Blauwe Bonen

Geschreven bij Blauwe Bonen

Blauwe bonen vertelt het verhaal van een moordenaar en zijn slachtoffer. In tegenstelling tot de meeste thrillers wijkt Lauerhohn af van de klassieke formule waar de meeste thrillers aan onderhevig zijn. In de meeste thrillers gaat het om het feit dat er een moord begaan is die vervolgens door een groep experts opgelost moet worden. In Blauwe Bonen weet je van meet af aan wie de moordenaar is, wie hij heeft vermoord en ook al snel waarom deze is vermoord. Door een domme fout wordt de jager echter nu de gejaagde. Hij ontvoert de dochter van hem die hem naar het leven staat en er ontwikkelt zich een kat en muis spel tussen het "onschuldig" slachtoffer en de "stoere" huurmoordenaar. Langzaam zie je het onschuldig slachtoffer zich ontpoppen tot een manipulatief kreng en zie je de moordenaar zich steeds verder ontwikkelen tot meer mens dan hij voorheen altijd was geweest, misschien zelfs meer mens dan hij zelf zou hebben toegegeven. Op die manier krijg je steeds meer sympathie voor de dader en steeds minder sympathie voor het slachtoffer.
En dat is het mooie van het verhaal. Blauwe Bonen is boven al het andere een psychologische roman die je in het hoofd laat kijken van personen, maar waar niets is wat het lijkt. Onschuldige slachtoffers hoeven niet uitsluitend onschuldige gedachten te hebben, en stoere moordenaars dienen niet steeds ontmenselijkt te worden. Langzaam zie je dan ook dat de rollen zich omkeren, de jager die de gejaagde wordt, het slachtoffer die dader wordt. Wie is die merel, dochter van, maar bovenal slachtoffer van de meest gevreesde huurmoordenaar van de lage landen, die in het echte leven Frits heet,maar altijd met De Crooner wordt aangesproken, een bijnaam die hij zelf bijzonder hekelt. Langzaam zie je dan ook de Crooner veranderen terug in Frits. Terwijl Merel in eerste instantie aantrekkelijk overkomt, een beeldschone, onschuldige deerne, blijkt ze dat doorheen heel het verhaal niet vol te houden.
Er zitten hier en daar voor mij ook wel enkele zaken in het verhalen die het geheel voor mij wat ontsieren. Zo had de taal voor mij wat soberder gemogen, het doet me nu veel meer denken aan een fantasy dan aan een thriller. Hier en daar zou ik ook de ontwikkelingen van de hoofdpersonages iets verder hebben doorgevoerd en ben ik niet helemaal tevreden met het einde. Maar al bij al een aanrader voor mensen die houden van pyschologische thrillers.

Geschreven bij Blauwe Bonen

Men zegt over mij dat ik een monster onder mensen ben… Genade, het woord ken ik, de betekenis eveneens, en verschillende synoniemen. Daar houdt het op, voor mij is het verder een onbelangrijk woord. Ik ben doof voor de schreeuwers in mij. Zoek in mij, maar ik beloof u een hopeloze speurtocht naar menselijkheid. Weeg mij en mijn loden hart zal u verpletteren. Verander mij, het zal uw laatste daad zijn. Ik heb mijn leven lief zoals het is, donker en eenzaam.
(De Crooner)

Terrence Lauerhohn (1960) is pas op 51-jarige leeftijd gaan schrijven. Met zijn donkere pen weet hij thriller- en horrorliefhebbers tot op de laatste punt geboeid te houden.

Huurmoordenaar Frits Jansen, alias de Crooner, maakt op zekere dag een fout. Een fout die hij moet bezuren. Een haar van hem is achtergebleven op de plaats delict. In plaats van dat hij jacht maakt op zijn slachtoffers wordt er nu jacht op hem gemaakt. De Crooner ontvoert Merel, de dochter van de gangsterbaas. Hierdoor hoopt hij met zijn baas een goede ruil te kunnen maken, zodat hij zelf niet meer achtervolgt wordt door de Prikker.
‘Blauwe bonen’ is geschreven vanuit het oogpunt van een huurmoordenaar. Interessant en origineel om het verhaal nu eens vanuit een heel andere hoek te belichten dan uit de hoek van de politie. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en begint meteen met een spannende proloog. Het verhaal is hard en hier en daar behoorlijk gruwelijk, zeker niet geschikt voor tere zieltjes. Het hoofdpersonage De Crooner maakt een mooie ontwikkeling door. Van een eenzaam, gevoelloos en zeer berekenend en koelbloedig persoon verandert hij stukje bij beetje in een wat menselijker variant.
‘Blauwe bonen’ is een spannende thriller die je in zijn greep houdt. Met zijn aparte en directe schrijfstijl weet Lauerhohn je gevangen te houden. Nergens verslapt de aandacht, je wilt alleen maar door blijven lezen. Het einde van deze thriller is verrassend. Een knap stukje werk!

