Boud het verzameld leven van Boudewijn Büch (1948-2002)

Het meeste over het leven van Boudewijn Büch is al wel bekend. Wat deze biografie echter goed doet is het aaneensmeden van alle grote en kleine verhalen tot een zeer leesbaar, volledig en gelijkmatig verteld verhaal. Ondanks dat Rovers met zachte hand dicht op de huid van Büch zit is het geheel aan de lezer zelf of we hier van doen hebben met een egocentrische, overgevoelige fantast die zijn vrienden belazerde, of een getalenteerde, veelzijdige, intelligente en ongelukkige einzelgänger die mensen kon enthusiasmeren voor de gekste dingen. Als Boudewijn Büch dit boek zou hebben kunnen lezen zou hij ongetwijfeld rondbazuinen dat dit zijn beste boek is. Complimenten aan Rovers voor deze knappe biografie!

Wie dit boek louter koopt om de echte Büch te leren kennen, komt toch wel ietwat bedrogen uit. Dat ligt echter niet aan de biograaf. Büch wilde al op zeer jonge leeftijd een beroemd schrijver worden en had daarbij ook het idee dat beroemde schrijvers toch hun portie ellende moeten hebben doorleefd. Zijn eigen Wassenaarse omgeving was natuurlijk niet ellendig genoeg, dus waarom bepaalde gebeurtenissen dan niet opblazen of verzinnen? Het personage Büch werd dus al heel vroeg in de steigers gezet. Heel vervelend voor een biograaf die graag tot in de haarvaten van haar/zijn onderwerp wil doordringen. De benadering van Büch door Eva Rovers is echter een goede. Zij laat de lezer zélf een oordeel vellen wie Büch nu eigenlijk was. Een ieder heeft namelijk een eigen persoonlijke opvatting over Büch. De lezer heeft dus een opdracht.

Het werk afschilderen als een soort van hagiografie is onjuist. Büch wordt zeker niet opgevoerd als een heilig boontje. Zijn faillissement, zijn parasiterende vriendschap met Harry Prick, omgang met en afstoten van geliefden, etc., het komt allemaal aan bod en het wordt zeker niet vergoeilijkt.

Wie geinteresseerd is in Büch moet absoluut uitgaan van dit standaardwerk. Van daaruit kan het verdere reizen door zijn leven een aanvang nemen en dat wordt een boeiende tocht.

Op handen gedragen door het Nederlandse publiek, verguisd door het literaire establishment. Na zijn dood afgedaan als fantast die zijn leven bij elkaar loog en iedereen tegen zich in het harnas joeg. Boudewijn Buch was tegelijkertijd een fenomeen maar ongrijpbaar voor iedereen. Welk mens ging er achter Boudewijn Buch schuil? Aan de hand van zijn persoonlijke dagboeken en notities, probeert Eva Rovers hier een antwoord op te geven.

Direct na zijn dood werd hij uitgemaakt voor fantast, die zijn hele leven aan elkaar gelogen had. Nu, 14 jaar later, vindt Eva het tijd om het grote verhaal achter Boudewijn Buch op papier te zetten. Gebruikmakend van zijn persoonlijk archief, voorbestemd om pas in 2030 voor het publiek geopend te worden maar waar zij nu al toegang tot toe heeft verworven, hoopt zij ons mee te nemen naar het enige echte mysterie: de man achter Boudewijn Buch.

Eva Rovers deelt haar boek in drie delen in. Ze behandelt zijn kindertijd en zijn eerste stappen op het gebied van poëzie en literatuur. Het tweede deel gaat over zijn pogingen om door te breken als bekende schrijver. Als laatste behandelt zij

Eva Rovers weet goed gebruik te maken van de dagboekaantekeningen van Boudewijn, vooral in de eerste twee delen. Al naar gelang het boek vordert verandert het boek meer en meer van inzicht, en komen meer en meer de vrienden en mensen om hem heen aan bod, die allemaal geïnterviewd zijn. De lijst is indrukwekkend en telt zo’n 160 personen. Tezamen geeft dit een goed beeld van de mens achter het fenomeen Buch en

Boudewijn heeft zijn theater tot het einde goed vast weten te houden en naar de grande finale weten te leiden die pas na zijn dood zou losbarsten. De omvang van de vele leugens en het door hem opgevoerde karakter wordt met de grond gelijk gemaakt. Zo geeft zijn eigen broer Patrick Buch in een interview in de Telegraaf aan hoe het werkelijk zat: zijn vader was geen oorlogsheld, Boudewijn heeft nooit gestudeerd en heeft al helemaal geen overleden zoontje gehad. Dit leidde ertoe dat vooral in de eerste jaren na zijn dood de discussie met name ging over de mogelijke psychologische verklaring. Boudewijn werd getypeerd als een ziekelijk, manisch depressief, dwangmatige leugenaar en pathologische fantast. Eva Rovers neemt in haar biografie hier nadrukkelijk afstand van: zij geeft geen psychologische verklaring omdat dat in haar optiek niet recht doet aan Boudewijn Buch als boekpromotor, presentator en de geliefdheid bij zijn publiek. Zij wil een vollediger beeld geven dan een psychologisch verklaring alleen, zij wil weten hoe en waarom Boudewijn in de loop der jaren zijn personage gecultiveerd heeft.

