Blauw Gras haar ongelofelijke zijn

Het verhaal begint met een korte inleiding waarin de auteur terugblikt naar een eerdere bevalling die niet verloopt zoals gewenst. Haar gezin bestaat uit echtgenoot Frits en kinderen Luna (12), Thomas, (9) en Yort (6) als ze in verwachting raakt. Ze is er vast van overtuigd dat het een dochter zal zijn, een jongensnaam is niet nodig, ze zal Lotus gaan heten.
Maar anders dan ze had gehoopt, wordt in 2011 na ampel 25 weken zwangerschap Lotus geboren. Met een gewicht van 770 gram is ze nauwelijks levensvatbaar en is de levensverwachting ronduit slecht.

Vanaf dat moment heeft Godijn ieder moment vastgelegd en duidelijk omschreven wat er gebeurde. De totale bundel oogt en leest als een dagboek waarin ze, als zeer betrokken moeder al direct het besluit neemt dat ze haar dochter door deze bijna uitzichtloze periode zal begeleiden. Daar is liefde voor nodig, liefde van het soort dat alleen door een moeder gegeven kan worden. Eindeloos in hoeveelheid en de duur ervan. Het boek beschrijft het inclusief alle emoties, in het begin weinig positieve maar wel veel die grenzen aan hopeloos- en hulpeloosheid.
De volledige periode dat de kleine Lotus niet thuis is wordt nauwgezet aan het papier toevertrouwd waarbij alle emoties ruimschoots van bijna iedere pagina druppen. Maar de informatie gaat verder; het o zo kwetsbare lichaampje van Lotus is bevattelijk voor allerlei dreigingen van buitenaf en een aantal dringen ook bij haar binnen. De auteur beschrijft ze op het moment dat het aan de orde komt en geeft er, naast de officiële medische benaming, in Nijntjestaal een goed leesbaar en voor iedereen begrijpelijk woordgebruik, toelichting bij. Dat maakt het boek veel meer dan een leesboek, het kan ouders in soortgelijke situaties helpen, een richting adviseren en herkenbare hand toereiken.

Uitzonderlijk is het voor mannelijke lezers te ervaren hoe de ultieme moederliefde hier onder woorden wordt gebracht. Het is niet moeilijk om dan te concluderen dat die soort liefde nauwelijks door de mannelijke ouder gegeven kan worden. Hoe goed hij ook zijn best doet, van nature is de man meer praktisch, pragmatisch en denkt in oplossingen en laat zich niet of in ieder geval minder door emoties en gevoelens leiden. Is zeker niet verwijtend bedoeld, het is gewoon biologisch zo bepaald dat de liefde tussen een moeder en haar kind iets heel moois en unieks is dat nauwelijks te evenaren valt. In dit geval is dat gegeven een mooie bijvangst als gevolg van de onmacht die de situatie rond de boreling uitstraalt. De moeder gaat instinctmatig in de overlevingsstand, voor haar en haar kindje.

Al wordt de beoordeling van een boek doorgaans op schrijfstijl en plot gedaan, moge het duidelijk zijn dat dit bij Blauw gras niet van toepassing kan zijn. De sterren zijn dit keer bijzaak, het zijn de hoofdpersonages die echt leven. De kleine Lotus en haar moeder die met eindeloze liefde en soms met grote twijfel en angst, deze kritische periode met overtuiging hebben afgelegd. En ja, de doelstelling om dit te gaan schrijven is overduidelijk gehaald, ouders in een soortgelijke situaties kunnen hier inderdaad veel herkenbaarheid en steun uit halen.

Wel is het voor deze (mannelijke) lezer mogelijk gebleken een belangrijke conclusie te trekken: Er gaapt een grote (en begrijpelijke) kloof tussen de intense gevoelens van een moeder voor haar pasgeboren kind en de bijna zakelijke professionaliteit van de medische wereld om datzelfde kind te laten leven. Doelstellingen komen overeen, de weg ernaar toe toont belangrijke verschillen.

Ik vind dit een heel mooi en herkenbaar boek.
Ik zelf moeder van een tweeling met 30+1 weken geboren heb veel hetzelfde meegemaakt. Waar anderen in de reviews zeggen ze valt in herhaling.. nee zo gaat dat in een Nicu.. je kind(eren) vecht(en)! En ja elk moment van de dag kan zo anders zijn! Deze moeder zat vooral heel erg in haar eigen bubbel met Lotus. Iets wat ik niet deed en daardoor teveel van mn omgeving ook heb meegekregen.
Dit boek heb ik niet zonder tranen kunnen lezen. Die gevoelens e.d. alles komt bijna identiek overeen! Ook qua medisch personeel snap ik haar.. je bent dankbaar en blij dat ze er zijn.. maarrr ook kunnen zij flink negatief zijn zonder dat ze weten hoe het verder gaat (m.b.t. herseninfarct.. onze dochter van de tweeling heeft het ook gehad) al met al een pakkend boek! En ik geloof er best in dat mensen die dit persoonlijk niet hebben meegemaakt, dat zij het niet herkennen en anders er tegen aan kijken...

