De Orde van de Poortwachters Dissociatie

Het is een hele mooie serie je kunt het niet weg leggen ..je zit helemaal mee in het verhaal.

"Ze hadden haar gemaakt tot wie ze nu was. Ze was niet langer... Ze wilde niet langer het bange, mollige meisje zijn. Als ze moest, zou ze vechten." ~ p22.

Dat einde!!!??? Heilige mexicaanse dipsaus... zo kan je de lezers toch niet achter laten. Dit is kwelling van het hoogste soort!

"Er zou een dag, een moment komen dat ze pech had. En als ze de verhalen mocht geloven, zou dat niet lang duren." ~ p56.

Dissociatie is het tweede deel van De orde van de Poortwachters-trilogie, en verteld het verhaal verder van Nido. In het eerste deel is zij per ongeluk terecht komen in de wereld van de Orde van de poortwachters, en het leven is sindsdien niet erg makkelijk voor haar. Ze komt steeds meer te weten over de wrede wereld van de Orde en verschillende dimensies. Politiek, religie en macht creeeren een doolhof waarin ze zich staande probeert te houden. De gevaren worden alleen maar groter en ze moet zware keuzes maken. Alles wat ze lief heeft komt in gevaar...
Wat een geweldig vervolg, en wat een episch einde. Ik had echt nooit verwacht dat het verhaal deze kant op zou gaan. En de intensiteit die het lezen met zich meebracht... Je zit als lezer echt op het puntje van stoel, en vergeet gewoon adem te halen. Geweldig hoe Oli Veyn de diverse poorten weet vorm te geven, je proeft gewoon de spanning die er hangt, en even ben je onderdeel van het team dat een nieuwe uitdaging aangaat. Het hele verhaal is zo geschreven dat je het echt voor je ziet. En als je de volgende dag het boek weer op pakt om verder te lezen, voelt het bijna als of je een film op pauze hebt gezet die je eindelijk weer verder kan kijken. Zelfs nu ik het boek uit heb schieten mijn gedachte naar meerdere scenes die ik zo voor me zie. De mist, de kast, de slaapzaal, het eiland, de Lupanar...

"Ik weet niet meer wie ik ben, ik wil niet meer zo zijn. Ik wil terug naar wie ik was: niemand, niet bijzonder." ~ p334

De reis die Nido maakt is echt briljant bedacht, en deel 2 weet voor mij zelf het eerste deel te overtreffen. Dat beloofd wat voor het volgende boek. Ik kan niet anders dan 5 dikke sterren geven, maar wel met 1 smeekbede aan de auteur: laat ons alsjeblieft niet te lang wachten!

Oli Veyn- De orde van de poortwachters: boek 2: dissiocatie

In dit tweede boek komt Nido (in haar tot nu toe), grootste nachtmerrie terecht. Ze sturen haar terug naar de Stonehenge. Daar komt ze de vreselijke Sin-Ja weer tegen. Nido en haar vrienden moeten op pad naar andere dimensies om te helpen, de meest vreselijkste wezens te verslaan. Haar lot, begint steeds duisterder te worden. Een toekomst ziet ze niet meer. Ze moet zich staande zien te houden in een wereld, waar men haar gebruikt in machtsspelletjes of voor hun eigen gewin. Ze is terecht gekomen in een heksenketel. En ze is zo onzeker. Ze mist de twee broers Rag en Berger. Hoe moet ze overleven in een wereld, waar iedereen zich tegen haar heeft gekeerd? In dit boek, maakt ze weer heel veel mee. Haar leven en dat van iedereen waar ze van houdt, staan op het spel.

Veel actie momenten, met prachtige, gruwelijke wezens en heftige taferelen. Je bijt al je nagels er gegarandeerd af! Het is zo beeldend op papier gezet, dat je als het ware, het verhaal wordt ingezogen. Het is keigaaf, om tussen de dimensies door, mee te reizen. Het is een aparte wereld, de poortwachters wereld. Het is verborgen voor de gewone mensen. En dat is maar goed ook.

De emoties lopen hoog op. Je Wilt Nido nog steeds een knuffel geven. Je wilt haar zo graag helpen. Je voelt haar angst en moedeloosheid. Je voelt alle emoties in dit boek echt. Het is erg meeslepend en een paar traantjes laten, is ook niet zo gek. Nido moet zoveel keuzes maken, dat je niet in haar schoenen wilt staan. Sommige personages, zijn echt gemeen. Je hoopt zo dat Nido haar wraak gaat krijgen. Een kant kiezen, is dus ook niet moeilijk. Het is een ijzersterk personage, je gaat echt van haar houden. Ze laat je niet meer los! Een stukje van Nido, herken je misschien in jezelf, dat brengt het nog dichterbij.

