De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is

Geschreven bij De Vrouw Die Zegt Dat Ze Mijn Moeder Is

<p>Judith neemt ons middels gesprekken en brieven mee in haar familiegeschiedenis. Deze geschiedenissen kunnen prachtig zijn of mensen totaal niet aanspreken, immers heeft iedereen zijn eigen geschiedenis dus &nbsp;moet die van de ander wel interessanter zijn. Het verhaal van Judith's familie is intrigerend. Door een opkomst zijnde adoptie besluit ze in de fotoboeken te duiken en haar familieleden te vragen naar het verleden, voor het te laat is. Wonderlijke toevalligheden komen boven en een geschiedenis die ontzettend triest is, maar toch een gelukkig tintje bij zich draagt. Want hoewel de geschiedenis zich op een wonderlijke wijze herhaalt betekent dit ook dat er mensen blijven om de geschiedenis te bewaken en voort te zetten.&nbsp;</p><p>In hoofdstukken die afwisselen tussen Judith's adoptie verhaal en de familiegeschiedenis beschrijft ze in verschillende stappen het verloop van de geschiedenis. Het voelt als een eer om in deze persoonlijke en eigenaardige geschiedenis te worden opgenomen middels dit boek. Hier en daar is het lastig bij te blijven omdat er zoveel personages terug komen, veelal met dezelfde/vergelijkbare namen. &nbsp; En omdat de hoofdstukken elkaar afwisselen, raak je soms buiten het verhaal. Gelukkig biedt een stamboom een uitkomst. Judith beschrijft op een respectvolle manier haar familiegeschiedenis die na het lezen van dit boek een beetje als van ons allemaal voelt.</p>

Geschreven bij De Vrouw Die Zegt Dat Ze Mijn Moeder Is

Heb het boek net uitgelezen en ik vermoed dat het nog wel dagen blijft hangen, een prachtig document van een familie. Door dat de stambomen voor in het boek afgebeeld staan is het verhaal goed te volgen al moest ik wel steeds kijken over wie er geschreven werd. Een aanrader dus, zeker in deze dagen.

Geschreven bij De vrouw die zegt dat zij mijn moeder is

Ik vond dit boek heel mooi geschreven en boeiend. De emoties en de gevoelens beleefde je terwijl je aan het lezen was. Echt de moeite waard.

Geschreven bij De Vrouw Die Zegt Dat Ze Mijn Moeder Is

Zeer mooi boek !!!!! Men zegt in het leven, "Alles komt terug", wel in dit boek is het zo.
alle leeftijden

Geschreven bij De vrouw die zegt dat zij mijn moeder is

Judith neemt ons middels gesprekken en brieven mee in haar familiegeschiedenis. Deze geschiedenissen kunnen prachtig zijn of mensen totaal niet aanspreken, immers heeft iedereen zijn eigen geschiedenis dus moet die van de ander wel interessanter zijn. Het verhaal van Judith's familie is intrigerend. Door een opkomst zijnde adoptie besluit ze in de fotoboeken te duiken en haar familieleden te vragen naar het verleden, voor het te laat is. Wonderlijke toevalligheden komen boven en een geschiedenis die ontzettend triest is, maar toch een gelukkig tintje bij zich draagt. Want hoewel de geschiedenis zich op een wonderlijke wijze herhaalt betekent dit ook dat er mensen blijven om de geschiedenis te bewaken en voort te zetten.

In hoofdstukken die afwisselen tussen Judith's adoptie verhaal en de familiegeschiedenis beschrijft ze in verschillende stappen het verloop van de geschiedenis. Het voelt als een eer om in deze persoonlijke en eigenaardige geschiedenis te worden opgenomen middels dit boek. Hier en daar is het lastig bij te blijven omdat er zoveel personages terug komen, veelal met dezelfde/vergelijkbare namen. En omdat de hoofdstukken elkaar afwisselen, raak je soms buiten het verhaal. Gelukkig biedt een stamboom een uitkomst. Judith beschrijft op een respectvolle manier haar familiegeschiedenis die na het lezen van dit boek een beetje als van ons allemaal voelt.

Geschreven bij De Vrouw Die Zegt Dat Ze Mijn Moeder Is

Omdat ik zelf een kind heb geadopteerd las ik dit vrouwenboek over drie generaties vrouwen - waaronder over de afschuwelijke gebeurtenissen van enkele Joodse voorouders van de schrijfster in de tweede wereldoorlog. Daarnaast loopt het voor mij herkenbare proces die leidde tot de adoptie van de dochters van de schrijfster ook als rode draad door het boek.

De kinderen van de vermoorde Joodse voorouders werden niet opgevoed door hun biologische moeders, net als geadopteerde kinderen natuurlijk niet door hun biologische moeders worden opgevoed. Dit gegeven in de de beschrijving van de levensverhalen van diverse generaties maakte voor mij dat de verwevenheid van de verhalen interessant werd. Het boek wordt daardoor meer dan alleen een biografisch boek.