En aan mevrouw Godijn, respect power mommy

“Stralend pak je mijn hand. Jouw glimlach beroert mijn hart en laat een spoor van liefde achter. Het kruipt langzaam door iedere vezel van mijn lijf, totdat mijn hele zijn tintelt van dit gelukzalige gevoel. Klein meisje, zacht handje, dapper meisje.”

Het is het poëtisch begin van Blauw Gras van Elly Godijn. Het verhaal gaat over Lotus, Elly’s dochter. Ze wordt op 10 juni 2011 na een zwangerschap van 25 weken geboren: een prematuur. Het is het eerste jaar dat de medische zorg voor te vroeg geborenen van 26 naar 25 weken is gegaan. Blauw Gras verhaalt over de enorme impact die een prematuur heeft op het gezin, familie, betrokkenen, over maandenlang leven tussen hoop en vrees, maar ook over doorzettingsvermogen, vertrouwen, liefde en aandacht voor het kwetsbare en hoe om te gaan met het leven van alledag.

Blauw gras is een autobiografisch, persoonlijk, intiem verhaal (geen roman) waarin van dag tot dag opgetekend wordt wat de schrijver ervaart, meemaakt, denkt. Elly toont haar diepste gevoelens tegenover haar kwetsbare dochter Lotus. Ze legitimeert haar boek door te zeggen dat ze een boek mist met hoop, een boek van een moeder die hetzelfde meemaakt.

Het zijn vooral de kleine dingen die zo ontroeren in het boek. Voetjes die kriebelen in de handen van de moeder. Het voelen van de band tussen moeder en dochter. “Je kleine vingers omklemmen mijn vinger en je knijpt er een paar keer in. Alsof je wil zeggen: “Mam het komt helemaal goed.” De emotie die de eerste kleertjes oproepen, de oogjes die open gaan, de glimlach. Moeder en dochter er zich doorheen.
In de epiloog wordt teruggeblikt op het eerste jaar thuis. Regelmatig moet Lotus terug naar het ziekenhuis. “Maar ze volgt haar eigen pad. En ik? Ik wandel graag met haar mee, op haar pad vol glinsterende schatten.”

Blauw gras is een indrukwekkend , persoonlijk verhaal, dat voor ouders met een prematuur steun kan geven. Maar ook de medische stand doet er goed aan het verhaal te lezen. Blauw Gras: een boek om te koesteren.

Het is een mooi en makkelijk boek om te lezen. Het boek verteld precies hoe iemand zich kan voelen tijdens een vroeggeboorte. Ik zelf herken er heel veel in.

“Blauw Gras” vertelt het persoonlijke en waargebeurde verhaal van een moeder die 15 weken te vroeg bevalt van haar dochter. Het kindje is dan slechts 700 gram en krijgt van de artsen een slechte levensverwachting. De moeder is de auteur van ‘Blauw gras’, die haar verhaal vertelt in dagboekstijl.

Uw recensent in dezen behoort beslist niet tot de doelgroep voor dit boek. Derhalve ging ik volkomen blanco dit verhaal in. Wat schetst echter mijn verbazing? Het heeft mij enorm aangegrepen en heeft bij mij heel veel begrip gekweekt voor vrouwen die wél in een dergelijke situatie verkeren of iets dergelijks hebben meegemaakt. Echter niet alleen zij, maar alle moeders (én vaders) zullen dit boek met begrip, warmte en heel veel herkenning tot zich nemen.

“Je kleine vingers omklemmen mijn vinger en je knijpt er een paar keer in. Alsof je wilt zeggen: Mam het komt allemaal goed.”

De emoties en tegenstrijdige gevoelens, maar vooral de hoop spát werkelijk met regelmaat van de pagina’s. Het is aangrijpend en zeer indrukwekkend. Ik heb dan ook bijzonder veel respect voor Godijn dat zij het heeft aangedurfd om haar intieme verhaal met de buitenwereld te delen en ik ben er van overtuigd dat heel veel mensen (met name ouders) erg veel aan haar relaas zullen hebben; er steun in vinden en er herkenning in vinden.

“Ik doe mijn best, maar als ik weer bij Lotus zit, breek ik. Ik trek het niet meer. Negatieve gedachten hebben zich in mijn hoofd gemanifesteerd en de deprimerende omgeving van het familiehuis maakt het er niet beter op.”

Dat is echter nog niet alles. Godijn wisselt haar eigen verhaal af met toelichtingen over de vele medische termen die je om de oren vliegen. Uiterst nuttig en verhelderend!

