Boeman thriller

Boeman.
Auteur: Lineke Breukel.
Uitgeverij Village
www.vandorp.net
Omslagontwerp: Steve Breukel.
ISBN 978 94 61852 496

Over Lineke Breukel:
Lineke emigreerde in 2012 naar Zweden. Ze wilde het drukke Nederland achter zich laten en verhuisde naar Zweden, waar ze sindsdien midden in de natuur leeft en zich toelegt op het schrijven van bloedstillende thrillers.

Samenvatting:
De geboren Amsterdammer Ras Mus is misdaadjournalist en schrijver.
Hij stort zich op het mysterie van de verdwenen Vikenmeisjes, ook bekend als de Witte Zwaluwen. Sinds 10 jaar verdwijnen er op dezelfde zomerdag jonge vrouwen uit het dorp Tatorp in Zuid-Zweden.
Wanneer een elfde jonge vrouw zou moeten verdwijnen, gebeurt er echter niets.
Is de dader te laat?
Op het zelfde moment speelt er zich een drama af in een geisoleerd landhuis aan het Vikenmeer,
waar de jonge Raven Winter een strijd levert tegen een moorddadige stalker.
Wanneer Ras Mus zich daarmee gaat bemoeien, wordt ook hij onverwachts gedwongen om te vechten voor zijn leven.

Mijn beleving:
De cover:
Prachtig, angstaanjagend, kippenvel. Prachtig werk van Steve Breukel.

Bij de eerste woorden die ik lees druipt de spanning eraf. Ik word direct meegezogen in het verhaal en laat me tot het einde niet meer los.
Lineke Breukel heeft een prettige maar ook wel rauwe manier van schrijven. Daar hou ik wel van.
Het verhaal bestaat uit twee verhalenlijnen die allebei heel goed zijn uitgewerkt.
Na een poosje lezen denk ik dat ik weet hoe het verhaal zal gaan lopen. Maar niets minder is waar. Het verhaal neemt een verrassende lugubere wending. Ik kan niet stoppen met lezen. Ik moet weten hoe het afloopt ook al zal me dat waarschijnlijk een nachtmerrie op leveren.

Conclusie;
Een prachtig spannend boek. Goed uitgewerkte personages. Onverwachte plots.

Geschreven bij Boeman

Wanneer je de korte inhoud leest van ‘Boeman’ geschreven door Lineke Breukel, heb je geen idee waar je aan begint. Je leest dat een misdaad journalist en schrijver, met de naam Ras Mus een boek wil gaan schrijven over de verdwenen Vikenmeisjes. Sinds tien jaar verdwijnt er iedere zomer, precies op de zelfde dag een jonge vrouw in het kleine dorpje Tatorp dat zich bevindt in Zuid Zweden. In een afgelegen landgoed in dat zelfde dorpje maken we kennis met Raven, een jonge vrouw. Raven is getekend door haar jeugd, draagt een zware last met zich mee en wordt bedreigd door een stalker. Vol overgave stort Ras Mus zich op dit onderzoek. Hoe verder Ras Mus komt hoe gevaarlijker het wordt, maar ook Raven komt steeds dichter bij het moment dat haar stalker gaat toeslaan. Er wordt een spel gespeeld, het spel van macht, de jager en het wild. Maar ook lees je hoe het dorp omgaat met vreemden en hoe de kleine gemeenschap daar mee omgaat. De verjaardag van Raven komt steeds dichterbij, de spanning loopt op, want op die dag zou zij rijp zijn voor hem. De stalker heeft geduld, geduld is schoon, ik zie je, je bent van mij, je bent van mij.
Een verhaal waar heel veel dreiging vanuit gaat, wat je ook voelt, hoe verder je komt hoe meer spanning er onder je huid gaat zitten. Het wordt bijzonder goed opgebouwd, en in dit verhaal is doorlezen echt een must. Het verhaal laat zich zeker weer makkelijk oppakken, en je kunt ook zo weer verder lezen, maar dan duurt het even voor die dreiging weer onder je huid zit en je voelt wat Raven voelt. Wanneer je zo goed kunt schrijven en je een dreiging en spanning zo goed kunt neerzetten, zou je denken dat het een echte bestseller wordt. Toch had het naar mijn idee wat sneller gekund, want het duurt best lang voor de climax komt. Misschien is dit wel de bedoeling maar van mij mag het dan iets ingekort worden. De schrijfstijl is heel goed, zoals hierboven al gezegd, maar de hoofdstukken zijn erg lang met weinig alinea’s waardoor je bijna ‘verplicht’ bent om door te lezen. Dus wat meer alinea’s zou het leesplezier kunnen verhogen. Het einde verhaal zie je wel en niet aankomen. Je wordt heel goed op het verkeerde been gezet, ook weer een mooi pluspunt. Ik heb enorm genoten van het verhaal, het is gruwelijk, redelijk realistisch en zelf zou ik niet graag in Raven haar schoenen staan. Een schrijfster om te onthouden.

