De preek over de val van Rome

Geschreven bij De preek over de val van Rome

Simpel gezegd is het het verhaal van Matthieu Antonetti en zijn vriend Libero die voor zichzelf een nieuwe wereld willen creëren door een Corsicaanse bar over te nemen. Teleurgesteld door hun filosofiestudie in Parijs, gooien ze zich blindelings in dit project om hun tot nog toe teleurstellend leven vanuit hun roots te hernemen. Ze wekken een toeristische plek, die gedoemd leek voor altijd te verdwijnen, weer tot leven: er ontstaat een klein, nieuw en levendig universum vol grappige personages en het maakt deel uit van de geschiedenis van Corsica, met al zijn gevoeligheden naar Frankrijk, naar Sardinie en vooral naar zijn trotse zichzelf en zijn minderwaardigheidscomplex. Via flashbacks wordt het verhaal van de grotere wereld verteld, dat van Marcel Antonetti, zijn grootvader en van zijn oom Jean-Baptiste, allebei in dienst van het Franse koloniale imperium dat na de tweede wereldoorlog verbrokkelt en verdwijnt, net als alle wereldrijken. Hier ligt de analogie met het Rome van Augustinus.

Voor een boek dat de prestigieuze Prix Goncourt 2012 heeft gewonnen, is het gevoel na het lezen van de laatste pagina er een van teleurstelling. Ferrari schrijft sprankelend, gevoelig, af en toe ruik je de invloed van GG Marquez, maar het verhaal heeft uiteindelijk te weinig om het lijf. De auteur slaagde er niet in om de belofte van de titel waar te maken en de preek van Augustinus op een geloofwaardige manier in het verhaal te integreren. Vandaar dat laatste hoofdstuk. Het einde van het toch wel boeiende verhaal is tamelijk ongeloofwaardig en lijkt er met de haren bijgesleept. Maar misschien had ik te hoge verwachtingen.

Conclusie: had meer verwacht van het verhaal / lof voor de taal en de schrijfstijl van Ferrari.

Geschreven bij De preek over de val van Rome

Het gebeurt bijna nooit dat ik een boek niet uitlees, maar dit kon ik niet opbrengen.
De proloog ploeterde ik door, die was in de typisch hoogdravende en bombastische taal met super lange zinnen geschreven die zo vaak voorkomt in de Franse literatuur. Met beschouwingen die niet filosofisch zijn maar pure blabla.
Daarna begon het verhaal. Maar in hoofdstuk één verzakte ik in zo'n ingewikkelde familie- en vriendengeschiedenis dat ik de knoop niet meer kon ontwarren.

Het hele verhaal is dus in die stijl van breedsprakerige zinnen. Het lijkt meer een essay dan een roman. Met bovendien ook dat andere dat typisch Frans is: deprimerend. Misschien is het een 'grappig' boek, maar dan vooral door de wrange humor. De natuur is altijd duister, zelfs de nacht is niet natuurlijk, alles is in verval, mensenlevens zijn onontwarbare en deprimerende kluwens, sjongejonge.
En dan het godsaspect. Overal wordt God erbij gesleurd. De schrijver is filosoof, van zo iemand mag je af en toe toch andere en een beetje ruimere interpretaties van het leven verwachten.

Na de eerste twee hoofdstukken heb ik doorgebladerd her en der in het boek, en ik heb gezien dat er soms wel wat gebeurde dat je met wat goede wil vermakelijk kan noemen, maar de sfeer en de stijl worden er niet beter op. Vermoeiend boek. Dus, met een e-book is dat makkelijk. Knop 'verwijderen'.