De Gelukkige Huisvrouw (Special Branded Edition)

De gelukkige huisvrouw is een mengelmoes tussen humor en drama. En dat is erg goed gedaan. Het is tamelijk realistisch. Vind het absoluut geen vrouwenfilm, er zit gewoon een goed verhaal in en geeft je een kijk in een bepaald leven. Ik raad alleen de film niet aan voor vrouwen die zwanger zijn. De beelden bij de bevalling en de tekst daarbij is niet motiverend een bevalling in te gaan. En wederom (zoals bij komt een vrouw bij de dokter) weet Carice van Houten een geweldig personage neer te zetten. Je leeft met haar mee en gaat haar begrijpen, ondanks dat ze in een psychose zit.

De tijd dat Nederlandse films bol stonden van de expliciete bloot scènes, slechte dialogen en karikaturale personages, ligt gelukkig ver achter ons. De gelukkige huisvrouw is gewoon een hele goede speelfilm! De film zakt geen moment in en blijft boeien van het begin tot eind.
De filmplot: een vrouw (Lea) krijgt allerlei psychische problemen na een dramatische verlopen bevalling van haar baby.
Carice is echt steengoed, ze zit in bijna elke scène. Waldemar speelt de aantrekkelijke echtgenoot en is prettig om naar te kijken. De liefdesrelatie tussen hun is zeker geloofwaardig neergezet. De rol van de moeder is realistisch en de verhouding tussen moeder en dochter zal zeker herkenbaar zijn voor veel mensen.
Het uitstapje in de film naar de psychiatrische inrichting waar Lea zit, is erg grappig en doet sterk denken aan Jack Nicholson’s “One flew over the cuckoo’s nest”.
Minpuntje: in de film blijkt dat er een trauma ligt onder de psychische problemen van Lea. Eentje waar het ouderlijk gezin van eerder bij betrokken is. In de film komt dit trauma min of meer uit de lucht vallen. Het is een gemiste kans, dat dit gegeven niet goed uitgelegd wordt in de film.
Schrijnend en ook herkenbaar is dat de kring rondom Lea haar psychische problemen totaal niet begrijpt, en dat ze hierbij wel steun krijgt van de, zoals ze zelf zegt “gekken” uit de inrichting, die haar wel serieus nemen.
De film is zeker gezien het thema niet zwaar geworden. Integendeel: het is een lieve, ontroerende en ook een film waarbij gelachen kan worden, met name door de gort droge humor van Lea.
Kortom: De gelukkige huisvrouw is een film met goede dialogen, realistische personages en een sterk verhaal! Een film met inhoud met een steengoede Carice van Houten.

De film in de bios gezien.Heel goed gefimd met respect voor psy patienten.
Het verhaal is goed en de grappen heel leuk. De dvd daarom nu al bestaat

we hebben deze film ademloos uitgekeken.
wat een film.
alleen klopte er iets niet.
er werd zeer goed in geacteerd,daar heb ik dus geen commentaar op.
alleen is er gewoon 1 ding wat je niet goed kan naspelen....namelijk je ogen.
het viel me gewoon op dat de ogen eruit zagen als een gezond iemand en niet die van een psychoot.
ik heb namelijk al 15 jaar ervaring (NIET met mezelf) en ik zag gewoon iets niet in die ogen.misschien dat dit als mierenaaierij word bestempelt maar het viel me gewoon op.
verders klopte er een hoop,het drukke...wilde gedoe en argwanendheid
wij vonden dit een hele goede film

Na heel veel Nederlandse teleurstellingen te hebben ervaren eindelijk weer een aardige vaderlandse film.
Het verhaal volgt van Houten als vrouw van een succesvolle makelaar die samen de kinderwens in vervulling laten gaan.
Eenmaal moeder vergt de bijna fatale bevalling, als de bekende druppel naast de onverwerkte dood van vader, zoveel van de Psyche van van Houten dat ze door een Psychose in een Psychiatrische afdeling beland.
Hier pakt ze na wat aarzelingen de draad weer op en sluit ze vriendschappen met de mede-patienten aldaar.
Ondanks de typische Hollandse lompe sex scenes, en de ietwat geforceerde acteerprestaties toch een geslaagde vertoning die in de verte wel wat doet denken aan one flew over de Coocoos nest.