Is Eva hier in geslaagd? Het boek geeft een duidelijk beeld van het leven van Boudewijn, hoe hij zijn hele leven in dienst heeft gesteld aan het door hem gecreëerde personage. Er komt een beeld van Boudewijn naar voren van een eenzame man, die zelfs tegenover zijn meest intieme naasten zijn spel volhield. Nooit heeft hij ook maar aan iemand zijn maser willen of kunnen afwerpen. Zijn personage stond centraal, in zijn poëzie, zijn boeken en televisie optreden draaide het allemaal hier om.

De grote vraag wie Boudewijn Buch nu werkelijk was, en of hij al die jaren een zorgvuldig spel heeft gespeeld of uiteindelijk is versmolten met zijn personage wordt in dit boek niet beantwoord. Toch kun je dit Eva Rovers nauwelijks kwalijk nemen, aangezien Boudewijn zelf nooit zijn masker heeft laten vallen. Hij deed aan autobiografictie, en schreef zijn notities met in het achterhoofd dat deze ooit zouden worden gelezen door zijn biograaf. Zelfs in zijn meest intieme dagboek notities heeft hij nooit zichzelf laten zien en cultiveerde hij zijn personage. Toch geeft dit boek een volledig beeld van de persoon Boudewijn Buch, en is desondanks dat we nooit zullen weten wat Boudewijn Buch nu werkelijk dreef, dit boek een absolute aanrader.

Deze biografie mag niet ontbreken in je boekenverzameling over de flamboyante boekenverzamelaar die Büch was. Eva Rovers schetst met vaardige pen het leven van de getormenteerde en getalenteerde homo universalis die zich zowel over- als onderschatte op velerlei gebied. Een mens van tegenstellingen. Nu is een beschrijving van een leven over een kleurrijk persoon alleen nog geen recept voor een meeslepend verhaal, maar de manier waarop de biografe dit leven heeft vormgegeven in taal heeft een boek opgeleverd dat je niet kunt wegleggen.

Deze biografie geeft een helder van een persoon met een complexe persoonlijkheid. Zeer boeiend om te lezen.

de liefhebber van die grote (kleine) leugenaar uit de moderne literatuur, kan zich nog een keer verbazen, hoe de mensheid overal intrapte, wat heer büch beweerde. heel boeiend.

Maar weinigen is het gegeven om biografieën te schrijven die boven de beerput van middelmatigheid uitstijgt. Eva bleek mijn cultheld te kunnen definiëren tot in detail op een romaneske wijze. Niet beter dan haar schrijfwerk over Helene Kröller-Müller maar net zo verfijnd.

Eindelijk een gedegen biografie van een van de grootste enigma's van de Nederlandse literatuur. Ook voor de echte Bücheriaan (en dat zijn er echt heel veel) staan er genoeg nieuwe feiten in dit boek om de aanschaf eenvoudig te verantwoorden. Het boek leest makkelijk weg, net als de boeken van Büch en is voor een biografie best meeslepend te noemen.

Een goed geschreven biografie, met liefde voor de persoon Büch, de persoon die Boudewijn van zichzelf gemaakt heeft. Dit is een nauwkeurig, compleet en prettig leesbaar boek over de complexe maar vooral aimabele schrijver, TV maker en boekenliefhebber Boudewijn Büch.

Eva Rovers heeft grondig werk verricht, qua onderzoek. En vervolgens heeft ze het leven van (en het fenomeen) Boudewijn Büch vlot, prettig leesbaar en met het nodige humorvolle commentaar opgeschreven. Ik was echt gegrepen door "het verhaal". En ik kon ook zo meeleven. Wàt een biografie-prestatie!
Ik kreeg de indruk dat ze naarmate het leven van Boud vorderde minder wist wat er zich in zijn innerlijk afspeelde, in ieder geval werd er steeds meer buitenkant beschreven en minder binnenkant. Maarja, dat kan ook gelegen hebben aan het (niet-)voorhanden zijnde materiaal. Of aan hoe ieders leven zich ontwikkelt: in je jeugd is alles nieuw en opwindend, gaandeweg wordt er heel veel normaal en minder vermeldenswaardig (in dagboeken etc.). Bovendien krijg ik de indruk dat Boud zich steeds minder wìlde bezighouden met zijn innerlijk, steeds harder lopend om alle demonen vóór te blijven, en er dus ook weinig meer over schreef.