De tranen van Tataneh

Je Vader helpen bij het scheppen van een nieuwe planeet ...
Hoe cool is dat?
Het idee alleen al spreekt enorm tot mijn verbeelding en ontroert me tot in m'n botten.
Stel je voor zeg ... Wauw!

Meester verteller Evy neemt je mee op een heuse reis gepakt met avontuur, spanning, vriendschap, liefde, humor en geweldige schepsels …

Korte hoofdstukken zijn top, maar klein minpuntje... Je volgt alle personages, maar je volgt ze steeds heel kort, slechts een paar bladzijden. Dat is telkens terug even loslaten … Binnen een paar zinnen ben je wel telkens terug gegrepen door de avonturen van diegene waar je weer even mee op weg gaat. Wie is wie, achteraan het boek, zou héél handig geweest zijn.

De woestijnstam, de tovenaars, de draken, de elfen, de trol, de waternimf, de monnik uit Wolkenstad met zijn prachtige blauwe tinten, Aggie …

Als de laatste bladzijde is omgeslagen, hunker je slechts naar meer ...
Dit staat op de cover en is zooooo waar!

Hopelijk wordt dit verhaal ooit verfilmd!

Quote van Ituko:
Wat zijn eeuwen? Wat is tijd? Geeft de berg erom hoe lang hij erover doet om tot stof te vermalen te worden door regen en wind? Nee, hij bestaat alleen in het nu. Mijn meester heeft me geleerd te leven als een berg.

Spoiler-alert!
Zalig stukje Isryon.
Isryon: Het is hier markt vandaag!
Akto: Is dat Isryon? Wat is er met zijn ogen gebeurd?
Celie: Hij is tegen een dosis magie aangelopen.
Aggie grinnikend: Met een hersenbeschadiging tot gevolg.

Ik heb echt enorm genoten van dit boek!
Tataneh’s vader schept nieuwe werelden. Ze is enorm geïnteresseerd en van haar vader mag ze zelf een wereld scheppen in de wereldkamer. De wereldkamer is een soort Heelal in een kamer. Maar haar broer is enorm jaloers omdat zij zoveel aandacht krijgt. Dus gooit hij een heleboel draken haar wereld op. Tataneh is enorm overstuur en ze moet huilen. Haar moeder besluit in te grijpen en zorgt ervoor dat de draken een 1000 jaar zullen slapen. De wereld die Tataneh, Aedon noemt, krijgt zo de kans om te evolueren en ze voorkomt dat de wereld in een duistere planeet verandert.
Duizend jaar later begint het verhaal van de draken.
De wezens die Tataneh gemaakt heeft worden prachtig omschreven. Bijvoorbeeld de Elfen. Isryon is een elf en hij is blind. Toch is hij de favoriete huurmoordenaar van Abromar. Abromar heeft samen met zijn hofmagier Gatorro de draken weer tot leven gewekt. Dit zijn geen tamme draken, maar hele gemene dieren. Ze worden in bedwang gehouden met de Bloedsteen.
Heel Aedon wordt overspoelt door draken. De woestijn mensen hebben te maken met zanddraken. De monniken van de tempel der zuchten met luchtdraken. De Mirrin met waterdraken…En alle andere landen met vuurdraken, die alles platbranden als ze zich niet aansluiten bij Abromar.
Abromar wil zijn toekomstige bruid terug Sarafina, dus stuurt hij Isryon op pad om haar te vinden.
Sarafina is weggelopen, ze wil niet met hem trouwen.
Er zijn veel hoofdpersonen in dit boek, maar het went snel. En ze zijn allemaal met elkaar verbonden op een of andere manier. De Mirrin Neryan, de trol Hammok, de monnik Ituko, de zieneres, de oud magister Illis, de drakendoodster Celie, prins Thanator,de woestijnmensen….En mijn favoriet….Aggie de eekhoorn. Daar heb ik enorm veel om gelachen, wat een kereltje!
Wat de echte tranen van Tataneh zijn, word je in de loop van het verhaal wel duidelijk.
Al deze personen spelen een belangrijke rol. Ze komen in een oorlog tegen de draken terecht. Wie zal het overleven? Spannend van het begin tot het einde.
Er zit veel humor in dit verhaal, magie en heel veel spanning. De wereld word zo mooi beschreven dat je het voor je ziet. En je leeft mee met de personages. Je kunt wel merken dat de auteur Vlaams is. Zo nu en dan zie je echt een Vlaamse zin of uitspraak staan. Het is echt een boek wat ik weleens verfilmd zou willen zien worden. Omdat ik de wezens uit het verhaal prachtig vind. Vooral de draken lijken me prachtig…Ookal zijn ze heel gemeen……..Een draak hoort ook niet poeslief te zijn vind ik. Het zit in hun bloed om gemeen te zijn…Tenzij ze getemd kunnen worden.
Aedon lijkt me een prachtige planeet.
Als je van Lord of the Rings houdt….Dan vind je dit boek ook heel erg goed! Veel helden net zoals in middenaarde;-)4 sterren****

