De Engelse brieven

Bij het zien van de schitterende cover van De Engelse brieven van Tsafrira Levy wil je weten waar die plaats is en wat het verhaal achter de bewoners van het huis is. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt er meer over weten.

In De Engelse brieven van Tsafrira Levy gaat de hoofdpersoon op zoek naar haar echte ouders nadat ze heeft ontdekt dat haar ouders haar echte ouders niet zijn. De gevoelens die zij heeft, kunnen herkenbaar zijn voor diegenen die ook niet zijn opgegroeid bij hun biologische ouders en die pas laat hebben ontdekt dat zijn ouders niet zijn ouders zijn. Het gevoel van iets missen, dat er iets niet klopt, de geheimzinnigheid, karaktertrekken die niet overeen komen, uiterlijk dat afwijkt van de ouders en zo meer.

De Engelse brieven van Tsafrira Levy is bekeken vanuit vier personen; de hoofdpersoon en nog drie personen die belangrijk zijn voor de hoofdpersoon. Ieder blijkt zo zijn eigen verhaal te hebben. Toch was het misschien ook leuk geweest als het verhaal van nog een paar kanten, vanuit andere ook belangrijke personen was bekeken, maar dan was het wel een heel erg dik boek geworden en het is nog maar de vraag of ze iets extra's hadden toegevoegd omdat in de vier perspectieven al zoveel wordt vertelt. Langzaam aan kom je steeds meer te weten over de achtergronden van de personen. De auteur heeft zich heel erg goed weten in te leven in de personen en de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt. Je voelt de diverse emoties als verdriet, opluchting, boosheid, verbijstering en blijdschap. Het verhaal is haast filmisch geschreven en leent zich er dan ook goed voor om verfilmd te worden. Het is een verhaal dat je in het tijdsbeeld moet plaatsen zoals een van de personen in het boek ook al in iets andere woorden aangeeft. Na het lezen van dit boek kan je alleen maar begrip hebben voor de meeste personen. Bij dit boek, dat heel erg vlot weg leest, wil je alleen maar verder lezen, je wilt weten hoe het verder gaat, of de gezochte personen gevonden worden en mochten ze worden gevonden, hoe ze reageren. Als je niet in dit boek bezig bent, dan houdt het je wel bezig tijdens je andere bezigheden.

De Engelse brieven van Tsafrira Levy laat zien wat het met een ongeboren kind kan doen als de moeder tijdens de zwangerschap blijft drinken en wat de gevolgen daarvan na de geboorte kunnen zijn, hoe iemand zich voelt als zij zich bedrogen voelt door diverse personen, dat liefde zich niet laat sturen en hoe sterk die kan zijn, dat de geschiedenis zich soms (deels) herhaalt, wat het met mensen doet die een oorlogstrauma hebben opgelopen, hoe sterk een familieband kan zijn ook al is het geen eigen familie, dat toeval niet bestaat en hoe een ziekte als MS mensen kan slopen en wat dat voor de omgeving betekent. Bepaalde stukjes zijn een tikkeltje voorspelbaar, maar over het algemeen is het een verhaal met vele verrassende wendingen en een deels voorspelbaar plot. Het is wel aan te raden om een doos tissues bij de hand te houden, want diverse stukjes, zoals bijvoorbeeld tijdens een heugelijk nieuws, zijn heel erg emotioneel.

Kortom; De Engelse brieven van Tsafrira Levy is een heel erg aangrijpend, boeiend, emotioneel en soms humorvol verhaal, dat haast filmisch is geschreven. Het is een verhaal dat je raakt. Als je het boek uit hebt, heb je het gevoel dat je er weer een paar fictieve vrienden bij hebt.

