Darklands

Een molotovcocktail. Een splinterbom. Een orkaan in een luciferdoosje. Psychocandy , de vlijmscherpe in een dikke wall of sound badende eerste plaat van het Schotse The Jesus And Mary Chain uit 1985 moet zonder twijfelen het meest invloedrijke debuut uit de jaren tachtig zijn; geen speld tussen te krijgen. Maar kon de band, volledig opgetrokken rond de broers William en Jim Reid, het ook zonder hun zelfgecreëerde, wereldberoemde stofzuigersound? Op hun tweede worp lieten de broers Reid hun piepende gitaren, effectpedaaltjes en versterkers immers grotendeels achterwege. Het resultaat? Muziek die mooier klinkt dan een nachtegaal op een zonovergoten lentemorgen, mooiere muziek dan een vlucht regenwulpen in een lichte motregen. Simpelweg een sublieme plaat, soit.
Zo opent de plaat met titelnummer ‘Darklands’, een satijnzacht, heerlijk lang, bedrieglijk behaaglijk gedicht over een inktzwarte depressie. Een baslijn die dieper graaft dan een diepzeeduikboot nestelt zich in het gemoed van de nietsvermoedende luisteraar. Daar bovenop de grofkorrelige stem van gitarist William Reid en een spaarzaam blik gitaren in lichte fuzz en het moge al duidelijk wezen: de broertjes Reid hadden in 1987 nog lang niet hun innerlijke demonen overwonnen. ‘Deep one perfect morning’ gaat vastberaden verder op de ingeslagen weg: betonnen bas, prachtige melodie, relevante tekst. De singles ‘Happy when it rains’ en ‘April Skies’ moeten zowat de enige uptempo nummers van deze plaat zijn, want daar is alweer de van the Rolling Stones hun ‘Sypmathy for he devil’ geleende outro van ‘Nine million rainy days’, zeg maar de ultieme hymne over liefdesverdriet en ex-lieven die je naar de hel wenst.
Kant twee opent met het reeds geciteerde ‘April Skies’ om dan tot twee climaxen te komen: ‘Cherry came too’, prachtmuziek over wakker worden naast je geliefde en zien –en vooral- horen dat alles goed komt. Tweede absolute klasbak van de B-kant: hekkensluiter ‘About you’: één van de tien mooiste liefdesliedjes die ooit uit de pen van een sterveling kroop, baf. “People die in their living rooms/ but they do not need this God allmighty gloom’ zingt zanger Jim Reid haast als een koorknaap. Tegen dan is onze conclusie echter al lang klaar: Darklands is misschien niet de meest vrolijke plaat uit het universum –het album tekent zelfbewust de krijtlijnen uit van liefdesverdriet in voorpaginaletters-; het is wel de prachtigste, mooiste muziek die een mens zich maar kan inbeelden. Dat de broertjes Reid nog lang en depressief mogen voortleven, dan blijven ze immers tot in de eeuwigheid zulke prachtplaten maken.