Het was me een genoegen om dit boek van Evi te lezen. Het verhaal is een net afgerond geheel en zal je als lezer ook niet achterlaten met diverse vragen. De wereld van Aedon is goed neergezet en voldoet aan veel van de ideeën die je hebt bij een fantasy wereld, maar is toch op een heel eigen en originele manier neergezet.

Een puntje van kritiek, wat ik ook vaker hoorde van anderen, is dat het verhaal een beetje stroef op gang komt. Ik was heel eerlijk gezegd daardoor ook een beetje de draad kwijt, omdat er in korte tijd zeer veel personages worden geïntroduceerd. Vanaf het moment dat de verschillende verhaallijnen beginnen samen te komen werd dit echter steeds minder en wist ik na verloop van tijd ook wel wie wie was.

Het allerleukste van het verhaal vond ik dat het met een flinke dosis humor verteld werd, maar toch zeker ook een duistere kern had, waar vooral naar het einde goed naartoe werd gewerkt.

Een absolute aanrader voor iedere liefhebber van fantasy!

Als Tataneh een wereld schept vol elfen, mensen en andere wezens is haar broer jaloers en plaats er zijn draken op. Hun moeder weet de draken in slaap te sussen. Maar jaren later worden ze gewekt door Prins Abromar en de tovenaar Gatorro. Betekend dit het einde van Aedon of heeft Tataneh nog een troef achter de hand. Zo ontwikkeld zich een verhaal van strijd en vastberadenheid, maar ook liefde en vereniging, van een aantal wezens, mens, elf, trol en andere, die de wereld proberen te redden.

Evi heeft een lekker weglezend verhaal geschreven. De gebeurtenissen volgen zich snel achter elkaar op en bouwt naar een flinke climax. Hierdoor is er minder tijd voor karakterontwikkeling, maar dat verwacht je ook niet als je aan zo'n soort boek begint. Het verhaal is niet nieuw en soms voorspelbaar. Je komt het regelmatig tegen. Maar Evi heeft er een spannend verhaal van gemaakt dat voor mij een aantal plezierige leesuren heeft opgeleverd.

Als je verwacht een verhaal tegen te komen met diepgang of een complexe verhaallijn dan kan je teleurgesteld worden. Dit boek is een aanrader voor iedereen die onbekommerd wil verzeilen in een Fantasy verhaal en wereld. Die zich wil onderdompelen in een spannend verhaal met een randje humor.

Dit fantasy boek is anders dan alle andere die ik tot nu toe heb gelezen. De hoofdpersonen zijn niet de voor de hand liggende helden en het verhaal bezit een heerlijke dosis humor. Nadat ik me door het begin van het verhaal had heengeslagen, er wordt tussen verschillende personages heen en weer gesprongen en dat ligt mij persoonlijk helemaal niet, ben ik in een sneltreinvaart door de rest van het boek heen geraasd. Evi’s prachtige beschrijvingen laten je de wereld uit het verhaal ten volle beleven en de karakters uit het boek komen echt tot leven. Hoewel ik het jammer vind dat er geen tweede deel is om naar uit te kijken, is het verhaal ook wel echt ‘af’. Uiteraard hoop ik dat Evi de volgende keer misschien een serie gaat schrijven zodat ik nog wat langer van haar vertellingen mag genieten!

https://indeboekenkast.com/2019/12/30/de-tranen-van-tataneh/

Wat heb ik me vermaakt met deze bizarre en eigenwijze personages en hun hilarische en magische avonturen!

Evi. F. Verhasselt begint haar boek met een intrigerende proloog, waarna het verhaal plots start.

