De smaak van hemel & hel Leven met een bipolaire stoornis

Dit boek geeft een mooi beeld van de worsteling van iemand met een bipolaire stoornis. De belevenissen op de paaz zijn tegelijkertijd met humor en respect voor medepatienten en hulpverleners geschreven. Ik vind het heel boeiend hoe de relaties met de moeders van Daniek in kaart zijn gebracht. Aanrader!

Dineke Ypey is openhartig, heeft veel (zelf-)inzicht en schrijft met de nodige zelfspot. Het kan niet anders of 'De smaak van hemel en hel' biedt steun aan mensen met een bipolaire stoornis én aan hun omgeving.

Mensen bestaan uit buitenkanten ..... het boek van Dineke Ypey opent een deur naar hun binnenkant. In één ruk uitgelezen ... dus meeslepend geschreven. Dit boek zou een plaats moeten vinden naast het werk van bijvoorbeeld Myrthe van der Meer.

Onmisbaar boek om te lezen voor zowel patiënt, familie, als hulpverlening. Op jeugdmaat geschreven en erg accuraat. Vanmiddag aangekregen en in 1 ruk uitgelezen, nu is het aan mn veertienjarige dochter...

leest makkelijk weg, boek is eerlijk geschreven met een lach en een traan.
geeft een goed inzicht hoe het leven is met zo'n stoornis, zou niet misstaan als dit boek als voorbeeld wordt genomen in de gezondheidszorg.

In een dag uitgelezen. En dat zegt wel iets voor een lezer die niet makkelijk door een boek gegrepen wordt.
Geeft je een mooi beeld van hoe het is om met een bipolaire stoornis te leven. Geen zware kost maar een grappig, ontroerend en meeslepend boek. Een aanrader dus.

‘De smaak van hemel en hel’ vertelt in chronologische volgorde over het leven van Danique, vanaf het moment dat ze naar de middelbare school gaat tot zij de diagnose bipolaire stoornis krijgt. Op de achterflap lees ik dat auteur Dineke Ypeij van jongs af aan geboeid is door taal. DY schrijft naast proza ook gedichten om haar soms ingewikkelde gevoelens in een bepaalde vorm te gieten. Ik heb dit boek op twee manieren gelezen, qua taal en qua inhoud.
Misschien door de wetenschap vooraf dat DY geboeid is door taal begon ik te lezen met een bepaalde verwachting. Zou zij schrijven zoals José Saramago, Javier Marías of Heinrich Böll? Bij deze auteurs voel ik bij de eerste zinnen van hun werk al aan mijn water dat het ware taal kunstenaars zijn; ingewikkeld lange zinnen die toch vloeiend lopen. Zo niet het werk van DY. Zij schrijft open in de zin van toegankelijk voor een groter publiek, in korte zinnen en heldere woorden. Veel dialogen.
Ik vraag me in tweede instantie af of het geboeid zijn door taal dan zit in het extra bijnamen geven aan personages die al bij naam genoemd zijn. Bijvoorbeeld stiefmoeder Wilma is een ‘plusmoeder’ wat ik in deze context een lieve benaming vind. Hiernaast heeft die naam een bepaalde functie in het verhaal. Dit in tegenstelling tot een patiënt die tijdens een oefening in enkele zinnen ook ‘mijn partner’ genoemd wordt, de plusmoeder wordt ergens in één adem ook ‘mijn redder in nood’. Een personage van wie ik de naam als lezer weet is in situaties beurtelings ‘mijn kamergenote’ of ‘de verraadster’ gekoppeld aan een handeling. Dit kan de stijl van DY zijn of, wat ik vermoed; DY doet dit om variatie in de tekst aan te brengen. In dat geval leidt het mij eerder af dan dat de variatie een passende functie heeft. Voor mij zou het veel natuurlijker lezen als deze bijnamen of toevoegingen worden weggelaten.
Ondanks deze kanttekeningen blijkt plotseling de krachtige invloed die taal heeft op Danique. Hoe taal haar de grappenmaker van de klas maakt: (pag. 19) ‘In het tropisch regenwoud is het altijd warm en het regent er vaak en veel,’ zegt meneer van Wissen. ‘Daar is altijd regen, Wout!’ roep ik naar Wouter, die achter in de klas zit. Mijn klasgenoten liggen dubbel. Taal en namen kunnen zich ook tégen Danique keren, zeker als het niet zo goed met haar gaat: (pag. 71) Van mijn ouders móét ik naar Mevrouw de Lange. Volgens mij denken zij dat zij de enige is die mij kan helpen. En dat terwijl mijn wantrouwen richting deze dame alleen maar groeit. Ik ben er vrijwel zeker van dat zij niet is wie ze zegt dat ze is. Alleen haar naam al. Die is natuurlijk verzonnen en een verwijzing naar mij. Ik ben één meter vijfenzeventig en een van de langste uit de mijn klas. Ze doet vast groeihormonen in mijn thee.
Een groot gedeelte van dit boek wordt verteld vanuit een puberende Danique. Wat ik het meest schokkend vind is wat er op zo’n jonge leeftijd zich in het hoofd van Danique afspeelt. Dit vind ik van toegevoegde waarde boven medische informatie die te vinden is over een manisch-depressieve c.q. bipolaire stoornis. Als lezer zie ik gebeurtenissen zoals de omgeving van Danique haar gedragingen ziet, interpreteert. Er is onbegrip naast wat zich intern in Danique afspeelt, vaak iets heel anders en beangstigend. Danique die ergens weet dat ze zich anders ‘moet’ gedragen maar het niet kan omdat het ìn haar al op hol slaat of het donkere monster van een depressie loert. Het boek laat zien wat nog meer aan de angsten en donkere periodes vooraf kan gaan. Laatste hoofdstukken hadden meer uitgewerkt mogen worden.
Naar mijn mening kan het boek een hart onder de riem zijn voor lotgenoten.en betrokkenen, precies het doel dat DY met haar boek heeft. Hiernaast beveel ik hulpverleners aan dit boek te lezen omdat het invoelbaar maakt wat feitelijk gebeurt en waardoor m.i. signalen herkenbaarder worden.