Dark Side Of The Moon -SACD- (Hybride/Stereo/5.1)

Heb beide uitvoeringen (CD en SACD) afgewisseld in m'n Cambridge audioset (Azur 640),en hoor duidenlijk het verschil daartussen.De geremasterde SACD is een stuk subtieler en klinkt een stuk verfijnder,dus voor "gewoon'' afspelen op een HI-FI set is deze uitvoering een aanrader!!!

Nog even aan het twijfelen geweest of ik deze SACD wel wilde hebben, omdat ik niet echt een Pink Floyd fan ben. Ook na het beluisteren van de korte stukjes, was ik niet overtuigt. Maar ik ben blij dat ik deze toch heb meegenomen! Wat een fantastische SACD. Na binnen komst wilde ik deze "even" beluisteren, maar voordat ik het wist was de CD afgelopen. En nog steeds luister ik er regelmatig naar, zonder mij enig moment te vervelen.

In het kort: een must have voor elke Pink Floyd en voor elke SACD fan. Voor mij het beste wat tot nu op SACD is uitgebracht! Ik hoop dat er meer Pink Floyd SACD's volgen!

Kan niet anders zeggen dan, een klasse album. Deze SACD is een must have voor de kenner en liefhebber uiteraard.

Bij de "Top 2000 a GoGo" zag ik de ruimtevaarder André Kuijpers. Hij had muziek van Pink Floyd mee in de ruimte genomen en had ook in de ruimte contact gehad met Roger Waters van Pink Floyd. Ik werd enthousiast en heb de cd "Dark Side Of The Moon" gekocht en ik vind het prachtige muziek. Een aanrader!!

Redbook vs. Hi-Rez
peteraczel | 17 October, 2007 10:19

Proven: Good Old Redbook CD Sounds the Same as the Hi-Rez Formats

Incontrovertible double-blind listening tests prove that the original 16-bit/44.1-kHz CD standard yields exactly the same two-channel sound quality as the SACD and DVD-A technologies.

In the September 2007 issue of the Journal of the Audio Engineering Society (Volume 55, Number 9), two veteran audio journalists who aren’t professional engineers, E. Brad Meyer and David R. Moran, present a breakthrough paper that contradicts all previous inputs by the engineering community. They prove beyond a shadow of a doubt, with literally hundreds of double-blind listening tests at matched levels, conducted over a period of more than a year, that the two-channel analog output of a high-end SACD/DVD-A player undergoes no audible change when passed through a 16-bit/44.1-kHz A/D/A processor. That means there’s no audible difference between the original CD standard (“Red Book”) and 24-bit/192-kHz PCM or 1-bit/2.8442-MHz DSD.

Please note that this is not just a disagreement with the cloud-cuckoo-land tweako audiophiles but also with the highest engineering authorities, such as the formidable J. Robert Stuart of England’s Meridian Audio and others with similar credentials. That the Meyer-Moran tests leave no room for continued disagreements is an occasion for the most delicious Schadenfreude on the part of electronic soundalike advocates like yours truly. I stated my suspicions that SACD was no improvement over CD seven years ago, in my review of the first Sony SACD player, the SCD-1, in Issue No. 26 of The Audio Critic (downloadable from this website). I could hear no difference between the CD and SACD layers of the same disc when stopping the player and switching over, instant toggling between the two layers being impossible.

Als progressive rock liefhebber heb ik heel lang pink floyd toch een beetje afgeserveerd als de mindere van Yes. Ja ze zijn instrumentaal niet zo virtuoos als Yes, maar de onderwerpen die ze aansnijden zijn toch wel wat serieuzer dan de elfjes van Yes uit de seventies.

Goed, na een verzamelaar van Pink Floyd te hebben gekocht moet ik toch wel zeggen dat ik ze erg goed vind. Ze zijn in veel opzichten pionier in geluiden. Geluiden waarbij wij door synths en computers niet meer over nadenken zijn voor de eerste keer door hun samengesteld en tot muziek verwerkt.

De nummers zijn over het algemeen erg sterk en origineel. Money met de bekende 7 kwarts maat, het intro van time, us en them, Het staat er allemaal op. Roger Waters is de geestelijk leider (de "Lennon" van Pink Floyd) van dit album en dat is goed te merken. Het is volgens mij vooral door het succes van dit album dat Roger Waters zich boven de anderen meende te kunnen stellen waardoor het uiteindelijk tot een breuk kwam

Daarnaast zingt vooral Peter Gilmour erg sterk en zijn zijn gitaarsolo's gewoon fantastisch. De plaat is buitengewoon geïnspireerd waarbij ze gewoon wisten dat ze iets heel erg goeds aan het maken waren en dus ook nooit op zoek zijn geweest naar de hit singles

Het concept van het album staat model voor de midden jaren 70 waarbij de hippie idealen worden afgegooid en "the age of me" naar de voorgrond treedt. Geld en status worden steeds belangrijker en Pink Floyd bereikt hiermee wat ze altijd al wilden (de status van rock god).

Helaas zijn de latere albums van Pink Floyd nooit meer op het zelfde niveau gekomen als Dark side of the moon. Ze waren te grotesk zonder de frisheid en de zeggingskracht van "Dark side". Neemt niet weg dat Pink Floyd voor mij nog steeds een fantastische band is/was waarbij vrijwel alle albums (na de Syd Barret periode) het luisteren waard zijn.