Vecht of sterf. Dat staat er voorin het boek. En dat is helemaal waar voor Nido.

Ik ben echt fan dit personage, dat is te merken. Maar ook, de twee broers vind ik heel bijzonder. Ik zou niet kunnen kiezen, ze zijn allebei leuk.
Eigenlijk kan nog uren enthousiast doorschrijven over dit boek, maar je moet het zelf beleven. Het is een echte pageturner.

Dat einde! Omg! Damn! Wanneer komt boek 3 uit? Dit is een behoorlijke cliffhanger. Het smaakt echt 1000% naar meer. 5 dik verdiende sterren.*****

Geschreven bij De Orde van de Poortwachters I

Oli Veyn, schrijfster, Brabantse, moeder en eigenlijk nog veel meer. Met De orde van de Poortwachters, deel I Initiatie start de trilogie over de Poortwachters en hun mysteries. De prachtige cover met de naam van de schrijfster bovenaan. De blauwe kleuren en de grote sleutel met daaronder de titel en de spreuk "waar sleutels machtiger zijn dan wapens" zijn aanlokkelijk. Wat is die blauwe wereld? Waar dient die sleutel voor? Welke deur of poort gaat ermee open? De schrijfster heeft een grote input gehad bij het ontwerpen van de sleutel en de kaart binnenin.

Nido is de hoofdpersoon in het verhaal. Een gewoon meisje op een school. Ze is te dik, totaal niet populair en altijd het mikpunt van een groepje onuitstaanbare klasgenoten. Tijdens een schoolreis naar Stonehenge gebeurt er iets vreemds. Ze wordt als een magneet door de stenen aangetrokken. Voordat ze het weet, raakt ze de steen aan. Met die handeling verandert haar leven voorgoed. Ze leert dat de wereld anders is dan ze altijd gedacht heeft. Dat zij anders is dan ze altijd gedacht heeft.

Oli heeft een prachtige, krachtige, gevaarlijke, maar ook zeer bijzondere wereld geschapen. Of zijn het werelden? Een wereld waarin voorwerpen uit onze wereld in de wereld van de Poortwachters iets anders zijn. Neem nu Stonehenge of de Arc de Triomphe. Wist jij dat het eigenlijk poorten zijn? Met sloten en sleutels? De Orde van de Poortwachters houdt de wacht bij de poorten. Maar waarom?
Nido en haar klasgenoten worden noodgedwongen onderdeel van dit stricte regime. Ze moeten Poortwachters worden. Deze opleiding is geen leuke school met tekenen, handenarbeid en muziekles. Geen gymlessen, maar een stormbaan, elke dag! En geen leuke leraren en leraressen! Nee, nee, het is keihard bikkelen elke dag! In de Orde heerst maar 1 regel: vecht of sterf.

Het verhaal wordt het grootste gedeelte verteld vanuit Nido. Maar het is geen verhaal in de ik-vorm. Nido is iemand die we allemaal in de klas hebben gehad of misschien doet ze haar aan jezelf denken. Onzeker, te dik, altijd gepest. Altijd het mikpunt zijn, verandert een mens en zeker een kind. Je kunt dan 3 dingen doen: vechten, vluchten of verstijven. Nido gebruikt een combinatie van vechten en vluchten. Door de opleiding en alle dingen die ze meemaakt, verandert ze. Zowel fysiek als mentaal. Ze maakt twee vrienden, Lindo en Deveah, maar ook een levenslange vijand. Het is heel mooi om met haar mee te mogen groeien. Je gaat echt van haar houden. Je wilt haar beschermen, maar soms ook flink door elkaar rammelen als ze weer iets doms doet. Dat is het talent van de schrijfster. Karakters bedenken die herkenbaar zijn. Die beslissingen nemen, die je zelf ook zou nemen. Karakters met goede en slechte eigenschappen. Dan is er helaas wel een maar. Nido's nemesis ontbreekt het volledig aan inlevingsvermogen, mededogen en vriendelijkheid. Als lezer merk je dat er een diepe pijn achter schuilt, maar die komt te weinig naar voren. Hij had wat menselijker mogen zijn.

De Orde van de Poortwachters is een heerlijk boek, waar je in rond kunt wandelen op zoek naar poorten en sleutels. Er is goed nagedacht over hoe die wereld eruit ziet. Vooral de link tussen de gebouwen en plaatsen die we in onze wereld hebben en hun rol in het boek, maakt dat je je makkelijk kunt verplaatsen in de nieuwe wereld en je erin kunt onderdompelen. Reikhalzend kijken we uit naar deel 2 van deze trilogie.