorbeelden die je aan het twijfelen brengen, je anders naar de geschiedenis doet kijken.

Dit boek kan ik iedereen aanraden die meer over geschiedschrijving wil weten. We denken dat het verre verleden geweest is zoals wij het op school hebben geleerd, maar het blijkt dat het toch anders zit. Heel veel wetenschappelijke onderzoeken hebben dit aangetoond. Opvallend is dat de nieuwe inzichten niet uit de hoek van vakhistorici komen, maar van onderzoekers buiten deze beroepsgroep zoals wiskundigen, literatuuronderzoekers en kunsthistorici. Het gelijk van deze wetenschappers lijkt te worden bevestigd door de houding van historici die met alle mogelijke middelen de verspreiding van de nieuwe visie willen voorkomen. De auteur geeft hiervan een aantal voorbeelden waarvan doodsbedreigingen wel het ernstigste middel is. Zelfs op deze website kan men lezen (review 2) hoe overtrokken en beledigend er wordt gereageerd; zeer be-Voogd-end voor al die wetenschappers die hebben bewezen dat geschiedenis voor een deel fictie is.
Het aardige van het boek is dat je als leek op eenvoudige wijze al een indruk kunt krijgen van de betrouwbaarheid van de geschiedschrijving. In hoofdstuk 2 wordt hieraan ruime aandacht besteed. Bijvoorbeeld oude schilderijen, geografische kaarten en kunstwerken plaatsen ons vaak voor raadsels. Afbeeldingen op middeleeuwse schilderijen en gravures bevestigen vaak niet wat in de geschiedenisboeken over die tijd staat. Wat moeten we bijvoorbeeld denken bij de tientallen schilderijen en glas-in-loodramen in kerken die de aanbidding afbeelden waarop twee blanke koningen en een blanke koningin de geschenken aanbieden? We weten toch niet beter dan dat de drie wijzen alleen maar mannen waren?
De twijfels worden nog versterkt door wat bij archeologische opgravingen wel en niet is gevonden. In hoofdstuk 3 vertelt de auteur over het merkwaardige fenomeen dat op diverse locaties in Europa in dezelfde aardlaag objecten zijn gevonden die uit perioden stammen die volgens de geschiedenisboeken eeuwen uit elkaar liggen. Maar er zijn niet alleen archeologische gaten, ook volken verdwenen plotseling en kwamen een paar eeuwen later even plotseling weer in hun oude woongebied terug.
Hoofdstuk 4 laat onze twijfels en de archeologische anomalieën verdwijnen. Het blijkt dat de dateringen van de opgegraven objecten niet kloppen. Door foute aannames bij de gebruikelijke dateringsmethoden worden de objecten te oud gedateerd, waarbij de fouten tot enkele honderden jaren kunnen oplopen. Objecten die aan het verre verleden worden toegeschreven blijken veel jonger zijn. Dat het traditionele historische model niet klopt is op basis van analyses van historische bronnen al jaren geleden door wetenschappers aangetoond. Het verbeterde historische model wordt bevestigd door de nieuwe chronologie van de geschiedenis op basis van de gecorrigeerde dateringen.
Bewijzen dat de geschiedenis niet klopt is relatief eenvoudig, maar vertellen hoe het dan wel is geweest is een stuk lastiger. Toch hebben de wetenschappers die het nieuwe historische model hebben ontwikkeld de poging gewaagd een min of meer betrouwbaar beeld van het verre verleden te schetsen. Hoofdstuk 5 is hieraan geheel gewijd.
In het slotwoord wordt nog ingegaan op het belang van een correcte geschiedschrijving. Een correct model is niet alleen van belang voor wetenschappers die hun onderzoeken hierop baseren (een fout model geeft ook foute conclusies), maar bijvoorbeeld ook voor politici. Zo berust het rampzalige klimaatbeleid volledig op de uitkomsten van ondeugdelijke wetenschappelijke onderzoeken die tot het klimaatakkoord in Parijs hebben geleid; de betrokken wetenschappers zijn slachtoffers van fouten in het traditionele historische model.

Het boek wordt afgesloten met een lange lijst van noten waarin meer informatie over de betrouwbaarheid van de geschiedschrijving is te vinden. Je mag bewondering hebben voor de auteur die deze grote hoeveelheid literatuur heeft verzameld waarop dit boek is gebaseerd. Het resultaat mag er dan ook zijn.

Zo'n kolder heb ik nog nooit gelezen... Zonde van de energie om het te lezen, te verspreiden op internet en andere media. Duik liever bijtijds mijn bed of mijn graf in... Ben zelf archeoloog (culturele prae- en protohistorie) en heb zeker ook niet de wijsheid in pacht maar ik zou zo zeggen... LML...!!!