Cari Mora

Zeer slecht boek, in tegenstelling tot de boeken van Harris over Hannibal Lecter. Zeer zwakke verhaallijn, doch nog erger is de zeer rudimentaire schrijftaal die gebruikt wordt, en de zeer zwakke zinsbouw in de verhaaltrend. Dat laatste misschien te wijten aan de vertaler, doch het doet niets af aan het flinterdunne verhaal op zich. Een serieuze tegenvaller.

Thomas Harris (79 jr) was in het verleden misdaadverslaggever in de Verenigde Staten en Mexico. Bovendien was hij ook nog verslaggever voor Associated Press in New York. Maar we kennen hem allemaal beter als de auteur van Silence of the Lambs en zijn boeken over de kannibaal Hannibal Lecter. Hij startte zijn carrière als auteur reeds in 1975 met het boek Black Sunday. Van zijn vijf reeds uitgebrachte boeken is dit de enige die niet over Hannibal Lecter gaan. Over Thomas zelf is maar weinig geweten, zijn laatste interview dateert van 1981 en hij is ook niet actief op sociale media. Er hangt een zweem van mysterie rond hem.

Eindelijk, dertien jaar na zijn laatste verschenen boek komt hij met een nieuw verhaal: Cari Mora. Voor velen is dit zijn langverwachte zesde misdaadroman. Ook ik keek reikhalzend uit naar zijn nieuwste boek. De verhalen over Hannibal Lecter zijn gewoonweg briljant, waardoor hij één van de beroemdste fictieve misdadigers werd. Mijn verwachtingen waren dan ook zeer hoog.

Na het lezen van Cari Mora wist ik eerst niet zo goed wat ik moest denken. Het verhaal is niet zoals zijn voorgaande boeken, er is geen Hannibal Lecter in de hoofdrol, maar een vrouwelijke protagonist en het monster Hans-Peter Schneider heeft weinig persoonlijkheid. Niet alleen het uitgangspunt van het verhaal is anders, maar ook de schrijfstijl. In het begin was het toch even wat wennen. De schrijfstijl deed mij af en toe wel denken aan deze van L.S.Hilton gekend van de Maestra trilogie. Thomas hanteert een zeer eenvoudige schrijfstijl zonder veel franje waardoor het verhaal en vooral de personages heel wat diepgang misten. In heel wat fragmenten wordt bovendien de gruwel overdreven. Op deze manier wordt het geheel nogal ongeloofwaardig.

Jan-Peter Schneider, het monster, is een man zonder veel persoonlijkheid. Hij moordt zonder medelijden en op gruwelijke wijze. We komen bitter weinig te weten over hem in het boek en zijn personage leek mij wat oppervlakkig neergezet, wat voor mij toch wel teleurstellend was. Over Cari Mora, het hoofd personage, die ook de titel van het boek gekregen heeft, komen we veel feiten te weten. Maar door de weinige diepgang leren we haar karakter en hoe zij is niet echt kennen. Bovendien heeft de auteur zijn research ook niet ten gronde verricht. Zo is het niet mogelijk om van Colombia met de bus naar Amerika te vluchten. De grens tussen Colombia en Panama is enkel te voet door de jungle Darién bereikbaar, of met het vliegtuig of per boot. Het is héél onwaarschijnlijk dat Cari Mora te voet door de jungle ging om de Panamese grens te bereiken wanneer zij op de vlucht was voor de FARC (de schuilplaats voor de FARC was destijds in deze jungle).

Maar, hoewel het verhaal diepgang en uitwerking mist, boeit het wel. De hoofdstukken zijn kort en je vliegt doorheen het verhaal. Je wil steeds maar
weten hoe het verder gaat met Cari. Een positief element zijn de verschillende sociale thema’s die de auteur verwerkt in zijn verhaal: kindsoldaten, immigratie van vluchtelingen, opvang van gewonde zeevogels aan de kust van Miami, … . Vooral het verhaal over Cari’s verleden greep mij. Hoe zij als kind soldaat gerekruteerd werd, waarna zij vluchtte, hoe zij in Amerika terecht kwam en er probeerde te overleven.

Hoewel het boek mijn verwachtingen niet invulde qua stijl, kon ik het toch niet opzij leggen en bleef het mij boeien. Daarom scoor ik het toch nog een 3 sterren.

Geschreven bij Cari Mora

Boek haalt het niet bij zijn vorige bestsellers, dun verhaaltje met slappe plot en laffe ontknoping. Laat maar liggen, zonde van je geld.

Geschreven bij Cari Mora

De vorige boeken van Thomas Harris zou ik 5 sterren geven maar dit boek is het uitlezen niet waard.