‘Blauwe bonen’ is een origineel, bloedstollend verhaal. Lees en huiver mee met dit nieuwe werk van Terrence Lauerhohn.

Mijn dank gaat uit naar Uitgeverij Ambilicious en Terrence Lauerhohn voor het lees-exemplaar en het mee mogen doen met de leesclub van ‘Blauwe bonen’.

Auteur: Terrence Lauerhohn
Titel: Blauwe bonen
Uitgeverij: Ambilicious LLP
Jaar van uitgifte: 2019
ISBN: 9789493210028

De proloog neemt je mee in de wereld van De Crooner. Dit is zijn leven: altijd klaar om te doden en waakzaam, zodat hij zelf niet gedood wordt. Maar de tijd dringt. De Crooner heeft zijn pensioenleeftijd langzaam bereikt, maar er staat nog een opdracht open.

Talloze malen heb ik gezien hoe huiveringwekkend de naderende dood op mijn slachtoffers inwerkt.
Ze bidden tot God, en tot mij. Ze krassen met hun nagels over de vloer, alsof hechting met de grond hen in leven kan houden.
De grote baas heeft een achtervolger op hem gezet, de Prikker. Het spel is begonnen. De Crooner neemt wraak door Merel, de dochter van de baas, te ontvoeren.
Wie is de sluwste in dit spel en kan het langst overleven? De kaarten zijn geschud, de azen zijn verdeeld.

Haar graf heb ik innerlijk al gegraven, naast dat van haar vader. Beide graven zullen gevuld een onderdeel van de realiteit gaan uitmaken.
Terrence heeft een schrijfstijl die je niet zo snel in een bepaald genre kan stoppen. Met Blauwe Bonen slaagt hij er in om slechts vanuit het oogpunt van de Crooner het leven weer te geven van een huurmoordenaar en zijn eenzame bestaan. Van alle slachtoffers weet Merel hem toch nog een menselijk inzicht te geven in het leven dat hij zich misschien had gewenst, hoewel hij dit ver heeft weggestopt.
Er ontstaan scheuren in de hardheid van De Crooner. Hierdoor wordt hij minder waakzaam en dreigt het noodlot bij hem toe te slaan.

Het verhaal is grimmig. De woorden zijn op een ingenieuze manier gekozen en geven duidelijk weer hoe de Crooner zich vanbinnen voelt. Ondanks de moorden die hij heeft gepleegd, voel je gaandeweg empathie voor deze man. Hij, die beetje bij beetje zijn muren ziet afbrokkelen door de benadering van Merel. Maar het wantrouwen blijft in hem zitten en de Blauwe Bonen staan op scherp. Wie zal het laatste schot geven …?

‘Is dat een fijn bestaan? Een onzichtbaar bestaan, Crooner?’ Haar vraag incasseer ik niet zonder schade op te lopen. De toon waarop ze hem stelt, verraadt dat ze weet dat het een schot voor redelijk open doel is.’
Het is genieten van begin tot eind, met een verrassende plotwending die inslaat als een Blauwe Boon.

Ik geef Blauwe Bonen 5 sterren.