Boeman – Lineke Breukel
Verschenen in 2019
Genre Thriller
Uitgeverij Village
ISBN 9789461852496, 9789461852502

===Geduld is schoon. Ik zie je, je bent van mij, je bent van mij===

De Nederlandse misdaadjournalist Ras Mus, Rasmus Rasmussen, gaat naar het dorpje Tåtorp in Zweden.
De laatste 10 jaar verdwijnt er elk jaar op dezelfde dag een jonge vrouw.
Rond deze tijd is nummer elf aan de beurt.
Sinds zijn knieblessure richt Ras zich op cold cases, de nooit opgeloste moorden.
Dit onderzoek is meer diepgaand, graafwerk op internet en in archieven.
Dat duurt erg lang.
Hij is van plan om hier een boek over te schrijven die zijn oude dag kan financieren.

Raven Winter woont sinds kort bij haar grote liefde Jonathan, tevens haar psychiater, die in een prachtig landhuis woont aan het Vikenmeer.
Terwijl ze onder de douche staat hoort ze in de verte haar telefoon.
Als ze die oppakt ziet ze dat er anoniem wordt gebeld.
Ze hoort een holle echoënde ruis.
Is het Jonathan?
Hij is naar een congres van de World Association of Pychotherapist in New York.
Als ze uit de douche komt, ziet ze dat de schuifpui op een kier staat.
Ze gaat aan zichzelf twijfelen. “... ben ik dan zo slordig?”
Al luisterend naar warmbloedige muziek ploft Raven op de bank.
Ze is alleen toch voelt Raven dat ze vanaf buiten wordt bekeken.
Het wijnglas is opnieuw volgeschonken..... “ik kan het me niet herinneren.”
Weer gaat de telefoon en ze zegt niets en de lijn is dood.
Als de telefoon voor de derde keer gaat, laat ze het gaan.

Het verhaal zit goed in elkaar en zou erg spannend zijn maar....
Ik vond het erg storend dat van de ene naar de volgende zin het ineens over een ander persoon ging. Elke keer was ik de draad van het verhaal kwijt.
Het zou beter zijn als er alinea's tussen zouden zitten of een nieuw hoofdstuk met de naam van de betreffende persoon.
Er zitten enkele lange hoofdstukken in het boek en dit was ergernis om zo door te lezen.
Het zou misschien beter zijn als het in een volgende druk gecorrigeerd kan worden.
Ik zou het boek 4 sterren hebben gegeven maar nu geef ik het 3*.

Rotterdam, 15 april 2019
Annemarie
Met dank aan Eric Jan van Dorp #VandorpUitgevers

“Als de witte wieven dansen, dan mot je niet op het water willen zijn.”

AUTEUR:
Lineke Breukel 1961
Deze Nederlandse auteur is zeker niet aan haar proefstuk toe, en mag meerdere thrillers achter naam zetten. Rond 2012 emigreerde Lineke met haar gezin naar Zweden. Haar liefde voor het schrijven heeft ze vast meegekregen van haar grootvader Jan Nowee schrijver van de kinderboekenserie De Arendoogserie.
THRILLER:
“Deze doden zijn geduldig, die wachten al jaren op hun bevrijding.”
Precies twintig jaar geleden, toen Raven tien jaar was, heeft haar broer hun ouders vermoordt, en haar beloofd speciaal voor haar terug te komen eens ze éénmaal ouder en rijper was. Al die tijd loopt ze met een ongelooflijk trauma rond, tot ze eindelijk denkt rust te kunnen vinden bij haar therapeut Jonathan, en trekt bij hem in aan het Vikenstrand te Zweden. In deze streek verdwijnt er echter elk jaar, op dezelfde dag, al tien jaar aan een stuk, een jonge vrouw uit de gemeenschap.
Ras Mus een gewezen freelance misdaadjournalist gaat op onderzoek uit want dit jaar is er nog niemand verdwenen. Is het uitstel of loopt er iemand gevaar? Wat verbindt Raven en Ras Mus?
MIJN MENING:
Boeman was mijn eerste boek dat ik van Linke Breukel heb gelezen. Een boek dat je vanaf de éérste pagina in één ruk wilt uitlezen. Een verhaal zo spannend en levensecht geschreven, dat wanneer je naar bed gaat toch even in de kast of onder het bed wilt kijken. Het gevaar loert op onverwachte plaatsen, net zoals het plot een mooie twist kent. Raven en Ras Mus worden zo duidelijk neergezet, dat je je perfect kunt inleven. Heel graag zet ik ook haar andere boeken hiermee op mijn wil ik lezen lijstje, en kijk al uit naar een volgend boek van haar!
RAAD IK DIT BOEK AAN?
Zéér zeker!