Wanneer de Groningse Annabel thuis op een stapeltje oude sollicitatiebrieven voor de functie van au pair stuit, kan ze niet weten dat haar leven drastisch zal veranderen. De brieven ontrafelen een geheim dat ze altijd in haar onbewuste al aanvoelde.
Ze besluit op zoek te gaan naar de au pairs. Ze heeft namen en foto`s van de sollicitanten, die allemaal uit Engeland, Schotland en Ierland komen. Ze start haar tocht in Schotland met alleen haar fiets en benodigde kampeerspullen. Op de boot ontmoet ze een motorrijder die ze later nogmaals zal ontmoeten.
Uiteindelijk komt ze in het kleine Schotse dorpje Forrit terecht, waar ze Finley en Coira ontmoet. Ze hebben daar een inn die uiteindelijk een centrale rol speelt in De Engelse brieven. Coira heeft MS en helpt zo goed en kwaad als het kan in de inn. Finley regelt voor de eerste tijd een plek waar Annabel haar tent kan opslaan en zorgt voor haar. Al snel blijken Annabel en Finley een klik te hebben.
Stap voor stap komt Annabel meer en meer te weten over de au pair en ontrafelt het geheim zich steeds verder. Ondertussen zoekt Annabel verder in het mooie weidse Schotland en verweeft de auteur haar geloof voor het Jodendom en haar liefde voor muziek door het verhaal.
Wanneer Annabel zwanger blijkt ze zijn van Finley, staat ze zelf voor een lastige keuze. Ze weet dat Finley Coira trouw zal blijven. Zullen haar ouders haar nu wel meer willen vertellen over de au pairs?
Naast de hulp van Finley krijgt ze ook hulp van Hannah en haar volwassen beperkte zoon Mickey. Zij spelen een belangrijke rol in de zoektocht van Annabel. Tsafrira heeft een goede keuze gemaakt om het verhaal vanuit zowel Annabel, Finley als Hannah en Mickey te schrijven. Zo leren we de hoofdpersonen goed kennen, maar houdt het verhaal ook zijn vaart.
Het verhaal ontwikkelt zich prachtig in het Schotse land, waarbij de personages goed uitgewerkt worden. Wanneer Annabels ouders haar uiteindelijk vertellen dat de au pair naar Nederland kwam om hier te bevallen en dat zij Annabel geadopteerd hebben, krijgt het verhaal van haar eigen kind met Finley een bijzondere plek in het boek. Na een prachtige afsluiting van het verhaal heb ik met een brok in mijn keel het boek dichtgeslagen.
Tsafrira Levy heeft met de Engelse brieven een indrukwekkende psychologische roman geschreven, die goed is uitgewerkt. Het is alweer haar vierde roman. Af en toe weidt ze erg uit, maar dat mag de verhaallijn niet drukken. Wat ik bijzonder aan het boek vind, is dat je direct in het verhaal zit. Het zoog mij mee in het leven van Annabel en haar zoektocht.
Het waarom van de adoptie, de keuze van haar biologische moeder, maar ook de reden dat haar ouders het nog steeds moeilijk vinden om Annabel de waarheid te vertellen, zijn psychologisch goed uitgewerkt. De zoektocht van Annabel, haar verdriet, strijdvaardigheid maar ook haar liefde voor de medemens komen ook goed uit de verf.
De Engelse brieven is een boek dat mij positief heeft verrast. Het is een zoektocht naar liefde, vriendschap en identiteit. Ik geef 4.5 sterren.