Zodra je begint te lezen, betreed je een bijzondere wereld. Het is er een vol duisternis, eenzaamheid, gevaar en wreedheid. Het leven van De Crooner is er één die absoluut niet alledaags is. De schrijfstijl doet mij vooral in het begin denken aan gangsterfilms uit de jaren ’50. Het hoofdpersonage Frits Jansen, ook wel De Crooner genoemd, vertelt over zijn leven en zijn belevenissen. Het lezen voelde voor mij alsof ik naar een zwartwit film aan het kijken was. Terrence Lauerhohn wist deze sfeer uitstekend weer te geven en ook vast te houden.
Mijn eerste indruk van het hoofdpersonage De Crooner: een zeer berekend en koelbloedig persoon, die vanwege zijn beroep een eenzaam leven leidt. Hij gaf mij een ijzingwekkend gevoel, vooral omdat hij geniet van het uitvoeren van zijn opdrachten. "Ik ben eenvoudigweg de dood, een uiterst menselijke gedaante ervan, en sterven is een onlosmakelijk onderdeel van het leven, benodigd om het te vervolmaken." (Pagina 13).
Je leert de huurmoordenaar De Crooner goed kennen, zijn personage is sterk neergezet, je hebt het gevoel dat je tijdens zijn belevenissen er bij bent, naast hem staat. Het voelt alsof je zijn vertrouweling bent aan wie hij alles vertelt over wat hij meemaakt, wat hij van plan is en met welke ethische vraagstukken hij te maken krijgt tijdens het uitvoeren van zijn plannen. "Ik maak me geen illusies. Ik ben een moordenaar, heb behalve het lijntje naar empathie, erbarmen en mijn geweten ook het lijntje naar genegenheid van anderen doorgesneden." (Pagina 57).
Merel, de dochter van de gangsterbaas vond ik ook een intrigerend personage vanwege de vele lagen die zij heeft. Ze wist tot zijn (en mijn eigen) verbazing De Crooner regelmatig te verrassen en hem aan het denken te zetten over zijn leven en zijn daden. Zelf was ik benieuwd naar de strategieën die zij in gedachten had om haar ontvoering ongedaan proberen te maken. De interactie tussen haar en De Crooner gedurende haar ontvoering was zeer boeiend om te lezen.
Een belangrijk thema in Blauwe bonen is opvoeding is opvoeding en hoe deze je als persoon kan vormen. Dit slaat vooral op De Crooner zelf. Maar het thema is ook van invloed op de manier waarop hij zijn plan uitvoert om in leven te blijven. Daarnaast speelt het hebben van een geweten en schuldgevoel een grote rol. Ik vond het interessant om de gedachten van De Crooner daarover te volgen.
Terrence Lauerhohn heeft met Blauwe bonen een spannende, keiharde thriller geschreven, een bijzonder verhaal mede door de schrijfstijl. Het is een hard en grimmig verhaal. Ik heb er zeer van genoten en geeft het boek graag 4 sterren.

Terrence Lauerhohn en ik hebben een soort haat liefdesverhouding met zijn boeken. Van Terrence heb ik al menig boek mogen recenseren. Zijn sciencefiction/horror zijn niet mijn genre. Toch pak ik iedere keer weer een boek op van Terrence, want zijn schrijfstijl trekt mij heel erg. Van zijn boek “Wegversperring” heb ik wel heel erg genoten door de goede dosering sciencefiction en horror. Deze “Blauwe Bonen”, de nieuwste van Terrence is een thriller en dat past meer in mijn straatje, dus ik was heel erg benieuwd.

De cover vond ik mooi, een man in een zwart pak met een pistool in zijn hand op de rug, alleen de titel “Blauwe Bonen” geen idee wat dat met het verhaal te maken zou kunnen hebben. Ik was dus erg benieuwd of dat in het verhaal naar voren zou komen. Nu zijn er misschien lezers die denken, dat je dat niet weet!!

Het verhaal is in de ik-vorm geschreven vanuit het perspectief van de hoofdpersonage, De Crooner, een bijnaam naar het blijkt. Het verhaal begint meteen echt als een thriller en heel duidelijk is dat deze Crooner niet een normaal beroep heeft. De Crooner is een huurmoordenaar.

Hij is de pubertijd amper voorbij, ik nader een pensioengerechtigde leeftijd. Ik maak geen fouten. Daarom leef ik nog. Hij heeft één fout begaan, één heel verkeerde. Dus hij sterft jong. Dat ik regelmatig onschuldige mensen ombreng veroorzaakt geen greintje van een schuldgevoel. Wat er over mag zijn van mijn geweten zit diep in mijn duistere ziel weggeborgen. Op een plek waar ik het sprakeloos houd. Een schil, harder dan diamant, omhult het.

