Borderline van binnen

Op zich vond ik het wel een interessant boek, omdat ik wilde weten hoe iemand denkt als hij/zij borderline heeft. In dat opzicht ben ik zeker wat wijzer geworden. Maar halverwege het boek begon ik het beu te worden. Teveel herhaling en de negatieve gedachten werden wel erg uitgebreid beschreven. Ik werd er eerlijk gezegd behoorlijk moe van. Als het boek dunner was geweest, had ik het een hogere score gegeven.

Geschreven bij Borderline van binnen

Nu ik voor de tweede keer in mijn leven de diagnose heb gekregen, voel ik enorm de behoefte om verhalen van andere mensen met borderline te lezen. Vooral omdat er in heel veel artikelen wordt verteld hoe zielig het wel niet is voor een partner om te dealen met zijn of haar onhandelbare partner.

Dat mensen met borderline ook maar gewoon mensen zijn - voor wie dat nog altijd het heftigst is - wordt te gemakkelijk vergeten. Ik had een menselijk verhaal nodig.

Dit boek heeft al mijn verwachtingen waargemaakt. Het was vlot en makkelijk te lezen, interessant en boeiend geschreven - ondanks de zwaarte op sommige momenten.

Als ik zou zeggen dat het een feest van herkenning was, zou ik er niet ver naast zitten, maar eigenlijk is dat best een beetje vreemd om te zeggen over een boek als dit. Toch is het een verademing om te lezen hoe je met terugwerkende kracht kunt zeggen dat je niet de enige was - ik ben van 1979 - en had dezelfde leeftijd toen de krachtige suïcide gedachten opkwamen. Het zwart-rood.

Ik herkende heel erg veel. Voornamelijk vanaf het moment dat Femke de pubertijd in gaat. Ik herken het niet mogen huilen van haarzelf. Ook ik heb dat last van, omdat ik bang ben dat ik dan de controle verlies. Als puber was dat nog erger. Ik sloeg bijna achterover dat Femke ook naar de maan keek in de hoop dat hij - een jongen - ook op hetzelfde moment keek. Ik dacht echt serieus dat ik de enige persoon ter wereld was die dit dacht.

De eenzaamheid - in een grote groep - is iets wat ik maar al te goed kennen, net als mijn eerste burn-out toen ik nog jong was. De allesoverheersende vermoeidheid en het korte lontje - evenals het vele huilen aan het begin van mijn werkperiode. En nog heel veel meer.

Er waren momenten dat ik dacht: nou zal hier het verschil toch wel komen? Wij zijn immers twee verschillende mensen. Toch waren we wel even oud op het momenten van crashen. En hoe toevallig is het wanneer je beiden in je tweede zwangerschap depressief bent - en erna blijft. Zoals ik al zei: heel herkenbaar.

Prachtige poëtische zinnen en duidelijke metaforen wisselden het relaas af van een stoornis die vrijwel alles van je vraagt. Wanhoop werd afgewisseld door hoop en langzaam maar zeker kwam er wat rust - relatieve rust.

In eerste instantie las ik het boek via de app van de bibliotheek, maar halverwege het boek heb ik hem - na minstens zes keer twijfelen - alsnog gekocht, omdat ik hem echt wil hebben zodat ik vaker kan lezen.
Femke weet hoe je de diepste pijnen kunt verwoorden op een manier dat anderen het nog enigszins kunnen begrijpen en dat vind ik heel knap. Ik zoek nog heel vaak naar manieren om dat te doen, maar krijg het niet in de vingers.

Het eerste deel van het boek is zeer herkenbaar voor borderline-patienten van "het naar- binnen-gekeerde-type" en kan daardoor nuttig zijn. In het tweede deel beschrijft de auteur haar ervaringen met verschillende therapievormen. Vooral voor borderlinepatienten vormen deze therapieën vaak een lange weg naar herstel. Het komt daardoor ongeloofwaardig over dat de therapie zeer snel aanspreekt bij deze auteur. Het lijkt meer 'wishful-thinking', waardoor de beschrijving een fout beeld kan geven van de therapie.

Het is een goed en duidelijk boek. Het geeft goed weer wat er zich van binnen af kan spelen bij iemand met Borderline.

Geschreven bij Borderline van binnen

Misschien voor mij, maar ik kwam hierbij niet in de stemming.
kreeg meer de neiging deze dame een zetje in de goede richting te geen.