De truc

Op mijn voorstel hebben we in ons leesclubje De Truc besproken. Mijn medelezers waren ook aangenaam verrast van deze ontroerende roman over een cynische goochelaar en een naïeve jongen, die wil dat de bejaarde man zijn ouders weer bij elkaar tovert. In de twee met elkaar verweven verhaallijnen komen de hoofdpersonen goed uit de verf. Duistere en lichte episodes wisselen elkaar af. Terwijl de thema’s zwaar genoeg zijn (scheiding, ouderdom en sterven, de jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog), wordt het verhaal doorvoeld, warm en beeldend verteld met een sterk gevoel voor humor. Een betoverende roman die hoopvol stemt, geschreven in een lichtvoetige stijl die in de soepele vertaling heerlijk wegleest.
Eigenlijk zaten we tussen vier en vijf sterren.

Een soort “sprookje” voor volwassen. Alhoewel ik mij kan voorstellen dat dit ook goed te lezen is voor de oudere jeugd. Knap hoe de schrijver de gebeurtenissen uit WOII m.b.t. holocaust op de achtergrond mee laat lopen. Zoals de voorplaat al laat zien, wordt het doek opgelicht waardoor een andere wereld verschijnt. Naarmate het verhaal verteld wordt, wordt de achtergrond meer voorgrond en komen de twee tijdsperioden steeds dichter naar elkaar toe. Totdat het verleden en heden de handen ineen slaan. Via opmerkingen van jonge mensen die wat verder van WOII vandaan staan, worden de verschrikkingen op een andere manier belicht. Waarbij de intensiteit nog wel steeds voelbaar blijft. Een makkelijk te lezen boek.

Prachtig verhaal langs twee verhaallijnen, waarin donkere en lichte episodes elkaar afwisselen en dat mooi en bekwaam geschreven is. Met een goed getimed gevoel voor humor en sterke dialogen. Het verhaal eindigt in een verrassend en ontroerend plot dat me erg heeft geraakt.

Mooie parallelle verhaallijn, sterke dialogen en een mooi plot.

Een boek dat je meevoert. Heel interessant. Goed vertaald.

Dit overal aangeprezen boek heb ik toch maar weggelegd, omdat het zo tergend langzaam op gang komt. Misschien ben ik ongeduldig, maar de schrijfstijl vond ik ook niet heel sterk, en wat er gebeurde met de hoofdpersonen kon me niet zoveel schelen. Zo zie je maar, smaken verschillen.

Ik hou wel van verhalen met bijzondere jongetjes en dit is er ook zo een.
Dat er twee verhaallijnen naar elkaar toe bewegen, op allerlei fronten, ik ken het principe en het is hier bekwaam uitgevoerd. De humor spreekt me aan, spitsvondig en geeft lucht.
Maar jemig, wat heb ik me verbaasd over de vertaling. Germanismen, rare samenstellingen, slecht lopende zinnen - ik besef dat vertalen een lastig vak is, maar al die horten en stoten verminderen mijn leesplezier danig.
Prima boek voor mensen die van een verrassend verhaal houden en geen taal-fijnproevers zijn.

Het boek van alle kanten aangeprezen: door beoordelingen in kranten en door boekverkopers.
Maar het blijkt helemaal niet zo een goed boek te zijn. Een beetje kinderlijke vertelstijl, o.k. dat kan goed werken, zie bv. het Zig-Zag-kind van David Grossman.
Een beetje surrealistisch: hoeft ook geen bezwaar te zijn.
Maar kennelijk is de auteur toch niet helemaal op de hoogte met de Joodse cultuur, want er zitten talloze fouten in. Te veel om op te noemen.
Daarbij komt nog een vreselijk slechte vertaling: ook de vertaler heeft geen kennis van de Joodse cultuur en gebruiken. Een niet-Joodse vrouw wordt een 'gojte' genoemd. Waarschijnlijk is uitgegaan van de term 'goj' voor een niet-Joods, en dan maar een vrouwelijke vorm er bij gezocht. Meestal wordt dan de term 'sjikse' gebruikt. Verder wordt telkens gesproken over 'de gojem' (niet Joden), terwijl dat algemeen, en internationaal, gespeld wordt als 'gojim'.
Dat de gebeurtenissen in een zo korte tijd (als we het over de jonge Moshe hebben) onwaarschijnlijk lijken, ach daar is ook nog wel mee te leven. Maar er wordt absoluut te luchtig gedaan over de anti-Semitische stemming in het vooroorlogse Berlijn. Duidelijk een gebrek aan kennis van de historie.
Kortom een in alle opzichten te gemakkelijk geschreven, en vertaald, boek.