Inhoud: In het dorpje Tatorp in Zuid-Zweden verdwijnen al tien jaar Vikenmeisjes, altijd op dezelfde zomerdag! Nooit zijn er sporen gevonden of is er een motief ontdekt! De misdaadjournalist Ras Mus, wil dit mysterie oplossen en er een boek over schrijven. Hij reist af naar Zweden om op onderzoek te gaan. Dit jaar mist Tatorp nog geen meisje, wat is er dit jaar anders? Of is de dader soms gestopt?
Ondertussen is Raven Winter alleen achter gebleven in het riante landhuis aan het Vikenmeer waar ze sinds kort samenwoont met haar verloofde Jonathan Saldner, die nu voor een congres in New York zit. Raven voelt zich allesbehalve veilig, nachtmerries lijken werkelijkheid te worden. Heeft haar kwelgeest uit het verleden haar gevonden? Gaat ze dit gevecht tegen haar stalker winnen, of speelt haar geest een spelletje met haar en wordt ze langzaam gek?
Persoonlijke Leeservaring
Lineke start met een gedicht; ‘Stalker’ hieronder één couplet:
Angst ervaren in kleine dingen,
mijn instinct schreeuwt er is iets mis.
Zoals de vrees voor zijn aanwezigheid,
Het verpletterende weten dat hij er voortdurend is.
Dit gedicht zet direct de toon. Lineke spreekt uit ervaring, één die je niemand gunt. Ze draagt het boek op aan alle vrouwen die, net als zij, overlevers zijn geworden.
Intussen ken ik Lineke redelijk en zeker haar schrijfstijl. Ze heeft een eigen stijl, een natuurlijke manier van schrijven, die Ik ook zonder haar naam op de cover zou herkennen! Toch zat ik dit keer niet meteen in het verhaal. Dit had niets te maken met het verhaal of de schrijfstijl. Er ontbrak in het begin soms een witregel. Dat zal in het drukproces fout zijn gegaan maar dat heeft voor de leesbaarheid wel gevolgen. Hierdoor heb je niet meteen door dat het intussen over een ander personage gaat. Gelukkig was dit snel weer in orde en dit euvel zal zeker in een volgende druk hersteld zijn.
De Boeman is de kwelgeest uit het verleden van Raven Winter, waarvoor ze al vanaf haar tiende jaar bang is en die haar in haar nachtmerries achtervolgt. Juist op het moment dat ze haar leven aardig op de rit lijkt te hebben en zelfs is gaan samenwonen met haar verloofde, dreigt haar boeman toe te slaan. Ze weet niet hoe ze aan hem moet ontkomen en voelt zich alleen. Ze heeft spijt dat ze Jonathan voor een congres naar New York heeft laten gaan terwijl hij voor haar thuis wilde blijven! Hoe Raven aan haar stalker probeert te ontkomen en hoe Ras verwikkelt raakt in de geheimen van het Zweedse dorpje weet Lineke goed, geloofwaardig en zeker spannend weer te geven! Op ongeveer een derde deel van het boek heb ik het bewust even opzij gelegd om er over na te denken. Ik houd ervan om mijn brein te breken over de thrillers die ik lees! Dit is voor mij een deel van het leesplezier! Waar gaat de schrijver heen en wie is de dader! Soms is het gewoon elimineren van onlogische daders! Te weinig aanwijzingen krijgen vind ik niet leuk. Maar ze moeten ook niet zomaar voor het oprapen liggen! Lineke heeft mij niet teleurgesteld! Ik kwam tot de conclusie dat ik wist hoe het zat. Er waren volgens mij nog wel wat variabelen. Ik heb genoten van deze thriller! En…. er is zeker ruimte voor een vervolg van deze thriller! Misschien zelfs voor een trilogie?