Tataneh en Irannon zijn de kinderen van de Wereldmaker en bezig met hun eigen creaties. Wanneer de grote broer Irannon in een vlaag van jaloezie de planeet Aedon van zijn kleine zusje Tataneh vernietigt met zijn zelfgekweekte drakeneieren, kan mama de tranen die vloeien, enkel stoppen door de draken in een diepe slaap te brengen, maar ooit zullen ze ontwaken…

De Tranen van Tataneh heeft alle ingrediënten van een epische fantasy. In het begin verschijnen er heel wat personages op het toneel en ontstaan er verschillende verhaallijnen. Het is echt wel de moeite waard om door te lezen, want later wordt de aandachtige lezer beloond.

Er is de knorrige trol Hammok, die Néryan de nimf zonder staart, maar met benen vergezelt, de humeurige drakenjaagster Celie met elfenbloed, de magiër Illis, zonder toverkracht na haar verbanning en natuurlijk is er oorlog en liefde in het spel. Thanathor is de kroonprins van Heronia en Sarafina is de, natuurlijk bloedmooie, zestienjarige weggelopen bruid van Abromar. Oh ja en dan vergeten we nog Ituko, de monnik van de Tempel der Zuchten, de blinde en verbitterde elf en huurmoordenaar Isryon en de, op het eerste gezicht, knettergekke zieneres Mérilanna.

Abromar, de prins van Heronia heeft immers beslist om de draken te wekken, zodat hij niet alleen de scepter kan zwaaien op Heronia, maar over heel de planeet kan heersen. Of zijn plan om keizer te worden naar wens verloopt, dat is nog maar de vraag.

Om hun universum te redden en de slechterik te verslaan, hebben de ongewone helden niet alleen moed, maar ook bondgenoten nodig. Een typische queeste dus, maar de Vlaamse auteur heeft toch wel wat eigen accenten toegevoegd, die het boek anders dan anders maken.

Wat ik heel erg kon waarderen, is de humor die in heel het verhaal verwerkt is. Zelfs tijdens gewelddadige of trieste momenten wordt er met een kwinkslag naar de situatie gekeken. De personages zijn niet diepzinnig, nee ze zijn krankzinnig, verdoemd, rebels en vooral in het begin soms zelfs naïef.

Ik hield ook van de beeldende manier waarop de auteur de verschillende plaatsen en personages voorstelde. Door de korte hoofdstukken en de hilarische hoofdstuktitels vloog ik door het verhaal en ik genoot van de inventieve ideeën zoals de wolken waarmee de monnik Ituko zijn reis aanving. Wat ik ook leuk vond, was dat niet alles zwart-wit was op Aedon en dat, ondanks het zware verleden dat sommige karakters achter de rug hadden, niets onmogelijk was.

Of dit een vernieuwend verhaal is, denk ik niet, maar het is wel een mooie combinatie van al de typische elementen met de juiste dosis humor en een doordacht plot. Eigenlijk vond ik het jammer dat het verhaal hier stopt, omdat ik heel graag meer avonturen had beleefd met deze wonderlijke personages en hen nog graag had zien evolueren in nieuwe boeken.

De Vlaamse Evi F. Verhasselt heeft met dit epische fantasyboek bewezen dat ze een plaats verdient in dit genre. Zou haar nieuwe boek ook grappig zijn, of gooit ze het over een totaal andere boeg? Na dit entertainende verhaal, dat ook geschikt is voor jongere lezers, ben ik benieuwd of ze me gaat verrassen en ik kijk ernaar uit om De smaragden troon te gaan lezen. De Saffieren troon was het eerste boek dat uit kwam in deze reeks en natuurlijk ga ik dit ook snel lezen om helemaal mee te zijn in deze nieuwe reeks.

****

Ik moest mezelf inhouden om het boek niet in 1x uit te lezen, vooral de inleiding en opbouw van het verhaal zijn erg goed! De karakters die worden geïntroduceerd hebben stuk voor een stuk een eigen karakter waardoor het een afwisselend en boeiend verhaal blijft. Wel hadden de persoonlijkheden wat mij betreft nog wel een beetje meer uitgewerkt mogen worden, ook al zorgt dat natuurlijk ook voor extra's pagina's, en dit boek vormt juist wel een lekkere afwisseling voor al die lange dikke series. Als je twijfelt, gewoon lezen!

