De kleenex kronieken geen

’De dood is een thema in mijn leven: mijn eerste baantje was planten dragen op het kerkhof met Allerheiligen. I loved it... ' Neske Beks (‘Als mensen me vragen wat ik doe, kan ik daar allerlei antwoorden op geven. Ik schrijf. Ik maak films. Ik schrijf voor anderen. Coach anderen in schrijven en presenteren. Enzovoort. Ikzelf noem mezelf een storyteller die per verhaal wat ik te vertellen heb, het juiste medium uitzoekt. Anno 2014 werk ik aan één groot project: de documentaire Hooked on Facebook (like me, like you) i.s.m. producent Submarine en omroep VPRO.’) over haar debuut De kleenex kronieken:

Zou je kunnen vertellen waar jouw boek over gaat?
Over onvermogen. Zwijgen. Driehoeksverhoudingen, identiteit en stagnatie. En ook gaat het, net als mijn andere werk, ook weer over de dood. De dood is een thema in mijn leven: mijn eerste baantje was planten dragen op het kerkhof met Allerheiligen. I loved it... En over het aanvaarden van je bestemming. Dat sommige dingen voorbestemd lijken te zijn. Dat je ze niet kan ontglippen.

Wat inspireerde je om dit verhaal te schrijven?
Het kwam als vanzelf uit mijn pen rollen. Ik denk dat het zwijgen van mijn pleegouders over het bombardement toch de oorzaak is. Tot een paar jaar geleden wist ik niet eens dat het hier om een friendly fire ging. Alles wat ik schreef, kwam in eerste instantie uit mijn pen rollen, echt. Mijn pleegmoeder was 9 op 5 april 1943, maar behalve dat haar nichtje er in gestorven was, heeft ze nooit iets gezegd. Het boek 'Tranen over Mortsel' was een bevestiging van wat er intuïtief uit mijn pen was gerold. Alsof het verhaal echt via mij verteld wou worden. Zo voelt het voor mij. Al vinden velen dat wellicht te zweverig klinken.

Hoe kwam je bij uitgeverij De harmonie terecht?
Via mijn redacteur die ik al twintig jaar ken. Ik tipte haar met regelmaat schrijftalenten die ik les had gegeven, tot ze vroeg: 'En kan ik eens een keer wat van jou lezen eigenlijk?' Met behoorlijk veel schroom stuurde ik haar het hoofdstuk waarin Priscilla solliciteert... En niet veel later ook de ontmaagdings scene.
Je schrijft in jouw ‘dankwoord’ dat je ‘de angst moest overwinnen en het boek levenslicht te gunnen’. Welke angst bedoel je hier precies?
Ik kon het niet loslaten. Schrijven en schaven is voor mij verslavend. Ik was bang om het aan de wereld te geven. Die angst dus...
Heb ik vaker.

Lees je alle reviews, ook als ze je mogelijkerwijs kunnen kwetsen?
Ik ben niet het type dat de kranten gaat checken, dus meestal hoor ik het eerst via mijn redacteur of via anderen. Tot nog toe was er maar een stuk werkelijk negatief, daar schrok ik wel even van. Maar toen bleek dat het een recensent was die een rubriek heeft waarin hij slechts 30 tot 50 pagina's leest, kon ik het behoorlijk relativeren. Een dag later kon ik er zelf om lachen, want hij noemde het middelmatig. Nou ben ik behoorlijk wat gewend, mensen vinden mij en wat ik maak meestal goed of slecht. Maar middelmaat was echt iets nieuws. Wel irritant dat hij zijn site zo programmeert dat je niet eens mijn voorletter kan intypen of je komt bij hem terecht. Hij wil ook graag aandacht kennelijk...

Voor het hele interview & andere mooie boeken, kijk op www.bol.com/boekenredactie

Een intrigerend boek waarin het kille België een prachtige rol speelt. De schrijfster maakt ook prachtige documentaires. Net zo beeldend beschrijft zij het leven van een opgroeiend gekleurd meisje in een verscheurd Vlaams dorp. Met Vlaamse tongval geschreven (plezant, gij, bomma etc).