De toren van de dode zielen

De toren van de dode zielen is een eerste deel over Leo Junker, een politieagent die op non-actief is gezet. Hij is nochtans nog maar 33 maar maakte deel uit van een verkeerd gelopen operatie nog niet zo lang geleden, moet medicijnen nemen en gaat op bezoek bij een psycholoog.
Als hij op een nacht wakker wordt, is er onder zijn appartement een vrouw vermoord in een opvangcentrum voor vrouwen. Hij gaat op onderzoek uit en komt te weten dat hij persoonlijk meer te maken heeft met deze moord dan hij lief is.

Leo is opgegroeid in Salem, een sombere voorstad van Stockholm die met werkloosheid, geweld en drugs kampt. Sommigen hiervan zijn goed terecht gekomen, heel wat anderen ook niet. Ook hij is al getekend door tegenslagen en ongeluk in zijn leven. Het boek is inderdaad fragmentarisch geschreven en vanuit het ik-perspectief. Omdat dit uiteindelijk niet zo veel voorkomt, moet ik hier in het begin toch even aan wennen maar het verhaal wordt gelukkig beter en beter. In de hoofdstukken wordt afgewisseld tussen de moord en de zoektocht in Leo's heden en de jaren van zijn jeugd. En dan zijn er nog enkele korte dagboekgetuigenissen van iemand uit Leo's buurt die je vanaf ongeveer de helft van het boek wel gemakkelijk kan identificeren.

Deze verschillende verhaallijnen, en dan geschreven in een vrij cynische donkere stijl zullen het inderdaad menig lezer niet makkelijk maken, maar doet toch wel recht aan de plot. Het geeft een ietwat literaire twist aan het verhaal maar toch ook weer niet overdreven. Het is opnieuw een verhaal van moeilijke levensomstandigheden, het verleden dat je uiteindelijk toch opnieuw inhaalt, en heeft de zelfde somberte en grauwheid en cocktail van factoren die je ook bij Jens Lapidus en Roslund & Hellström terugvindt. Carlsson voegt hier, als criminoloog (?), een vrij correct aandoend beeld van de politie- en gerechtelijke wereld aan toe. Een wereld zonder franjes, met heel wat fouten maar ook van eerlijke en geëngageerde mensen. Doorheen het verhaal zie je de personages zich ontwikkelen. De karakters van Leo Junker en zijn vriend Grim zijn intrigerend genoeg om te volgen. Ook hier weer komt die typische Zweedse maatschappijkritiek sterk naar voor. Ik zou het boek vijf sterren hebben gegeven als het net nog iets vlotter te lezen was geweest. Maar dat tweede deel mag zeker komen!

Dit boek werd in 2014 uitgeroepen tot beste Zweedse thriller van het jaar. Het boek leest zeer vlot op een paar dagen ben je er helemaal door. In het begin kan het misschien storend zijn, dat altijd naar het verleden wordt teruggegrepen, maar het verleden is dan ook bepalend voor wat de precieze afloop zal zijn. Hoewel het vrij duidelijk is halverwege het boek dat het tot een confrontatie komt van de twee protagonisten is het eindspel er één om duimen en vingers van af te likken. Na zijn twee vorige boeken die niet meteen een schot in de roos waren, is dit boek dat wel. Het belooft dat er nog twee delen volgen.