Het boek Boeman is het eerste deel van een serie over Ras Mus, die misdaadjournalist en schrijver is. Op de voorkant ligt een dood vogeltje op een strand, met daarboven een meisjes-/vrouwengezicht van heel dichtbij. Dit beeld roept al veel op…
Voorin staat een door Lineke zelf geschreven indringend gedicht ‘Stalker’. De beklemming die in dit gedicht naar voren komt is tekenend voor het hele boek. Ze draagt het boek op aan “alle vrouwen die overlevers zijn geworden, net als ik. Het is een wetenschap dat we sterker zijn dan onze uitdagingen.”
3 Personen spelen een hoofdrol in dit verhaal: Een onbekende, die je wel leert kennen doordat zijn gedachtes, gevoelens en handelingen worden weergegeven, maar zijn naam blijft lang verborgen. Duidelijk is dat hij geobsedeerd is door Raven, de 2e hoofdpersoon. Een jonge vrouw, die ten tijde van het verhaal alleen is in een grote villa aan de rand van een Zweeds meer. Zij heeft in haar jeugd een familiedrama meegemaakt, wat nog een grote rol speelt in haar leven. Dan is er Ras Mus, de misdaadjournalist, die naar Zweden is gegaan omdat hij een verhaal op het spoor is. Al 10 jaar lang verdwijnt in dit dorp op dezelfde datum een jonge vrouw. Hij was hier al eerder, maar is vastbesloten dit jaar verder te zoeken naar wat er gaande is.
Steeds wordt het verhaal verteld gezien vanuit een van deze 3 personen. Lineke schrijft heel beeldend: “ Dan haalt ze een paar keer diep adem en vermant zich. Wat er ook gebeurt, ze kan haar situatie alleen verbeteren door hieruit weg te komen, weg uit dit betonnen hol zonder uitgang. Agressief steekt ze daarna de punt van haar mes schuin naar voren en zonder verdere aarzeling rukt ze met een zwaai de zware deur open.”
Het is daardoor spannend en als lezer zit je zo in het verhaal. De beklemming die al in het gedicht voorin werd aangegeven is voelbaar door het hele boek. Je wilt zo graag weten wat er gebeurt dat het lastig is om te stoppen met lezen!
Tijdens het lezen krijg je als lezer ideeën wat er gaande zou kunnen zijn in dit dorpje, maar die mag je herhaaldelijk bijstellen! Ook als je door gaat krijgen hoe het werkelijk zit, dan blijft het spannend of het goed gaat aflopen met Raven.
Dit boek is prettig leesvoer voor mensen die tegen psychologische druk en spanning kunnen en tijd hebben om door te lezen…