Wanneer De Crooner zelf wordt achtervolgd door een collega genaamd De prikker, een nog gruwelijker huur moordenaar dan hij zelf is, besluit De Crooner het heft in eigen hand te nemen. Zijn baas Stoltens wil van hem af en heeft De Prikker op hem afgestuurd. Er is maar één manier om zijn baas een hak te zetten en dat is via zijn geliefde dochter Merel. Hij ontvoerd haar. De Croner, een eenzaam mens, wordt door deze Merel recht in het hart getroffen. Heeft de Croner nooit wroeging, Merel laat hem voelen dat hij toch nog een hart heeft. Door met haar te praten en door naar haar te kijken brokkelt zijn schil een beetje af en moet hij alles op alles zetten om zijn geweten niet de overhand te laten krijgen en de harde huurmoordenaar die hij is, te laten blijven. Tijdens het lezen krijg je gewoon sympathie voor deze man, want waarom worden mensen zo hard. Bloedstollende achtervolgingen, waarbij blijkt dat Terrence zijn horror zeker niet aan de wilgen heeft gehangen en ongenode personages drijven De Croner steeds verder in het nauw. Met Merel als zijn gevangene probeert hij zijn baas te chanteren, maar deze Stoltens is niet voor niets “de baas”. Het is zeker geen verhaal voor mensen met tere zieltjes, want sommige passages zag ik letterlijk voor ogen en liepen de rillingen over mijn rug, maar dat gaf het verhaal juist een heerlijk thriller effect.

Deze keer heeft Terrence zich echt overtroffen wat betreft de zins opbouw en de diepzinnige verhaallijn.

Wij hebben ervaren, hoe het is om te lijden, hoe het is om dierbaren te verliezen, hoe het is om nooit dierbaren te hebben. Zoals in mijn geval. Waarderen oudere mensen een mensenleven meer dan jonge mensen dat doen? Wij wennen machteloos aan het idee van doodgaan, dat sterven voor iedereen onvermijdelijk is. Want de weg daarnaartoe wordt slechts korter tijdens het leven. Maakt deze wetenschap de oudere menselijker?

Twee maal heb ik het verhaal gelezen, de tweede keer om er achter te komen, wat ik over het hoofd gezien had. De plotwending verraste mij namelijk totaal. Nee zelfs na een tweede keer lezen had ik deze plotwending niet kunnen voorzien. Een geweldige ommezwaai in het verhaal.

Voor de facebookgroep ‘Boeken toer, lezen en recenseren van boeken van onbekende schrijvers’ las ik Blauwe Bonen van Terrence Lauerhohn, uitgegeven via Ambilicious

Cover
De cover laat de achterzijde van een man zien, gekleed in een zwarte gilet over een wit overhemd en een zwarte broek. Hij ziet er netjes uit, maar houdt achter zijn rug een pistool in zijn rechterhand. Dit alles tegen een zwarte achtergrond. De foto geeft meteen het gevoel van een ijzingwekkende, gewelddadige thriller.

Auteur
Terrence Lauerhohn (1960) is geboren in ’s Hertogenbosch. Tegenwoordig woont hij in Rilland (Zeeland). Pas op 51-jarige leeftijd is hij gaan schrijven. Met zijn donkere pen weet hij thriller- en horrorliefhebbers tot op de laatste punt geboeid te houden. Andere boeken van Terrence: De negen cirkels, Wegversperring, Nirwana en Zielenmenners.

Achterflap
Aan mijn ontreddering.
Men zegt over mij dat ik een monster onder mensen ben…Genade, het woord ken ik, de betekenis eveneens, en verschillende synoniemen. Daar houdt het op, voor mij is het verder een onbelangrijk woord. Ik ben doof voor de schreeuwers in mij. Zoek in mij, maar ik beloof u een hopeloze speurtocht naar menselijkheid. Weeg mij en mijn loden hort zal u verpletteren. Verander mij, het zal uw laatste daad zijn. Ik heb mijn leven lief zoals het is, donker en eenzaam.

De mysterieus omschreven achterflaptekst nodigt wat mij betreft uit om het boek te gaan lezen.

Mening
Blauwe Bonen grijpt je meteen bij de strot. Je leeft mee met de beweegredenen van een huurmoordenaar Frits, ook wel de Crooner genoemd. Hij is de ik-figuur in dit boek. Uit angst voor represailles van zijn opdrachtgever Stolten ontvoert hij diens dochter. Hij wil haar en Stolten angst inboezemen en vermoorden. Maar zijn normale gebrek aan mededogen verdwijnt als sneeuw voor de zon bij deze knappe, ondoorgrondelijke en ietwat psychologisch ingestelde jonge vrouw. Ze draaien om elkaar heen en laten elkaar om beurten zien en voelen wie er de baas in deze situatie. Dit gebeurt gedurende het hele boek, iets te vaak naar mijn smaak. Van mij mag het plot vlotter overgaan naar een volgende ontwikkeling. Het einde was fantastisch. Ik vind het altijd jammer als ik (spel)fouten ontdek in een boek van een ‘echte’ uitgeverij. Dat was in dit boek het geval. Desalniettemin heb ik erg genoten van Blauwe Bonen en ik vind het ronduit knap hoe Terrence Lauerhohn vanuit het ik-perspectief zo’n spannende rollercoaster heeft kunnen schrijven.

