Corvus een getuigenis

Corvus is een boek dat de andere kant laat zien van het typische 'probleemkind'. Aan het begin van het verhaal wordt de vijfjarige Raban uit huis geplaatst om te ontkomen aan het geweld van zijn vader. Echter wordt hij hierbij ook losgetrokken van alles wat hem vertrouwd is: zijn moeder, zijn zus en halfbroer, zijn huis en woonplaats. Hij komt terecht in een stroomversnelling van allerlei soorten opvang, maar van een definitief 'thuis' kan Raban alleen maar dromen. Nergens past hij, en hij wordt als een speelbal rondgegooid tussen allerlei jeugdinstellingen. In plaats van hem kansen te bieden zichzelf te ontplooien in een vaste omgeving wordt hij iedere keer dat hij niet bevalt ergens anders geplaatst. Dit wordt kernachtig naar voren gebracht in een van de weinige conversaties die Raban had met zijn pleegmoeder:

'We hebben het vijf jaar lang geprobeerd met jullie, maar nu mag iemand anders het doen.'
'Ja, dat is het makkelijke van pleegkinderen. Die kun je weer de deur uitdoen als ze niet bevallen.' (p. 122)

In het begin lijkt er een afstand te bestaan tussen de lezer en de innerlijke gevoelswereld van Raban. Echter wordt het karakter in de loop van het boek steeds meer uitgediept, waardoor er een steeds emotioneler band ontstaat. Het vertrouwen dat Raban in de mensen moet missen vindt hij uiteindelijk in een kraai. Ook al speelt de kraai een kleinere rol dan verwacht na het lezen van de titel (Corvus is de Latijnse term voor kraai) en van de flaptekst, het is een mooi en symbolisch gebaar wanneer Raban zijn kraai vrijlaat op het moment dat hij besluit het heft over zijn leven in eigen handen te nemen. Het boek eindigt op een positieve noot: Raban begint op de universiteit en komt geleidelijk weer terecht op het goede pad naar een mooiere toekomst.

Voor het eerst sinds lange tijd heb ik een boek in één ruk uitgelezen. Vanaf het eerste hoofdstuk werd ik gegrepen. Het is een heftig verhaal vol met rauwe emoties. Vol onrecht wat onschuldige kinderen wordt aangedaan (kinderen zijn altijd onschuldig!) door volwassenen (ouders, begeleiders) die veel beter moeten weten. Maar ook over de ongelofelijke veerkracht van een jong persoon, en de zelfbeschikking. (Geef niet alles en iedereen de schuld van je mogelijke falen)
Als je geboren bent tussen, pak hem beet, 1960 en 1975, dan is dit een aanrader want dan kun je je echt goed verplaatsen in de tijdsgeest. Ik ga het binnenkort nóg eens lezen.

In dit autobiografisch geschreven boek geeft de auteur de lezer inzicht in enerzijds het verloop van zijn jeugdjaren en zijn beleving daarbij, en anderzijds de manier waarop in de jaren zestig en zeventig jeugdzorg was ingericht. Het boek geeft een goed beeld van wat het ontberen van warmte en liefde bij een kind teweeg kan brengen. De auteur brengt het grootste deel van zijn kindertijd en zijn volledige pubertijd door in meerdere tehuizen en een pleeggezin. Het effect dat dit op hem heeft, wordt met veel openheid beschreven. De detaillering waarmee het levensverhaal is opgetekend, is dusdanig dat het boek je bijna letterlijk in een film zet die voor je ogen wordt afgespeeld. Het relaas is boeiend om te lezen voor iedereen die geïnteresseerd is in het gevoelsleven van een opgroeiend kind. Het boek is bij uitstek nuttig om te worden gelezen door iedere professional in de jeugdzorg. Ondanks de veranderde hedendaagse tijdgeest is het voor iedere professional zinvol en raadzaam om zich te leren verplaatsen in de gevoelens van een kind dat geen grond onder zijn voeten ervaart en dat op een onhandige manier laat blijken. Dit boek kan helpen om achter het gedrag van kinderen te kijken, en te kunnen en willen zien welke angst daar achter schuil kan gaan.