Lineke Breukel- Boeman

In dit verhaal ga je naar Zweden. Je volgt een aantal verhaallijnen. De eerste is van Ras Mus, geboren en getogen in Amsterdam. Hij zoekt inspiratie voor zijn nieuwe boek. Officieel is hij een journalist. Hij wil zich nu storten op de verdwijningen van een aantal meisjes uit het dorp Viken. Maar het komt wel erg dichtbij.
De tweede verhaallijn is die van Raven. Ze heeft vreselijke dingen meegemaakt en zit alleen in een landhuis aan het meer. Er gebeuren onverklaarbare dingen. Is ze wel alleen, in dat grote huis? Of begint ze gek te worden? Het is een beklemmend verhaal. Je niet veilig voelen in een huis, is echt zenuwslopend. Ze is ervan overtuigd datverveen monster uit het verleden achter haar aan zit. Maar wat zou je doen, als je veilige haven, je grootste nachtmerrie begint te worden?
De derde verhaallijn is die van de gestoorde gek. Hij of zij is enorm verknipt en duidelijk geestesziek. Jammer genoeg wist ik al vrij snel wie het was. Ik had gehoopt dat Ik niet gelijk had. Maar ik had wel gelijk. Toch ging het plot ook nog een andere kant op. Dat zag ik weer niet aankomen. Dus werd ik toch weer op het verkeerde pad gezet, door het plot. Dat is erg fijn!
In het begin had ik wel moeite om erin te komen. Dan gaan er een aantal verhaallijnen achter elkaar door. Zonder een regel wit ertussen. Dan moest ik zelf even splitsen, wie waar verder ging. Maar dat was maar een paar keer het geval. Toch haalt dat me wel uit het verhaal. Het was lichtelijk verwarrend.
Het is een beladen verhaal. Moord, sekte, incestgevoelens, borderline en geestesziek.
Het beklemmende gevoel krijg je door het gevoel dat je niet alleen bent. Het is zenuwslopend. Ik snap dat het personage doordraaide. Ze wordt gek gemaakt.
Het is echte horror en spannend, maar ik vond Raven wel erg goedgelovig. Terwijl ze vanwege haar verleden niet snel iemand zou (moeten kunnen) vertrouwen…. Stelt ze wel veel vertrouwen in bepaalde mensen. Ik heb geen idee, hoe ik zou reageren in zo’n situatie. Dus of ze nou stoer is of naïef, ik denk een mix van beiden.
Opmerkelijk zijn een aantal dingen die ik niet meer vergeet: water dat ritselt ( ik kan me dat geluid niet voorstellen). Maar ook bijvoorbeeld een vliegenklapper. Wij noemen dat een vliegenmepper. Dat vind ik dan weer grapig. Dat er toch dingen zijn, die je even moet opzoeken of waarbij je fantasie moet gaan werken.
Ik geef het vlot lezende boek een cijfer 7. Dat zijn 3,5 sterren.

Geschreven bij Boeman

Ras Mus is misdaadjournalist en schrijver, hij is een Deen met roots in Nederland. Al een paar jaar verdiept hij zich in het raadsel van de verdwenen Vikenmeisje. De laatste tien jaar is er elke 15e augustus een jonge vrouw uit het Zweedse dorpje Tåtorp verdwenen. Dit jaar gaat de dag echter geruisloos voorbij... Tweede hoofdpersonage is Raven, een getraumatiseerde vrouw die bij psychiater Jonathan eindelijk tot rust komt. Helaas wordt ze, wanneer hij van huis is, geterroriseerd door een stalker. Of denkt ze dat alleen maar?

‘Boeman’ is een boek met twee gezichten, zo blijkt. Van eenvoudig en zelfs irritant naar sterk en spannend. Een half boek lang vraagt Raven zich af hoe de stalker haar huis binnenkomt en zich verplaatst en is ze bezig met het vergrendelen van alle mogelijke ingangen. Ze rent rond als een kip zonder kop en je vraagt je af waar de plotontwikkeling blijft. Ravens tijd in het huis wordt afgewisseld met kortere stukken over Ras Mus en heel af en toe komt een derde iemand (de stalker?) aan het woord. Helaas worden de stukken over Raven en die van Ras Mus zelden gescheiden door een witregel, wat enorm stoort bij het lezen.

Het duurt lang voor het boek goed wordt, maar dan is het ook echt goed. Plots is er interactie tussen de verschillende personages. De verhaallijnen krijgen meer body, het geheel wordt coherenter. De zaak over de verdwenen Vikenmeisje die Ras onderzoekt, krijgt eindelijk de aandacht die ze verdient. Voordien was de kijker vrijwel uitsluitend op Raven en haar gevecht met de onzichtbare stalker gericht. Het wordt spannend, heel spannend zelfs, en de karakters spreken nu echt tot de verbeelding. ‘Boeman’ kent een meer dan prima einde, de plot zit goed in elkaar en er wordt naar een kletterende ontknoping toegewerkt.

Lineke Breukel is Nederlandse en verhuisde in 2012 naar Zweden, waar zij zich op het schrijven van vooral thrillers gestort heeft. ‘Boeman’ zou volgens de auteur zelf een echt Scandinavische sfeer uitademen, maar daar is meer voor nodig dan een paar Zweedse woorden en het noemen van een aantal Zweedse meren. Het verhaal is lange tijd echt te eenvoudig en het aantal personages heel beperkt. Neemt niet weg dat ‘Boeman’ naar het einde toe erg goed is en veel lezers zal kunnen bekoren.

Geschreven bij Boeman

De omgeving, het landhuis, het dorp en het mysterie rondom de verdwijningen is goed voelbaar. Een beklemmend gevoel tijdens het lezen kruipt onder je huid. Ondanks dat gevoel komt het verhaal langzaam op gang.