De gelukkige huisvrouw vertelt het verhaal van Lea. Lea is ter nauwernood aan de dood ontsnapt bij de bevalling van haar eerste en enige kind. Dit samen met het feit dat ze de dood van haar vader, welke zelfmoord pleegde toen zij nog jong was, nooit verwerkt heeft, zorgt ervoor dat zij psychisch in de war raakt. Zo erg dat ze wordt opgenomen. Na een moeizame start, sluit zij vrienden met haar medepatienten in de hoop zo de draad weer op te pakken.

Ik heb deze film gekeken nadat ik het boek gelezen had. Ik had hoge verwachtingen aangezien het boek echt top was. De film vond ik echt een stuk minder. Ik miste hele delen uit het boek en het leek allemaal te gehaast.
Het acteerwerk van van Houten was echter wel top...!!!

Vreemde ervaring bij het zien van de film na het lezen van het boek is het omgekeerde niveau ( voor zover daarvan sprake is ) per verhaal helft.
Het nogal puberale woordgebruik en de dito verteltrant van de eerste helft van het boek blijft in de film nl. gelukkig beperkt tot acceptabele proporties.
Alhoewel , zoals gebruikelijk in nederlandse films, is het gevloek weer onvermijdelijk.
Jammer. Voegt niets toe.
Net zomin trouwens als de nogal knullige vrijscène in het toilet van een vliegtuig.
Totaal overbodige onzin.
De tweede helft van de film met de ervaringen in een psychiatrische inrichting worden in de film nogal oppervlakkig gehouden.
Degene die zelf een kraambedpsychose heeft moeten doormaken moet vooral niet naar deze film kijken en zo ze het toch doet zal ze zich ongetwijfeld onmatig ergeren aan de soms nogal luchtige benadering van dit vreselijke ziektebeeld.
Want , ook alweer typisch voor nederlandse films; om onduidelijke redenen moet er kennelijk altijd een soort "grappig bedoelde" ondertoon toegevoegd worden aan de meest ernstige thema's. Dat gebeurt ook hier weer.
Het effcet dat e.e.a. heeft op een echtgenoot blijft in de film volkomen onderbelicht.
En waarom moet het ook nu weer om zeer welgestelde mensen gaan.
Waarom nu niet eens gewoon zo'n drama geplaatst in een normale (volks-)buurt?
Het slot van het boek wordt ergens in de film nogal gekunsteld ingebouwd.
Het waarom van die kunstgreep is onduidelijk.
Het jeugdtrauma van de hoofdpersoon komt nauwelijks aan de orde.
Kortom: bepaald geen topper, deze film. Net zomin als het boek trouwens.
Het verhaal , zo wordt gemeld, is gebaseerd op ware gebeurtenissen.
Nou, dan moet er toch wel behoorlijk veel aan die ware gebeurtenissen versleuteld zijn.
Want een kraambedpschychose kan qua verhaal/film alleen maar een zeer dramatisch en diepdroevig verhaal opleveren.
Een verhaal dat je door de ziel snijdt; dat dagenlang bij je blijft; dat je inzicht / begrip
vergroot, dat bijdraagt aan acceptatie van het verschijnsel.
Dat alles doet deze film nergens en dat is een gemiste kans.
Het acteerwerk is overal wel goed; maar echt geloofwaardig wordt de hoofdpersoon
(Carice van Houten ) eigenlijk nergens door een volstrekt gemis aan expressie die bij deze rol hoort.
Graag zou ik haar eens in een echt meeslepend psychologisch drama willen zien.
En dan voor de verandering dan maar eens gewoon zonder ( gedeeltelijke ) blootscenes, want alleen daarvan kan niemand het altijd maar blijven hebben.
Conclusie: grote tegenvaller!