Blow Up

De eerste Engelstalige speelfilm van de Italiaanse cineast Michelangelo Antonioni (1912-2007) geeft een prachtig tijdsbeeld van de swingende jaren zestig in Londen, geïnspireerd op het korte verhaal "Las Babas del Diablo" van de Argentijnse auteur Julio Cortazar (1914-1984). Die inspiratie leidde tot het meesterlijke verhaal van Antonioni, dat hij samen met Tonino Guerra en Edward Bond (Engelse dialogen) tot een razendknap scenario (beloond met een Oscar-nominatie) bewerkte, waarin realiteit en verbeelding op een briljante wijze in elkaar overvloeien, doch desondanks de toeschouwer met de nodige vragen achterlaat. Deze productie van Carlo Ponti, die destijds zeer goed werd ontvangen, heeft inmiddels met het voortschrijden der jaren ietwat van zijn glans verloren. David Hemmings (1941-2003) is prachtig in de hoofdrol. Zijn karakter zou zijn gebaseerd op de Londense modefotografen David Bailey en Terence Donovan. Vanessa Redgrave is mooi als de mysterieuze Jane, net zoals Sarah Miles dit is in de rol van Patricia. Jane Birkin speelt het blonde model dat tijdens een stoeipartij in de de fotostudio helemaal uit de kleren gaat. Fotomodel Veruschka von Lehndorff (geboren als gravin Vera Gottliebe von Lehndorff) speelt min of meer zichzelf en is het eerste model dat opduikt in de film. Cameraman Carlo Di Palma voorzag deze productie van een kleurrijke fotografie, terwijl componist Herbie Hancock een swingende muzikale score componeerde, aangevuld met de song "Stroll On" van de Britse band "The Yardbirds". Beslist één van de beste en meest bekende films van Michelangelo Antonioni (tevens Oscar-nominatie in de categorie 'beste regie'), die evenwel zijn duidelijke voor- en tegenstanders kent. Men moet er simpelweg voor openstaan om deze klassieker op zijn juiste waarde te schatten. Maar ook dan blijft het moeilijk om de bedoeling van de regisseur (let eens op de mooie, poëtische eindscène op de tennisbaan!) echt te doorgronden. Een waar filmmysterie dus.....

Deze film prikkelt vooral de geest in het constante spel dat Antonioni speelt met de kijker ten aanzien van de (on)mogelijkheid van objectiviteit. Is wat de fotograaf allemaal meent te observeren nu waar of niet? Dat zou saaie theorie kunnen opleveren, als Antonioni zijn werk niet had overladen met in het oog springende details. Neem het kleurgebruik. Zelfs het swingende Londen was vaak grauw door de overheersende regen, dus zorgt hij voor sterke accenten. Een Sikh met een paarse tulband, felrode gevels, dubbeldekkers en telefooncellen, fleurige gewaden van Nigerianen, het groene gras. Schijnbaar terloops wordt zo ook nog de culturele en etnische diversiteit van de stad getoond. Een groep Rag Week-studenten, een mars van anti-kernwapen-demonstranten en zelfs twee yuppen-homo’s met hun zorgvuldig gekapte poedels. Knap hoe trefzeker een oudere, overgewaaide Italiaan dat allemaal observeert, en het ook nog functioneel laat zijn.

Sommigen mogen het een gedateerde liefdesverklaring aan de Sixties vinden, het treft mij juist hoe ver Antonioni zijn tijd vooruit was, door de leegte te laten zien onder al die trends. Hij laat zich niet door de modieuze buitenkant meeslepen. De film raakt aan allerlei nog zeer actuele discussies over geld en roem. Zoals de graatmagere, bleke topmodellen, die heel weinig glamoureus in beeld worden gebracht. Of de fotograaf die in zijn rijdende auto via een oer-mobiele telefoon nonchalant wat onroerend goed opkoopt. Zegt die fotograaf: ach, al die opdrachten, die stoet meiden, ik wou dat ik gewoon vrij was om mijn eigen gang te gaan. Zegt zijn impresario: zo vrij als die zwervers die je net hebt gefotografeerd? Een fraai stukje dialoog. Ook zoiets geldt voor hoe het popconcert wordt getoond. Terwijl rock juist als heel bevrijdend en revolutionair wordt gezien, toont Antonioni hier de (zelf-)destructieve kant, met een publiek dat zo stoned is dat het de muziek negeert, tot het ruw wakker wordt geschud. Waarlijk een visionair, die Antonioni!

Ik ben zeer tevreden over dit artikel. Wat ik vooral goed vind: Goede kwaliteit, Voordelige koop, Duurzaam

Viel tegen, erg voorspelbaar en traag.. Toch leuk om gezien te hebben. Vond de acteurs wel erg goed en de kapsels en kleding uit die tijd.

Een fotograaf ontdekt dat hij onbewust een foto heeft genomen van een moord in een park. Als hij deze moordzaak bekend wil maken, blijken zijn fotografissche bewijzen gestolen. Conclusie van één en ander in de film is misschien dat Westerlingen in een fase zijn aangekomen waarbij ze zich blindstaren op de vorm en de estetiek niet meer aan toekomen aan de inhoud en de verantwoordelijkheid.