De hondenman een Liese meerhout-thriller

Liese Meerhout heeft in Vlaanderen en een snelgroeiend deel van Nederland geen introductie meer nodig. Als protagonist van Toni Coppers, die heel veel redenen heeft om haar intens te vertroetelen speelt ze al enkele jaren op papier en sinds kort ook op tv, de sterren van de hemel. Eenmaal een verhaal van deze levensechte commissaris gelezen, betekent automatisch inschrijven op de fanpage en (on-)geduldig wachten op het volgende avontuur. Onlangs verscheen deel 10 in de Liese Meerhout-serie wat tevens het vijfde deel is nadat de commissaris haar domicilie in Antwerpen heeft gekozen.

Liese heeft haar appartement met uitzicht op de Antwerpse Zoo verlaten en is ingetrokken bij Matthias Sandberg, haar relatie sinds enige tijd. Tijdens de verhuizingsoperatie ontvangt ze een melding dat door Yenthe en Lucas, twee zeilende jongens, het lichaam van een vrouw is gevonden. Onderzoek toont aan dat de vrouw, na te zijn vermoord, is verkracht en haar hart is verwijderd. Het volledige team staat voor een groot raadsel. Het onderzoek dat in beginsel niets heeft opgeleverd, verplaatst zich over de grens van Antwerpen en daarna zelfs over de landsgrens van België. Zowel in Spanje als Duitsland zijn vergelijkbare slachtoffers gevonden en die hebben een ding gemeen; het zijn vrouwen die qua leeftijd en uiterlijk overeenkomsten vertonen. Maar met die wetenschap is de dader nog niet gevonden….

Verhalen uit de Liese Meerhout-serie en vanzelfsprekend door Coppers verteld, zijn een genot om te lezen. ‘Lezen’ betekent in dit verband ook ‘meebeleven’ want dat creëert de auteur met zijn sfeerbeschrijvende en meeslepende stijl. Naast het oplossen van de misdaad laat hij niet alleen Liese voortdurend evolueren maar geldt dit voor alle personages die er toe doen binnen de crew. Waarbij de kaders van één deel niet bepalend zijn maar ook eenvoudig een of meerdere delen kunnen overschrijden.
Altijd kom je daar wel weer voorbeelden van tegen en steeds is het niet noodzakelijk gebleken om dan terug te grijpen op de betreffende delen. Dat betekent voor deze lezer dus; eenmaal gelezen krijgen die gebeurtenissen een plekje in zijn geheugen en komen, als het moment daar is, ongeschonden weer naar boven. Dit zegt alles over het schrijftalent en stijl van de auteur.

In het oplossen van deze zaak, die al snel een internationaal karakter krijgt, neemt de commissaris haar fans aan de hand en geeft de auteur toelichting op specifieke streekgewoontes van de plaatselijke bevolking. Persoonlijke emoties spelen bij Coppers voortdurend een belangrijke rol en dragen eveneens bij aan de al eerder aangehaalde evolutie van personages en/of beeldvorming bij de doelen van de daders. Daarbij is het zeker niet zijn bedoeling begrip te kweken voor de misdaad maar wel aan te tonen dat ontsporing van de menselijke geest meestal niet zomaar gebeurt maar altijd wel een achtergrond heeft. Ook in ‘De hondenmoorden’ is dat weer herkenbaar en maakt het daarmee een waardevolle aanwinst voor de Liese Meerhout-serie die volgens mij nog pas aan het begin staat, ondanks de nummer 10 in de rij!

Eindoordeel: 4 sterren

Spanning: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 4 sterren

Ben echt een fan van Coppers. Heb al verschillende boeken van hem gelezen en geen een heeft me ontgoocheld. Opnieuw andermaal een spannend maar realistisch plot. De personages zijn mensen van vlees en bloed met hun eigen karaktertrekken. Je wordt als het ware meezogen in het verhaal. Eenmaal je begint is het bijna onmogelijk om het weg te leggen.

Wat ik goed vind aan dit artikel: goede kwaliteit.

