Coachwork on Ferrari V12 Road Cars 1948 - 89

Een van de meest invloedrijke en tegelijkertijd beste
singer/songwriters die het aan het eind van de jaren zestig aandurven om hun turbulente
leefwereld in hun stilstaande muziek openhartig ter sprake te brengen. Hij komt uit een even
schatrijke als muzikale familie, getuige het feit dat behalve hij ook zijn broers Alex en Livingston
alsmede zijn zus Kate in de popmuziek actief zijn. Als scholier ontmoet hij tijdens de jaarlijkse
familievakantie Danny Kortchmar, de gitarist die gezien kan worden als Taylors voornaamste
stimulator. Hij volgt hem naar New York, waar ze The Flying Machine oprichten, die in '67 de pas in
een later stadium uitgebrachte James Taylor And The Original Flying Machine opneemt.
Gedesillusioneerd door het uitblijven van publieke respons vertrekt Taylor daarop naar Londen en
richt Kortchmar met Carole King The City op. In Londen maakt Taylor met geleend geld een demo,
die producer Peter Asher (van het beatduo Peter & Gordon) wel bevalt. Op het label
van The Beatles verschijnt James Taylor, waarvan de gekunstelde arrangementen afbreuk doen
aan de kwaliteit van het materiaal. Samen met Asher keert Taylor terug naar de Verenigde Staten
om daar voor een grote platenmaatschappij Sweet Baby James te maken, dat dank zij de hit Fire
And Rain een doorbraak naar het grote Amerikaanse publiek betekent. Hij haalt de cover van Time,
waarin uitvoerig wordt ingegaan op zijn door manische depressies aangewakkerde gebruik van
drank en drugs. Toch komt hij op het monumentale Mud Slide Slim And The Blue Horizon over als
een melancholische doch niet per se ongelukkige romanticus. De eveneens door Asher
geproduceerde en in een studio bij Taylors huis opgenomen One Man Dog is een ontgoocheling
met té veel en té korte nummers. Na in '72 met Carly Simon in het huwelijk te zijn getreden en
met Dennis Wilson van The Beach Boys een rol te hebben gespeeld in de film Two-Lane Blacktop,
verschijnen Walking Man en de door Lenny Waronker en Russ Titelman geproduceerde Gorilla en
In The Pocket, die relatief weinig verrassingen bieden, omdat hij in het materiaal veel te
nadrukkelijk overkomt als een tevreden huisvader die het allemaal wel gelooft. In '77 stapt Taylor
voor een astronomisch bedrag over naar een andere grote platenmaatschappij, hetgeen met het
wederom door Asher geproduceerde J.T. leidt tot een artistieke rehabilitatie, die ook commercieel
gezien succesvol uitpakt. De stijgende lijn zet door met Flag, waarop het gespierde gitaarspel van
Danny Kortchmar voor een rock-achtiger geluid zorgt. Opvallend is ook de tekstuele verandering.
Taylor zingt nauwelijks meer over autobiografische aangelegenheden, maar schetst fictieve
portretten van typisch Amerikaanse personages, die sterk tot zijn verbeelding spreken.
Daarentegen worden op Dad Loves His Work de spanningen in zijn huwelijk breed uitgemeten,
bijvoorbeeld in de samen met J.D. Souther geschreven en gezongen hit Her Town Too, al blijft hij
zijn oog op de samenleving gericht houden. De definitieve genezing van de heroïne heeft Taylor
sinds Flag beter dan ooit doen zingen, hetgeen nog onderstreept wordt op Dad Loves His Work
door het veelvuldig inschakelen van twee blue eyed soul-achtergrondzangers. Na een lange stilte,
onder meer veroorzaakt door de ontbinding van zijn huwelijk met Simon, de afrekening met de
drank en een blessure aan zijn hand die hem het gitaarspelen een tijdlang heeft belet, keert hij
glorieus terug met That'S Why I'M Here, dat een weemoedige doch optimistische kijk op het
leven verraadt. Hoewel Never Die Young over de gehele linie minder weet te overtuigen, doet het
album wel nog eens beseffen dat Taylor de enige singer/songwriter van zijn generatie is die niet
een andere muzikale koers is gaan varen, overigens zonder dat zijn stijl een achterhaalde indruk
maakt. Het tijdloze karakter van zijn oeuvre komt ook duidelijk naar voren tijdens het fenomenale
concert dat Taylor voorjaar '86 in Amsterdam geeft.

Bron: OOR Popencyclopedie