In haar romans refereert auteur Tsafrira Levy (1951) regelmatig aan het jodendom. Zo ook in haar vierde roman De Engelse Brieven. Levy is in Israël geboren en groeide op in een kibboets. Ze verhuisde naar Nederland, behaalde er het masterdiploma klinische psychologie. Ze woont sinds 1976 in Groningen.
De Engelse brieven is een psychologische roman. Levy diept het innerlijk van haar personages uit, volgt hun gedachtegang. Het gaat haar niet alleen om het verhaal, maar juist om wat er achter zit, hoe de personages komen tot wat ze doen. Het levert een roman op die ontroert, die leest als een spannend verhaal. De belangrijkste thema’s zijn het zoeken naar de ware liefde en het zoeken naar identiteit. Levy heeft voor een mooie vorm gekozen om haar verhaal te vertellen. De vier belangrijkste, levensechte personages, Annabel, Finley, Hanna en Micky vertellen het vanuit hun perspectief, in de ik-vorm. Zo wordt het verhaal genuanceerder. Daarnaast leer je de personages en hun achtergrond steeds beter te leren kennen, begrijpen. Je kruipt als het ware in hun hoofden .
Annabel woont net als haar ouders in Groningen. Annabel is juf, is gescheiden. Ze heeft achter oude salarisstroken van haar vader een bundeltje Engelse brieven gevonden mét pasfoto, afkomstig uit Engeland, Schotland en Ierland: sollicitatiebrieven om au-pair te worden. Wat moesten haar ouders met een au pair? De vondst van de brieven leidt tot een hevige ruzie tussen haar ouders. Er is duidelijk meer aan de hand. Annabel krijgt geen verdere informatie van haar ouders en besluit zelf actie te ondernemen. Ze gaat met de fiets naar Schotland op zoek naar een plaatsje dat begint met de letters Lew (Lewis en Harris) én naar de waarheid. Die fietstocht is eigenlijk een metafoor voor alle mensen die op zoek zijn naar hun authentieke zelf, hun identiteit, die zich een weg zoeken door het leven.
Ze komt in Forrit inn terecht, in Schotland, en die plek komt centraal te staan in de zoektocht naar waar de roots van Annabel liggen. Finley die samen met zijn aan MS-lijdende echtgenote Coira de inn exploiteert put zich uit in dienstbaarheid en – naar later blijkt – niet zonder reden. Hij helpt Annabel te zoeken naar de vrouw op het pasfotootje en komt zo bij Hanna en haar volwassen zoon Mickey, die een beperking heeft. Finley, Hanna en Mickey hebben alle drie een belangrijke functie in het verhaal dat uiteindelijk ook duidelijk maakt wat echte liefde betekent.
De roman is mooi gecomponeerd. Zo speelt het Jodendom een rol. Annabel is Joods opgevoed. Haar moeder heeft last van het trauma van de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog. Voor haar –net als voor veel Joden –is het belangrijk om de familielijnen de Joodse geschiedenis voort te zetten. De Schotse Hanna is na een huwelijk vol mishandeling gevlucht en uiteindelijkgetrouwd met een Joodse man. Hij heeft haar zoon geaccepteerd, haar als het ware een nieuw leven gegeven én een nieuwe naam. Zelfs de vier pijlers waarop het Jodendom gebaseerd is zie je terug in de roman: geschiedenis, religie, cultuur, terugkeer naar het oude thuisland.
Er zijn tal van parellellen tussen de personages in het boek. Veel van hen zijn door tegenslagen in het leven op een of andere manier getekend.
Ondanks het feit dat dialogen soms niet natuurlijk zijn, soms zinnen té mooi zijn valt er veel te genieten in deze rijke roman. Een formulering als ‘een hoge positie slaat geen armen om je heen’ is prachtig. Het verhaal bevat wel wat veel toeristische informatie die niet zo relevant is, zoals welke verschillende doedelzakken er bestaan. Levy wil soms te veel vertellen.
Op de boot naar Schotland ontmoet Annabel drie motorrijders. Een van hen spreekt haar aan en zegt op zoek te zijn naar bijzondere verhalen. Die motorrijder komen steeds terug in de roman en uiteindelijk krijgt hij zijn interview in Groningen, ook de woonplaats van de auteur. Toeval of een verwijzing naar haar eigen leven? Dat zet de lezer aan het eind van het boek aan het denken.

Na alle hectiek van de dag verheug ik me erop lekker verder te mogen lezen in dit boek. Het is spannend, ontroerend, aandoenlijk en buiten de gewone paden tredend. De zinnen en bijzinnen zijn mooi gestileerd van vorm. Echt prachtig. Het boek 'De Engelse Brieven' krijgt een ereplaatsje in mijn boekenkast!