Hoorde goede verhalen over deze schrijver dus dit boek gekocht maar wat een vlut verhaal heel langdradig weinig spanning tot t laatste hoofdstuk en in het laatste hoofdstuk in een sneltrein naar t plot was mijn eerste boek van deze schrijver en ook meteen mijn laatste. Zonde van mijn tijd!

De cover heeft dezelfde vormgeving als van de vorige boeken met Liese in de hoofdrol. Groot in goud de naam van de auteur (had van mij iets minder aanwezig mogen zijn), daaronder de titel in wit. Op de cover ligt er een vrouw, half in het water achter een bos riet verscholen. Ziet er goed uit.

Na De vleermuismoorden gelezen te hebben, waar ik erg enthousiast over was, goed verhaal en heerlijk spannend, mocht ik nu De hondenman lezen. Hij viel tegen. Waar De vleermuismoorden erg spannend en boeiend was, is De hondenman dat niet echt. Maar het boek begint wel met een mooie (en blijkt later) passende quote:

“Ik en iedereen weten wat schoolkinderen al leren: Al wie kwaad wordt aangedaan, doet kwaad terug.” W.H. Auden

Het verhaal rondom de gruwelijke moord en verdwijningen van de vrouwen zit goed in elkaar, is vrij spannend en het einde enigszins verrassend. Er had denk ik wel meer in gezeten, zeker de stukken die zich in Cordoba en Trier afspelen hadden verder uitgewerkt mogen worden. Het drama wat zich in Lieses leven afspeelt vond ik iets te nadrukkelijk aanwezig. Ik begrijp haar reactie uiteraard, ik weet helaas hoe het voelt. Maar sommige emoties en ervaringen worden iets te nadrukkelijk besproken. Dit haalt enorm de vaart uit het verhaal. Al kan ik mij volkomen inleven in het verdriet. Ook de acties daarna, gelijk weer aan het werk, vond ik niet geheel geloofwaardig en zeker niet dat haar chef dat goed vindt.
De uitwerking van Liese en haar team zijn wel heel mooi en geloofwaardig, je ziet ze evolueren in hun persoonlijkheid en het werk, wat zeker een pluspunt is.
De moord en hierbij behorende onderzoeken zijn duidelijk en goed uitgewerkt. En de uiteindelijke dader blijft lang onzeker. Ook het motief van zijn daden is een onderdeel waar heel lang onduidelijkheid over bestaat.

Het boek is over het algemeen vlot geschreven (de delen rondom de moord, onderzoek en vermissingen), kortere en langere hoofdstukken wisselen elkaar af. Daarnaast zijn ze wisselend van perspectief, waardoor het verhaal van meerdere kanten wordt belicht. Een soms ietwat langdradige, beschrijvende schrijfstijl (Lieses persoonlijke drama wordt hierin wel erg breed uitgemeten) haalt met vlagen de vaart uit het verhaal, wat erg jammer is, dit heb ik in het vorige boek niet zo ervaren. Af en toe zaten er wel grappige uitspraken of woorden tussen, die wij hier in Nederland niet zo kennen of gebruiken.
Al met al een vermakelijk boek, maar het miste de echte spanning door de uitgebreide belichting van Lieses persoonlijke drama.

Spanning: 3
Plot: 3
Leesplezier: 3,5
Schrijfstijl: 3,5
Originaliteit: 3,5
Psychologie: 3,5

De hondenman van Coppers krijgt hiermee een krappe 3,5 sterren.

De boeken van Toni Coppers zijn altijd een plezier om te lezen, ze kennen een duidelijke verhaallijn en een eenvoudig taalgebruik. Helaas vind ik het verhaal dit keer wat dunnetjes, enkel naar het eind toe wordt het interessanter en ook een beetje spannend. Nee, deze tiende Liese Meerhout is niet de beste uit de reeks, maar nog altijd meer dan oké.

Spanning 3, Plot 3, Leesplezier 4, Schrijfstijl 4, Originaliteit 3, Psychologie 4.