Al met al is Blauwe Bonen van Terrence Lauerhohn voor mij 4 sterren waard.

Blauwe bonen vertelt het verhaal van een moordenaar en zijn slachtoffer. In tegenstelling tot de meeste thrillers wijkt Lauerhohn af van de klassieke formule waar de meeste thrillers aan onderhevig zijn. In de meeste thrillers gaat het om het feit dat er een moord begaan is die vervolgens door een groep experts opgelost moet worden. In Blauwe Bonen weet je van meet af aan wie de moordenaar is, wie hij heeft vermoord en ook al snel waarom deze is vermoord. Door een domme fout wordt de jager echter nu de gejaagde. Hij ontvoert de dochter van hem die hem naar het leven staat en er ontwikkelt zich een kat en muis spel tussen het "onschuldig" slachtoffer en de "stoere" huurmoordenaar. Langzaam zie je het onschuldig slachtoffer zich ontpoppen tot een manipulatief kreng en zie je de moordenaar zich steeds verder ontwikkelen tot meer mens dan hij voorheen altijd was geweest, misschien zelfs meer mens dan hij zelf zou hebben toegegeven. Op die manier krijg je steeds meer sympathie voor de dader en steeds minder sympathie voor het slachtoffer.
En dat is het mooie van het verhaal. Blauwe Bonen is boven al het andere een psychologische roman die je in het hoofd laat kijken van personen, maar waar niets is wat het lijkt. Onschuldige slachtoffers hoeven niet uitsluitend onschuldige gedachten te hebben, en stoere moordenaars dienen niet steeds ontmenselijkt te worden. Langzaam zie je dan ook dat de rollen zich omkeren, de jager die de gejaagde wordt, het slachtoffer die dader wordt. Wie is die merel, dochter van, maar bovenal slachtoffer van de meest gevreesde huurmoordenaar van de lage landen, die in het echte leven Frits heet,maar altijd met De Crooner wordt aangesproken, een bijnaam die hij zelf bijzonder hekelt. Langzaam zie je dan ook de Crooner veranderen terug in Frits. Terwijl Merel in eerste instantie aantrekkelijk overkomt, een beeldschone, onschuldige deerne, blijkt ze dat doorheen heel het verhaal niet vol te houden.
Er zitten hier en daar voor mij ook wel enkele zaken in het verhalen die het geheel voor mij wat ontsieren. Zo had de taal voor mij wat soberder gemogen, het doet me nu veel meer denken aan een fantasy dan aan een thriller. Hier en daar zou ik ook de ontwikkelingen van de hoofdpersonages iets verder hebben doorgevoerd en ben ik niet helemaal tevreden met het einde. Maar al bij al een aanrader voor mensen die houden van pyschologische thrillers.

Meteen al in de proloog maak je kennis met het werk van de hoofdpersoon en zijn ervaringen tijdens het uitoefenen van zijn werk. Lees en huiver!

In de hoofdstukken daarna stelt De Crooner zich aan de lezer voor en komt werkelijk tot leven. Hij is geen fictief figuur meer, maar is een mens van vlees en bloed geworden. De Crooner beschrijft voor in het boek ook hoe hij geworden is tot wat hij is: de dood.

"Als ik bij iemand aanklop is het altijd iemand anders die wil dat ik aanklop. een gerechtvaardigde engel der wrake ben ik echter net zo min als een psychopaat. Ik ben eenvoudigweg de dood, een uiterst menselijke gedaante ervan, en sterven is een onlosmakelijk onderdeel van het leven, benodigd om het te vervolmaken."

Nu wordt door De Prikker op hem gejaagd in opdracht van Stolten, de grote baas waarvoor niemand een bijnaam durft te verzinnen uit angst voor de gevolgen. De Crooner weet niet hoe De Prikker er uit ziet maar is wel bekend met de resultaten van zijn werk en is hiervan onder de indruk. Hij weet dat hij enorm op moet passen.

Als lezer zie je hoe eenzaam De Crooner moet zijn en door het veranderen van zijn gevoelswereld kun je toch een beetje meeleven met deze duistere persoon,

De kennis van de auteur van geschiedenis en mythologie levert geweldige beschrijvingen van gebeurtenissen op.