‘Blauw gras’ luidt overigens niet uitsluitend een prachtig nieuw leven in, maar is ook het begin van de carriereswitch van Godijn. Ze werd auteur van verhalen, columns en uitgever.

Over de auteur
Elly Godijn (1971) komt van oorsprong uit Friesland. Inmiddels woont zij, met haar man en kinderen, al geruime tijd in Hoorn. In 2010 sluit zij zich aan bij het Schrijverscafé waar haar passie voor schrijven wordt gevoed. Ze schrijft columns voor Mijn Geheim, toneelrecensies en ze werkt mee aan diverse schrijfprojecten. Inmiddels staat Godijn aan het roer van Uitgeverij Godijn Publishing.

Uitvoering
Godijn Publishing
ISBN: 978-94-92115-79-9
Paperback, 345 pagina’s

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.

Blauw Gras vertelt het verhaal van Elly Godijn die een dochter krijgt van 700 gram; Lotus werd 15 weken te vroeg geboren en ze had een slechte levensverwachting.

Elly schreef iedere dag in een soort dagboek haar gedachten, gevoelens en ervaringen neer. Pas later werd alles samengevoegd tot een echt boek, haar debuut.

Dit verhaal, wat een ruggensteun kan zijn voor menige moeder die in een vergelijkbare situatie verkeert, zie ik toch meer als het durven neerschrijven van heel persoonlijke ervaringen die bewaard moeten blijven voor alle leden van haar familie. Op deze manier zal niemand het bestaan van Sam vergeten, hoe kort dat ook was.

Bij het raam verschijnt een vlinder met donkerrode vleugeltjes en op iedere vleugel een zwart "oog".
'Dag vlinder, ik ken jou,' fluister ik geluidloos. Met mijn mond vorm ik de woorden.

Met Sam is het uiteindelijk begonnen, dit verhaal over onvoorwaardelijke liefde, de kracht van een gezin, de bewustwording van de feiten en de ongelooflijke hoop die dit gezin en vooral Elly heeft vergezeld op hun pad.

In de proloog lees je over een bevalling van een zoontje na vier maanden zwangerschap. Elly wist eigenlijk al eerder dat het niet helemaal klopte, maar Sam heeft al een plaats ik haar hart veroverd. 'Een klein perfect minimensje.'

Drie weken later krijg ik bezoek van een dagpauwoog vlinder. In januari zijn er geen vlinders, maar jij bent er wel. Ik open het raam en laat je naar buiten fladderen. Vrij. 'Dag Sam, dag mooie vlinder.'

Sam zou het vierde kind geweest zijn, naast Luna (12), Thomas (9), en Yort (6). Al snel liet Sam haar weten dat er een vijfde kind zou komen, een meisje. En haar naam zou Lotus zijn. Over jongensnamen hoeven Elly en haar echtgenoot Frits dus niet na te denken. Dat deden ze ook niet.

Je begint met lezen in Blauw Gras en legt het niet meer weg. Er komen een heleboel medische termen voorbij maar die worden meteen verklaard in datzelfde hoofdstuk. Dat is prettig lezen op deze manier.
Bovendien staat achterin het boek nog een verklarende woordenlijst.
Ook de gevoelens van het gezin en het verplegend personeel worden mooi verwoord; het is niet allemaal rozengeur en maneschijn.

Deze uitputtingsslag mondt uit in een grote zege: Lotus!

Ik heb dit boek graag gelezen en waardeer het met vier fonkelende sterren.

Wauw!! In twee dagen uit gelezen. Wat een mooi boek! Wel heb ikzelf een soortgelijke situatie meegemaakt dan is het fijn om zoiets te lezen en leef je met de dag mee. Als je zoiets niet meegemaakt hebt denk ik dat het lastiger leest.

