De laatste Neanderthaler

We hebben allemaal weleens gehoord van de zogenaamde missing link, de menssoort die ons onlosmakelijk verbindt met de apen. Toch is het niet algemeen geweten dat velen van ons een klein percentage van de neanderthalers in hun gen met zich meedragen. In De laatste neanderthaler toont Cameron ons hoe weinig we verschillen met deze menssoort. Dat het uiteindelijk de homo sapiens is die aan het langste eind trekt is uiteindelijk een ongelukkige samenloop van omstandigheden.

De laatste neanderthaler vertelt het verhaal van Meisje, een roodharige, uit de kluiten gewassen neanderthaler die samen met haar broers en moeder de harde natuur en barre weersomstandigheden probeert te overleven. Wie van onmiddellijke actie houdt, zal in het begin van het boek wat op zijn honger blijven zitten. Het duurt even vooraleer Cameron afstapt van vrij lange beschrijvingen en introducties. De spanning komt er pas in wanneer Meisjes familieleden één voor één sneuvelen en ze samen met Kneus, een vondeling die door de familie werd geadopteerd, op zoek gaat naar mogelijke andere neanderthalers.

Het verhaal van Meisje loopt samen met dat van dokter Rosamund – “Rose” voor de vrienden – Gale, een archeologe die een waanzinnige ontdekking heeft gedaan. Op een site, ergens in Frankrijk, bestudeert ze de overblijfselen van een vrouwelijke neanderthaler en een mannelijke homo sapiens. De posities van hun lichamen wijzen erop dat ze vlak voor hun dood elkaar (al dan niet innig) aankeken. Jammer genoeg stopt daar het interessante gedeelte van Rosamunds verhaal. De discussies met het museumbestuur en de ongemakkelijkheden van haar zwangerschap zijn eerder een reden om behoorlijk snel door te bladeren naar pagina’s waar Meisje de hoofdrol voor haar rekening neemt.

Ondanks de vrij vlakke verhaallijn, slaagt Cameron er zeer goed in om het leven in de prehistorie – of hoe het er misschien zou hebben uitgezien – gedetailleerd en levendig te beschrijven. Omdat er weinig tot geen bewijs is dat neanderthalers over enige vorm van taal beschikten, vermijdt Cameron ellelange conversaties. De prehistorische personages beperken zich tot enkele woorden, die ze slechts in uitzonderlijke situaties gebruiken. Zo legt Meisje de immer kakelende Kneus het zwijgen op door hem een “kraaienkeel” – iemand die te veel praat – te noemen.

Cameron, die geschiedenis studeerde en werkte als wilderness instructor in een nationaal park in Canada, werd voor haar roman De beer destijds genomineerd voor de Baileys Women’s Prize for Fiction. Bij De laatste neanderthaler weet ze slechts matig te overtuigen. Desalniettemin is het een aangenaam boek bij regenachtige dagen of sneeuwrijke skivakanties.

Geschreven bij De laatste Neanderthaler

Ik vond het een mooi boek, maar hij lijkt niet helemaal af. Het verhaal stopt halverwege. Ik had gehoopt een antwoord te krijgen op de zoektocht van de archeologe, zodat de verhalen samenkomen. Dat mis ik

Prachtig boek wat omschrijft hoe het er zoveel jaar geleden uitzag.