Tranen van Tataneh is echt fantasyverhaal, dat qua plot heel veel lijkt op In de ban van de ring: een groep vertegenwoordigers van verschillende rassen (elf, mens, trol, tovenaar, waternimf) onderneemt een queeste om de wereld voor overheersing door het kwaad (in dit geval prins Abromar, tovenaar Gatorro en hun draken) te behoeden. Leuk detail is dat een van de hoofdstuktitels 'In de ban van de ring' is. Qua schrijfstijl doet het boek echter vooral denken aan Terry Pratchett; humoristische fantasy dus. Jammer is dat Verhasselt soms uit de bocht vliegt met haar humor. In plaats van leuk wordt het dan erg banaal of platvloers, hier ligt duidelijk nog een ontwikkelpunt voor haar. Maar, wees gerust, het verhaal is geen kopie van Tolkien of Pratchett; Verhasselt heeft de meesters goed bestudeerd maar niet gekopieerd; ze weet er ondanks de geijkte ingrediënten toch een heel eigen verhaal van te maken. De Vlaamse afkomst van Verhasselt is overduidelijk; het boek staat bol van de typisch Vlaamse woorden en zinsbouw.

Het boek is ingedeeld in 56 korte hoofdstukken, wat het lekker overzichtelijk maakt. Aan het begin van het boek zijn er vijf aparte verhaallijnen, waarin steeds een van de hoofdpersonen centraal staat. De eerste 25 hoofdstukken komen deze keurig om en om in een vaste volgorde voorbij. Dit maakt dat je je hoofd goed bij het verhaal moet houden. Zeker als je het boek weglegt, is het daarna eventjes lastig de verhaallijn weer op te pakken. Naarmate het boek vordert wordt dit gemakkelijker, als de verhaallijnen bij elkaar komen. De spanningsopbouw in het boek is typisch voor een andere grote fantasy-schrijver: Terry Goodkind. In 95% van het boek wordt naar een ontknoping toegewerkt, die zich vervolgens in een paar bladzijden in alle heftigheid ontvouwt.

Al met al is Tranen van Tataneh een zeer lezenswaardig verhaal. Het verhaal zit vol spanning, intrige, actie en emotie. Karakters hadden van mij nog wat meer uitgediept mogen worden, en zoals gezegd moet het taalgebruik echt nog wat meer in balans komen, maar desondanks is dit een zeer veelbelovend debuut.

Een in het begin iets verwarrend verhaal, maar door juist te blijven lezen komen de personages samen om met elkaar de strijd tegen de draken in Heronia aan te gaan. Aedon wordt verenigd en zijn bereid samen te vechten tegen het kwaad, maar lukt dit deze moedige mensen/mirrin/nomaden/elfen/trollen om Aedon te redden van de dreigende ondergang? Het boek bevat een heerlijke dosis humor waardoor ik soms keihard in de lach schoot, maar het wist ook tot tranen toe te roeren met het dood gaan van personages.
Kortom als je van fatasy met een goede dosis humor houdt en met een sprankeltje liefde, dan is dit boek perfect voor jou!

De tranen van Tataneh begint met zes verhalen met ieder hun eigen hoofdpersonen.
In de loop van het boek komen de verhalen bij elkaar en vormen het verhaal van Aedon.
In het begin is het dus ook even goed opletten en omschakelen omdat de achterflaptekst je doet denken dat het verhaal over Tataneh gaat.
Dit is niet het geval, het verhaal gaat over de wereld die Tataneh gecreëerd heeft, namelijk Aedon.
Abromar wil samen met zijn hofmagiër Gatorro de macht over heel Aedon krijgen door de tot dan toe slapende draken te wekken.
Alle inwoners en machthebbers van Aedon vechten mee in de strijd tegen prins Abromar en zijn honger naar macht over Aedon, maar klopt dat eigenlijk wel? En is de prins in de loop der jaren zelf ook niet het slachtoffer van duistere praktijken geworden?
Zieneres mérillana heeft eeuwen de tijd gehad om deze strijd tot in de kleinste detail uit te werken en tot een goed eind te brengen, maar of dit allemaal gaat lukken met zoveel eigenwijze vrouwen, machtige nukkige mannen en een gestoorde zieneres is nog maar de vraag.
Wanneer alle zes de verhalen bij elkaar komen begon het verhaal naar mijn gevoel pas echt te lopen.
Een minpuntje is dat er nog een aantal fouten in de tekst staan,maar voor de rest is het een erg leuk boek dat de spanning er tot het eind in weet te houden.