Blauw gras is eigenlijk een dagboek, geschreven door een moeder die vijftien weken te vroeg beviel van haar dochter. Halverwege het boek benoemd Godijn ook dat ze een dagboek bij wil gaan houden om zo een boek met een positief gevoel uit te kunnen gaan brengen over een situatie als deze.
Waar ik mij meestal goed kan inleven in een ander en diens situatie, denk ik dat je zelf een soortgelijke ervaring moet hebben om helemaal in het boek te komen. Heb je deze ervaring, dan geloof ik meteen dat er veel herkenning is en dat het enorm fijn is om hierover te lezen. Zelf heb ik deze ervaring gelukkig niet, maar dit zorgt er ook voor dat ik tijdens het lezen van dit persoonlijke document echt een toeschouwer bleef. Juist doordat dit zo’n persoonlijk verhaal is en ik niet kan voelen wat Godijn in die tijd voelde, vind ik het erg moeilijk om dit boek te beoordelen.
Doordat het boek volledig in dagboekvorm is, en zij logischerwijs in een soort bubbel leefde op dat moment, leest het boek voor mij wat traag. Er zijn veel herhalingen, deels omdat Lotus verschillende keren aan de beademing moest of omdat de verzorging en het buidelen toch iedere keer terugkomt, maar ook omdat Godijn veel woorden uitlegt. Nu is het fijn om af en toe uitleg te krijgen zodat je ook als buitenstaander ook weet waar het over gaat, maar door de keuze van Godijn om deze uitleg steeds in het verhaal te plaatsen, lees je verschillende keren eigenlijk dezelfde uitleg. Dit had voorkomen kunnen worden door deze woorden en hun uitleg achterin het boek te bundelen en hier naar te verwijzen.
Verder heb je in een dagboek alle ruimte om je gevoel per dag op te schrijven en omdat het dan iets voor jezelf is, zal dit niet storend zijn. Hoewel ik het moeilijk vind om toe te geven, dacht ik persoonlijk soms ‘ja nu weten we het wel’. Ik begrijp echt dat in een zware periode je ook vaak dezelfde gevoelens hebt, maar een boek is uiteindelijk toch iets heel anders dan een dagboek die je puur voor jezelf schrijft. Wel geef ik meteen toe dat dit waarschijnlijk anders al zijn voor mensen die een soortgelijke ervaring hebben. Door de herkenning die je dan hebt, zal de openheid van Godijn alleen maar prettig zijn.
Ik vind het dan ook een dappere keuze om zo’n persoonlijk document te publiceren. Je stelt je dan erg kwetsbaar op en dat moet je durven. Ieder persoon is anders en soms ligt dit je wel of juist niet. Zo heb ik niet veel met spiritualiteit en vond ik het boek soms te zweverig. Ook vroeg ik me soms af hoe het (dag)boek eruit had gezien wanneer de afloop anders was geweest. Ik geloof dat Godijn een positief ingesteld iemand is en ook snap ik de frustratie wanneer dokters of verpleegkundigen je erop blijven wijzen dat het mis kan gaan, maar soms heb ik toch moeite met haar houding. Ze is er zo van overtuigd dat Lotus zal blijven leven, dat ze af en toe afgeeft op de medische staf. Ze schrijft ook dat ze heus wel weet dat het anders kan, maar ze is overtuigd van Lotus haar kunnen. Dat is alleen maar bewonderenswaardig, maar om dan zo af te geven op de medische staf die haar waarschijnlijk vooral een realistische kijk willen mee geven vind ik lastig. Hetzelfde in een situatie waarin een andere moeder erg verdrietig is wanneer ze haar kind niet vast mag houden. Dit kind is een stuk ouder dan Lotus en Godijn vindt duidelijk dat die moeder minder reden heeft tot verdriet omdat dat kind ouder is en zijzelf nog minder kan met Lotus. Wat goed is voor het kind gaat voor en dat moet die moeder toch begrijpen. Gelukkig schrijft ze ook nog dat ze niet zo moet oordelen over anderen en daar ben ik het volledig mee eens.
Dit boek is niet aan mij besteed, maar ik snap dat het voor degenen met een zelfde ervaring juist een heel fijn en herkenbaar boek kan zijn.

Een zeer herkenbaar verhaal, in precies dezelfde situatie gezeten. Ik vind echter wel, dat zij erg veel negatief afgeeft op de verpleging en artsen, die zij zwarte raven noemt. Natuurlijk brengen ze ook vaak minder leuk nieuws en moeten ze de risico's benoemen... maar aan oa deze mensen heeft ze het leven van haar kind te danken. Maar die worden in dit boek nu een beetje als boeman beschreven.

Ook vind ik de rol die haar man die periode heeft gespeeld, maar weinig wordt belicht. Voor hem moet dit net zo zwaar zijn geweest, maar hij wordt nauwelijks/weinig genoemd.

Ik moest ook wat wennen aan de schrijfstijl en de gedachtegoed van de schrijfster.
Misschien is dit gewoon anders omdat we verschillende mensen zijn, maar deze punten bleven mij wat irriteren, waardoor ik het wat minder fijn lezen vond.

Wat ik voor mijn gevoel nog ontbrak, is de nasleep na de ziekenhuisperiode. Eenmaal thuis is de ellende nog niet afgelopen. De zhperiode was natuurlijk ook heel zwaar, maar wij hadden net zo veel ellende in de jaren erna veroorzaakt door de vroeggeboorte. Het prematuur-zijn en de bijbehorende problemen zorgt er vaak nog voor dat je de jaren erna bij artsen over de vloer blijft lopen en de nodige fysieke en geestelijke problemen. Het was in dit boek een goede toevoeging geweest om in het nawoord iets langer te beschrijven hoe het in de periode erna hun is vergaan.

Al met al een emotioneel herkenbaar boek, maar wel met wat mitsen en maar-en.