Canadian Railroad Trilogy

Geboren in Orillia, Canada. In '58 emigreert Gordon
Lightfoot naar Los Angeles om er piano en orkestratie te studeren aan het Westlake College, maar
al snel verlaat hij de school om studiomuzikant te worden, songs te schrijven, te arrangeren, te
produceren en jingles voor reclamespots te bedenken. Nadat hij naar Pete Seeger en Bob Gibson
heeft geluisterd, raakt hij geïnteresseerd in folkmuziek. De eerste albums verraden dat Lightfoot's
scene er één geweest moet zijn die bijzonder veel lijkt op de Newyorkse. Wat The Village is voor
Lightfoot's landgenoten als Joni Mitchell, is Toronto's equivalent, de Yorktown folkscene, voor
Gordon. Eén van zijn mooiste songs uit de beginperiode is de 'Canadian Railroad Trilogy', een
epische ode aan de bouw van de transcontinentale spoorlijn. Met het succes van Bob Dylan, Tom
Paxton en Phil Ochs is ook voor Lightfoot de deur naar het grote publiek open komen te staan.
'Early Morning Rain' wordt een folkklassieker. Bob Dylan maakte eens bekend dat Lightfoot
degene is geweest die hem heeft geïnspireerd tot het krijgen van de John Wesley Harding-sound.
Net als Dylan in zijn beginperiode heeft ook Gordon Albert Grossman als producer. Veel bekende
artiesten hebben songs van hem opgenomen: Judy Collins, Johnny Cash, Harry Belafonte, Bob
Dylan, Elvis Presley, Richie Havens en Peter, Paul & Mary. Lightfoot schrijft songs in een
hoog tempo: niet zelden meerdere per dag. Als hij een week in Engeland verblijft, schrijft hij 15
songs die op Back Here On Earth terechtkomen. In '70 gaat hij platen uitbrengen op het Warner
Bros-label en daarmee begint een lange samenwerking met producer Lenny Waronker. Zijn
populariteit blijft gestaag toenemen in de jaren zeventig, naarmate hij de vloeiende stijl van
songschrijven beter gaat beheersen. In '74 heeft hij een hit met 'Sundown' en het gelijknamige
Sundown, die tegelijkertijd de eerste plaats in de Amerikaanse hitparade bezetten. Vanaf dat
moment neemt zijn productiviteit zowel op het punt van langspeelplaten als optredens drastisch
af en verbreekt Lightfoot slechts eens in de twee jaar de stilte met een nieuwe plaat die op geen
enkel punt afwijkt van zijn vroegere werk.

Bron: OOR Popencyclopedie