Een goede algemene beschrijving wordt er neergezet van de verschillende personages, maar deze komen uiteindelijk heel verassend uit de hoek. De demonen van Ras, maar vooral van Raven zijn levensecht neergezet. Knap gedaan van Lieneke Breugel.

“Op naar jouw dag, mooie Rave! Jouw laatste etmaal op aarde” blz. 79

Een sterke tweede helft maakt de trage start goed. Ook hier lijkt niets wat het uiteindelijk blijkt te zijn. De spanning dondert voort tot een echte climax. Het einde zit mooi in elkaar. Niet te kort, niet te lang en geen onbeantwoorde vragen.

“Op ooghoogte dansen de nevelslierten rond, voor een groot deel de omgeving verbergend…hem verbergend voor haar” blz. 177

De trage start maakt het voor mij 4 * Dat vond ik echt jammer. Het is een goed verteld verhaal. Ras Mus zou de vrienden van afdeling Q (auteur: Jussi Adler Olsen) best tegen kunnen komen.

De korte inhoud van het boek sprak mij meteen aan. Een mysterieus dorpje in Zweden, waar er al tien jaar lang telkens op dezelfde zomerdag jonge vrouwen verdwijnen. Wanneer een elfde vrouw zou moeten verdwijnen, gebeurt er echter niks…

De cover van het boek is (alweer) prachtig! Hiervoor wil ik graag een dikke pluim geven aan de zoon van Lineke Breukel. De afbeelding roept voor mij gevoelens op van angst, mysterie, onderhuidse spanning, dood, …
Het verhaal gaat sterk van start, in het dorpje Tåtorp, waar de twee hoofdpersonages zich bevinden.
Raven, getekend door zware jeugdtrauma’s, is verloofd met haar psychiater Jonathan. Ze verblijft momenteel alleen in zijn prachtige landhuis aan het Vikenmeer, terwijl hij naar een congres is in New York.
Al van bij het begin gebeuren er vreemde en onverklaarbare dingen, en wordt ze gek gemaakt door haar stalker. Maar wie is haar stalker?
Tegelijkertijd leren we Ras kennen, een Nederlands misdaadjournalist. Hij is naar hetzelfde dorpje Tåtorp gekomen om een boek te schrijven over de zogenaamde Vikingmeisjes, ook wel bekend als de Witte Zwaluwen. Hij verblijft in het gasthuis van Britta, een voluptueuze en gezellige vrouw waar hij toch wel een boontje voor heeft (en gelukkig is dit wederzijds)
Dit is een van mijn favoriete personages, omdat zij een extra dimensie aan het verhaal geeft.
Van bij het begin tot het einde bouwt de onderhuidse spanning zich op. Uiteindelijk mogen we genieten van een prachtige climax.
Lineke Breukel heeft een vlotte schrijfstijl. Je wil doorlezen en soms zo snel dat je uit haar vele beschrijvende zinnen, woorden zou gaan overslaan. Er zit dus zeker vaart in. Je wil weten hoe de vork in de steel zit, het verhaal laat je niet los.
De schrijfster is een meester in het gedetailleerd beschrijven van spanning, plaatsen, gevechten, van alles eigenlijk. Door deze vlotte beschrijvende stijl, zie je alles zo voor je gebeuren. Je krijgt het gevoel alsof je naar een superspannende film kijkt. Ik kan het niet anders uitleggen.
Voor mij echter mocht het kat-en-muisspel tussen stalker en Raven iets sneller en progressiever worden opgebouwd. Het bleef naar mijn gevoel te lang op hetzelfde niveau hangen zeg maar, van ‘dingen verplaatsen, deur open, kaarsje aan, …’
Soms dacht ik ‘wanneer gaat het nu een stapje verder’, ‘gebeurt er iets ergs’, …

Lichtjes storend vond ik het feit dat er vaak werd versprongen van het ene naar het andere personage, zonder het beginnen van een nieuwe alinea. Dit vooral in het begin van het boek, wanneer je de personages nog maar pas leert kennen. Ik moest dan soms even terugkeren om zeker te zijn over wie het ging.
De personages zijn mooi uitgewerkt en er wordt verteld vanuit verschillende perspectieven.
Boeman is een spannend en zeer sterk verhaal. Ik zou dit boek aan iedereen die van een goede en originele thriller houdt, aanraden.