De lezer is niet dood schotschrift

Aanvankelijk studeerde Alex Boogers recht en filosofie. Kort na aanvang van deze studie verloor hij zijn interesse en stapte hij over naar onder andere een studie Nederlandse letterkunde. Nadat hij zijn studiejaren achter zich had gelaten, begon te schrijven. Eerst voor een aantal magazines, maar later ook romans. Zijn debuut Het boek Estee, geschreven onder het pseudoniem M.L. Lee, verscheen in 1999. Begin 2016 is zijn schotschrift De lezer is niet dood uitgegeven.

In dit schotschrift roept Boogers uitgevers, schrijvers, docenten en boekhandelaren op om lezers te zoeken waar je ze niet verwacht. Dit gaat in feite niet om al bestaande lezers, zij lezen immers toch al, maar om nieuwe, dus potentiële, lezers. Natuurlijk, er wordt gelezen. Dat ziet iedereen die om zich heen kijkt. Een groot deel van de Nederlandse bevolking leest. Op het beeldscherm van hun telefoon. 'We hebben een relatie met onze telefoon,' schrijft Boogers in het begin van dit boekje.

Maar wordt er minder gelezen? Boogers betwijfelt dat en maakt dit in De lezer is niet dood duidelijk kenbaar. Hij geeft hierin aan dat er anders wordt gelezen. Zoals het voorbeeld van de telefoon. Toch vindt de schrijver ook dat jongeren wel gestimuleerd moeten worden om verhalen en literatuur te lezen. Een belangrijke rol is volgens hem weggelegd voor onder andere de docenten. Zij moeten niet telkens terugvallen op de inmiddels uitgekauwde en verplichte leeslijst. Boogers pleit in het boekje voor verandering. Nu blijft alles nog steeds te veel in het oude hangen.

Een beoogde verandering die de auteur in zijn boekje beschrijft, is dat de schrijvers verhalen moeten schrijven die voor een specifieke lezer bestemd zijn. De nieuwe lezer moet zich als het ware verbonden voelen met de personages in dat verhaal. Een advies van hem is om te gaan schrijven over dingen die op straat gebeuren, de verhalen van de 'gewone' man. Die lees je volgens hem niet veel. In feite kan dit dus beschouwd worden als een aanklacht tegen de schrijvers die niet met hun tijd meegaan. Dit het verleden niet kunnen laten rusten.

De lezer is niet dood is absoluut geen belerend boekje waaruit op te maken is dat Boogers de wijsheid in pacht heeft en aangeeft hoe het nu allemaal wel moet. Het kan vooral gezien worden als een pleidooi voor verandering. Een eye-opener voor hen die zich met het boekenvak bezighouden. Opdat de lezer op termijn niet wegloopt en het lezen écht voor gezien houdt.

Het boekje is één groot protest. Een protest tegen de manier hoe de maatschappij omgaat met boeken, het lezen van boeken en de manier waarop gelezen wordt.
Er wordt te weinig gedaan om het lezen van boeken en het schrijven te stimuleren.
Voor mijzelf is een boek een mogelijkheid om nieuwe, andere werelden te ontdekken. Andere karakters en andere geloven te leren kennen.
En nog meer dan dat je beelden voorgeschoteld krijgt op een televisie of beeldscherm kan tijdens het lezen van een boek je eigen fantasie een grote rol spelen, keer op keer. Dat unieke, geweldig mooie stukje wat ons leven kan verrijken en aan ons mensen is gegeven wordt onderschat naar mijn mening.
Laaggeletterden worden nog steeds hooghartig behandeld door zogenaamde 'geletterde' personen en dat kan tot gevolg hebben dat elke poging tot schrijven wordt opgegeven. Een mens is veelal egocentrisch en vergeet daardoor de ander te ondersteunen waar dat nodig is. Hij is zonder empathie en beseft daardoor niet hoezeer hij zijn naaste schaadt.

Dit schotschrift, dit protest zou in de wachtkamer van elke huisarts, op de bibliotheektafels, in iedere treinwagon en vooral in de lerarenkamers moeten liggen. Gratis om te lezen en te gaan beseffen dat het roer om moet! Leg het in elke minibieb die je tegenkomt. Zegt het voort, zegt het voort!
Niemand wordt ergens voor aangeklaagd in dit schotschrift, omdat we gezamenlijk de samenleving vormen en ieder draagt zijn of haar deel bij op de manier die men kent.
'De lezer is niet dood' is een eye-opener en een poging tot het starten van een bewustwordingsproces in onze samenleving.