"...Boudica op oudere leeftijd. Maar deze bejaarde is even onverzettelijk op haar ijzeren ros, als de echte legendarische Keltische koningin was op een rijdier van vlees en bloed...
...Leviathan sleept een verre neef achter zich aan. Het is een getande gruwel. Hij hakt, schuurt, snijdt met malende spiesen."

Het verrassende einde van dit gruwelijk goed sinister verhaal is de kers op de taart! Ik heb het heel graag gelezen en waardeer het met 4,5/5*.

Blauwe bonen is een tour de force. De auteur bedacht een verhaal dat niet stilletjes je hoofd binnensluipt, maar bam.. je mind vermorzelt . Je wordt één met de gedachten en gevoelens van deze verwrongen persoonlijkheid. Deze grimmige thriller laat je rondreizen in de geest van een gewetenloos man, maar doet dit op zo een manier dat je naast afkeer ook medelijden krijgt met de "arme" huurmoordenaar.

Terrence Lauerhohn heeft zichzelf met deze thriller noir van een keiharde, maar ook gevoelige kant laten zien. Wanneer Frits Jansen alias de Crooner een fout maakt tijdens zijn werk, blijft deze niet zonder gevolgen. In de harde gangsterwereld geldt enkel "survival of the fittest" en wanneer de geheimzinnige Prikker de jacht start op de Crooner ontvouwt er zich een absoluut origineel en zenuwslopend avontuur.

Om zijn werkgever te dwingen om hem te laten overleven, bedenkt de Crooner een aparte ruil. Hij beslist om de dochter van Stolten, zijn baas en nu vijand, in te zetten om zelf te overleven. Haar ontvoeren is immers zijn redding. Jammer genoeg blijkt de waarheid er anders uit te zien en vallen de plannen van de, op retour zijnde huurmoordenaar, in duigen. De dochter lijkt lief en verloren en stilaan komt de wrede kant van deze man in conflict met zijn geweten. De onmenselijke killer op bestelling krijgt schuldgevoelens en wordt geconfronteerd met zijn eigen verleden. De onschuldige meid maakt van alles in hem los en hij voelt zich terug leven. Is hij echt een monster of zit er nog een mens achter deze kille figuur?

Eind goed, al goed? Vergeet het maar, naast diepgang met prachtige zinnen en morele bespiegelingen heeft dit boek een magnifieke plotwending die je naar adem doet snakken.

Nee, verraden welke psychologische spelletjes er nog gespeeld worden zou de pret bederven, maar dat Blauwe bonen een mindfuck is, dat is zeker.

Terrence Lauerhohn is er met verve in geslaagd om de lezer te doen nadenken of er wel onschuld bestaat in deze gitzwarte wereld. De schrijfstijl is, zoals altijd bij deze auteur, ongewoon mooi, maar deze nagelbijtend spannende thriller stemt ook tot nadenken en roept om een tweede leesbeurt om de verborgen details te ontdekken. Er zijn gewelddadige scènes en een aparte kijk op het geloof, maar die passen perfect binnen de denkwereld van het hoofdpersonage. Was het opvoeding, ervaring of is het toch zijn eigen persoonlijkheid die hem dit complexe karakter gaven?

Blauwe bonen graaft erg diep naar de ziel van de beul.
Na deze intense roadtrip wil je alleen nog meer van dit.
Een boek van Terrence Lauerhohn past niet in een hokje en deze weergaloze thriller is ook veel meer dan doorsnee.

*****

Dankzij Thrillerlezers Leesclub mocht ik deze aparte thriller ontdekken.

Kom maar op Lauerhohn, bewijs je maar!” was mijn gedachte!

En eerlijk... Het lof is hem zeker verdient! Het verhaal is origineel bedacht, het loopt lekker en voor je het weet ga je het uitlezen uitstellen, want je wilt nog helemaal niet klaar zijn met Crooner, de prikker en Stolten!

Tijdens het verhaal laat Lauerhohn overal kleine ( soms grote) kruimeltjes achter. Je leest er heel snel overheen en soms zie je de kruimeltjes niet eens!
Ik vind het een grote pluim dat je als auteur overal kruimeltjes achterlaat die een lezer niet zo 1 2 3 vind maar op het einde denkt” hè verrek! Dat had ik in het begin gelezen.” Ik kan dus echt aanraden na het uitlezen, een dagje stil te houden en dan weer opnieuw lezen met de kennis die je dan hebt. Ik denk dat het verhaal dan heel anders gaat worden