Belofte maakt schuld

Geschreven bij Belofte maakt schuld

Je kunt een boek mooi noemen, je kunt een boek geweldig noemen, maar hoe noem je een boek wat zo mooi is terwijl het ook erg zielig is en de tranen over je wangen rollen zodat je niet eens meer kan lezen? Nou dit is dus zo’n boek. Het is erg luchtig geschreven en heeft toch diepgang. Van ieder persoon in dit boek lees je wat voor persoon dit is, en hoe het karakter in elkaar zit, en wat ze allemaal te maken hebben met Callie, de hoofdpersoon in dit boek. Je leert iedereen goed kennen, en ziet ze dan ook allemaal beeldend voor je.
Het boek is meeslepend, ontroerend en heeft toch de nodige humor die zorgt dat je er toch een goed gevoel aan over houd.
Dit boek heeft me echt verrast en ik wil zeker nog meer van haar lezen. Aanrader

‘Belofte maakt schuld’ begint als een onschuldige chicklit, waarin iedereen het voor elkaar lijkt te hebben. Callie is dolgelukkig met haar man Reece en hun twee kinderen. Soms lijkt Callie zelfs iets te gelukkig als ze voor de zoveelste keer zegt hoe verliefd ze nog is op haar man. Dat had van mij iets minder gemogen. Steffi heeft haar plek gevonden als chefkok. En Callies beste vriendin Lila heeft eindelijk de liefde van haar leven gevonden. Jane Green laat je op deze manier goed kennismaken met de verschillende personages. Je ontdekt wie wie is en hoe de verhoudingen tot elkaar zijn.

Het verhaal verandert als Callie plotseling met vage hoofdpijnklachten wordt opgenomen in het ziekenhuis. Het onschuldige verdwijnt meteen; je merkt als lezer dat het ernstig is. Je leeft meteen mee met iedereen. De enige vraag die je hebt, is: waar blijft de vader van Callie en Steffi in het verhaal? Je weet dat hij liever niet in een ruimte is met zijn ex-vrouw, maar als je dochter ineens doodziek in het ziekenhuis ligt kom je toch meteen langs? Het duurde relatief lang voor hij zijn opwachting maakte.

Green beschrijft op een mooie manier hoe iedereen in Callies omgeving wordt getroffen door Callies ziekte. Iedereen gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. De auteur windt er geen doekjes om en laat zien hoe afschuwelijk het is als je hiermee te maken krijgt. Sommige passages heb ik met tranen in mijn ogen gelezen; zo heftig vond ik het af en toe. Het is prachtig als een auteur dat voor elkaar krijgt met een boek.

Ik ben van deze schrijfster gewend dat ze luchtige maar goede chicklits schrijft waar je erg om kunt lachen. Helaas gaat dit boek over een jonge vrouw die overlijdt aan kanker en de daarmee gepaarde lijdensweg. Aangezien ik zelf een zus heb verloren aan kanker zit ik daar niet op te wachten. Voor mij dus een afknapper. Het is wel goed geschreven maar het is niet haar genre.