De lange schaduw der Germanen Een worsteling van tien eeuwen met het Duitse zelfbeeld

Geschreven door een auteur die zijn antigermanisme niet kan verhullen. Von der Dunk prijst de Romeinen om hun steenbouwkunst, maar niet de Duitsers om de afwezigheid van een materialistische cultuur. In het Zuiden moesten de Romeinen met steen bouwen, omdat er te weinig bossen waren. Het weinige hout moest voor scheepbouw en in de keuken gebruikt worden. Het dorre land dwong Romeinen zich te verzamelen in Rome waar de aquaducten de bevolking van water voorzagen.

Maar de Duitser in het Noorden hoefde dat allemaal niet. Het regende er veel meer en de vele stroompjes en rivieren voorzagen Germania van voldoende water overal. De Duitsers hoefden niet samen te klonteren in steden. Hij was vrij. Hij kon zich nestelen waar hij wilde. Daar groeiden meer dan genoeg bomen om alles met hout te bouwen. Dat hout is natuurlijk vergaan. Germanen waren houtkunstenaars, en als je dan ziet wat voor tempels de Goten voor hun nieuwe christengod bouwden, dan vraag je je toch af waar zij hun Kathedraalkunst hebben geleerd? Toch niet alleen door het af te kijken--de koepels werden bij de bouw toch onderstut met complexe houtconstructies, het terrein van de Germaan.

Voor zulke inzichten staat Von der Dunk totaal niet open. Hij sluit zich af voor de talenten van die barbaren daarboven en heeft ook nergens überhaupt de liederen uit de Edda of andere verloren Germaanse literatuur geraadpleegd, zoals Jan de Vries dat al deed in Die geistige Welt der Germanen. Nee, de noorderlingen waren maar nietsnutten, ook al maakten ze al sjieke wagens met wielen voor hun vee/paarden lang voor Rome bestond. Als mobiele cultuur waren de Germanen aan de wandel met hun vee. Hun rijkdom zat binnenin, in de ziel. Zij waren het tegenovergestelde van materialisten.

Daarover lees je weer meer bij Jan de Vries, maar eigenlijk niets bij Von der Dunk.

Dit boek is het werk van een onmannelijke man die het Duitse universalisme niet begrijpt. De Duitser zou volgens de schrijver zich wel met de wereld willen bemoeien, maar zich niet door de wereld willen laten beïnvloeden. Dit klopt niet. De Duitser neemt juist alles op uit de wereld die hij verovert, maar doet dit alleen uit vrije wil. Hij laat zich niets opleggen door derden. Dat maakt de Germaan toch niet gesloten, eerder selectief. Hij denkt zelf wel na. Of ik iets tot mij neem is mijn eigen keus.

Als afstammeling van zulke Germaanse mensen heb ik toch veel geleerd van dit boekje van een aartsvijand, maar hoef ik niet ieder onzinnige sneer over mijn voorouders te aanvaarden als historische waarheid. Aan het eind van de dag betekent de veelgeprezen zuiderlijke openheid gewoon dat je geen ballen hebt.