De Weduwen Van De Donderdag

Dit boek doet denken aan Gooische Vrouwen, maar dan op z'n Argentijns en met een wrange ondertoon. Toen ik eenmaal aan de namen en personages was gewend vond ik het verhaal vaart krijgen. De Argentijnse upper class krijgt achter de slagbomen van hun compound te maken met de gevolgen van de recessie en de crisis vertaalt zich naar hun relaties en levensstandaard. In rap tempo brokkelt de welvarende buitenkant af en krijgt ieder gezin te maken met verval. Er zijn veel verschillende hoofdpersonen en de karakters krijgen daardoor niet echt diepgang. Het eerste hoofdstuk begint met een ingrijpende gebeurtenis en door middel van veel flashbacks wordt daar in het verhaal naar toe gewerkt, waardoor je steeds nieuwsgierig blijft naar het hoe en waarom. Het einde van het verhaal vond ik niet erg geloofwaardig, waardoor een potentieel goed plot een abrupte wending krijgt.

Geschreven bij De weduwen van de donderdag

Drie doden aan het begin van dit boek. Vergeet ze maar, want pas tegen het einde komen ze terug. Dan begrijp je de ontknoping die volgt. Het wordt je dan ook zomaar aangereikt. Dit boek is géén detective, whodunnit of thriller.

Het neemt je mee naar de wereld van superrijken die in een zwaar afgeschermde en oververozrgde country-club wonen. Daar gaan we twintig jaar terug in de tijd van voor de doden, en we keren langzaam weer, tot aan de dag van de doden op het einde van het boek. Wat in die twintig jaar allemaal gebeurt, daar gaat het om. Affaires, racisme, corruptie, schaamteloosheid, onverantwoordelijkheid, en nog veel meer, en dat alles onder een heerlijke laag van groen gazon, wijn van driehonderd dollar, zwembaden, tennis, golf, roddelende vrouwen en mannen die zaken regelen.

Het boek is dus geen whodunnit en het heeft ook geen grote spanningsboog en geen suspens. Wat me meenam om dit boek vrij snel uit te lezen, waren niet de moorden, maar wel dat Pineiro door haar mooie stijl me bij elk hoofdstuk meteen meehad in de wereld van haar personages. Stilaan begon ik de meerderheid van hen te verafschuwen, maar ook als ik ze verafschuwde zat ik in hun wereld.

Bovendien ontbreekt het niet aan een fijne humor, misschien doet ook die wel verderlezen.
En samen met haar humor blijft Pineiro altijd heel poëtisch en kan je tussen alle afschuw door blijven genieten van de jasmijngeuren, magnolia's, groene grasperken, vijvers en zon.
Een gezellig boek om te lezen in de zomer, ergens in de zon.