De mythe van de dood

Zeer goed boek, je wil het in één keer uitlezen!

Geschreven bij De mythe van de dood

De hoofdrol in ‘De mythe van de dood’ is weggelegd voor commandant Enrico Mancini. Mancini en zijn team krijgen een uiterst lugubere zaak toebedeeld. Er is namelijk een seriemoordenaar actief die diverse mythologische figuren nabootst met de levenloze lichamen van de mensen die hij om het leven heeft gebracht. De moorden volgen elkaar steeds sneller op en haast is derhalve geboden. De zaak krijgt een persoonlijk tintje wanneer een van Mancini’s medewerkers een verwantschap blijkt te hebben met de moordenaar.

“Gugliotti wist dat hij de vader van de jonge vrouw, de tenor Mario Angelini, persoonlijk op de hoogte moest stellen voordat het nieuws hem via derden bereikte, misschien zelfs met een mooie foto van het lijk.”

De auteur verdient respect voor zijn gedegen kennis van mythologische figuren. Een gedegen research moet daaraan ten grondslag liggen. Het verhaal is echter dusdanig complex dat zelfs de auteur geen kans heeft gezien er een logische structuur in aan te brengen. Dit stelt de lezer dus voor een schier onmogelijke taak.

Zilahy heeft weliswaar een dappere poging ondernomen door zijn boek te verdelen in vijf delen en dat had kunnen lukken, ware het niet dat hij vervolgens het verhaal beschrijft vanuit verschillende personages en kwistig heen en weer springt in de tijd. Daarmee is de auteur zijn poging tot het aanbrengen van enige lijn ook direct weer kwijt. Helaas blijven ook de karakteriseringen van diverse personages teveel aan de oppervlakte.

“Nog half verdoofd was Mancini met zijn rug tegen de muur gaan zitten en had naar de vrouw gewezen. Comello was zachtjes pratend op haar afgelopen. Hij zei dat ze van de politie waren, dat ze veilig was en dat de gek die haar ontvoerd had ontsnapt was.”

Zilahy verdient overigens wel een compliment voor zijn fraaie schrijfstijl. Die is bij tijd en wijlen haast poëtisch. Dat kan echter niet goedmaken dat ‘De mythe van de dood’ qua verhaal, personages en opbouw niet is geslaagd.

Over de auteur
Mirko Zilahy (44) is geboren in Rome. ‘De mythe van de dood’ is het tweede boek met commandant Enrico Mancini in de hoofdrol. Het eerste boek kreeg de titel ‘Schaduw’ mee.

Uitvoering
Uitgever Xander
ISBN 9789401608770
Paperback, 382 pagina’s

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.

Commissaris Enrico Mancini heeft moeite om zijn privéproblemen te verwerken. Een paar maanden geleden is zijn vrouw Marisa na een slopende ziekte overleden. Hij was daarbij niet aanwezig omdat hij met een heftige zaak bezig was: een seriemoordenaar maakte Rome onveilig. Hij kan het zichzelf niet vergeven dat hij niet bij haar overlijden was. Opnieuw wordt Rome echter opgeschrikt door een seriemoordenaar en zijn aanwezigheid bij het onderzoek is dringend vereist. Ditmaal is het een moordenaar met een bijzondere obsessie: de slachtoffers worden na hun dood zodanig gemodelleerd dat ze op standbeelden van mythologische monsters lijken. De moordenaar wordt daarom in de media ‘de beeldhouwer’ genoemd. Mancini gaat ondanks zijn problemen toch met zijn team op jacht. ‘De beeldhouwer’ verplaatst zich door heel Rome en maakt meerdere slachtoffers. In het begin lijkt alle logica zoek en raken Mancini en zijn team steeds verder gefrustreerd. Maar dan wordt een lid van het team aangevallen, hij raakt levensgevaarlijk verwond en weer voelt Mancini zich schuldig, hij had de aanval wellicht weten te voorkomen. Dan blijkt het belang van een team: zijn teamgenoten geven hem de juiste feedback, Mancini herpakt zich, zijn profilerkwaliteiten maken dat het net rondom de seriemoordenaar zich langzaam maar zeker sluit. Hoe meer de moordenaar in het nauw gedreven wordt, hoe sneller de moorden plaats vinden. In het park van Bomarzo komt het tot een spannende en verrassende ontknoping.

Mijn mening: De mythe van de dood is geen makkelijk boek om te lezen, het is geen pageturner maar veeleer een psychologische roman. Het centrale thema is transformatie. Alle hoofdrolspelers in het boek, dat zijn er meer dan je vooraf verwacht, maken op een of andere manier een transformatie door. Rechtvaardigheid en werkelijkheid staan in het boek centraal en ze worden bovendien vanuit wisselend standpunt bezien. Het verhaal wordt dan ook steeds vanuit een ander perspectief verteld. Dat kan verwarrend zijn maar het levert ook prachtige perspectiefwisselingen op. Mirko Zilahy neemt je bovendien mee op speurtocht in een duister Rome waar het regenachtig en koud is. Verwijzingen naar bekende ‘oude’ verhalen zijn er volop, ik heb ervan genoten. Al met al een prachtig boek, een goed vervolg op zijn debuut Schaduw met opnieuw in de hoofdrol Enrico Mancini, een menselijke commissaris die met zijn verdriet worstelt. Vier sterren, geen vijf omdat je het boek toch af en toe weg moest leggen om een aantal zaken te laten bezinken en de grote lijn in het verhaal weer op te pakken.