De geheimen van Hildegard von Bingen

Mijn eerste gedachten bij de aankondiging van het boek ‘De geheimen van Hildegard von Bingen ‘ was; alweer een boek over deze vrouw, die in bepaalde kringen grote bewondering krijgt en als bijna boven menselijk wordt gezien.
Maar de titel en beschrijving gaven toch een ander beeld en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Schrijver Gerrit Jan Keizer, heeft een prachtig boek afgeleverd, dat heel anders is dan de voorgaande boeken over Hildegard, zoals hij haar noemt.
Hij gaat uitgebreid in op haar leven, maar ook de tijd waarin ze leefde, vijftig jaar later had ze nooit dit leven kunnen lijden. De grote verandering in de Rooms Katholieke kerk, van zeer ruim denkend naar het vervolgen van alle anders denkende voltrok zich kort naar haar dood.

Hildegard kwam uit de adel en dat waren ook de mensen met wie ze omgang had. Ze keek neer op het gewone volk, een van haar geheimen uit dit boek. Ook hield ze van pracht en praal.

Maar het grootste deel van het boek gaat over het gebruik van planten en paddenstoelen met een bepaalde bijwerking. Deze hallucinogene werking, was samen met een ruime fantasie verantwoordelijk voor haar visioenen en openbaringen. De bewijzen hiervoor die de schrijver geeft zijn zeer geloofwaardig.

De vliegenzwam is de meest genoemde en uitgewerkte paddenstoel. De schrijver gaat in op het veelvuldig gebruik van deze zwam, toen en lang voor die tijd. Het is een paddenstoel die een groot verspreidings gebied heeft en al zeer lang gebruikt wordt en werd. Van de sjamanen tot in het christendom speelde een zwam een zeer grote rol, tot hij uiteindelijk uitgebannen werd. Helemaal? Dat denk ik niet, gezien de vele visioenen, wonderen en verschijningen die tot heden voorkomen.

Het boek boeide mij behoorlijk, vooral omdat het dieper inging op in andere boeken al vaag genoemde gebruiken, oa over de vliegenzwam.

Zeer aanbevolen

Ik heb het boek gelezen en kan me niet aan de indruk onttrekken dat er vele malen sprake is van doelredeneringen (op soms het suggestieve af). Ik denk zelf dat de inhoud van het boek geen recht doet aan de wijze waarop Hildegard geleefd heeft.
Wel interessant was kennisnemen van het transcendente en de kennis/toepassingen hierover, maar de link met Hildegard vind ik ver gezocht.

Dat deze auteur het werk van von Bingen amper of niet kent is wel duidelijk. Zowat heel zijn bewijsvoering start vanuit afbeeldingen die vaak na haar dood zijn gemaakt. Die gaat hij dan interpreteren als bewijs voor zijn stelling. Een beetje zoals 'als ik teveel drink krijg ik hoofdpijn, zij heeft hoofdpijn, dus heeft ze teveel gedronken". Wetenschappelijk slaat het nergens op.