Drie meter onder nul

Toen ik de flaptekst las van ‘Drie meter onder nul’ van Marina Heib, werd ik benieuwd. Waarom koos deze jonge vrouw om moordenares te worden? Dat intrigeerde mij en ik wilde het boek lezen. Maar het begin was zo ontzettend vaag dat ik bijna in staat was om het boek opzij te gooien. Ik snapte er niks van en alleen het feit dat ik wilde weten waarom zij moordenares wilde worden, zorgde er voor dat ik bleef lezen.

Tot ik op een punt kwam waarbij Marina Heib eindelijk de geschiedenis onthult en snap je een beetje waarom de hoofdpersoon ervoor kiest om moordenares te worden. Nou ja, snappen, nee dat gaat me wel te boven, maar goed, de motivatie begreep ik wel een beetje. Let wel, tegen de tijd dat Marina Heib dit onthult ben je ruim halverwege het boek. Het is dus wel een beetje doorbijten.

En dan komt de ontknoping, waarbij Marina Heib een bizar feit zo even bijna tussen neus en lippen door in je gezicht smijt. Met die ontknoping zat ik wel even met mijn mond open, want dit had ik echt totaal niet aan zien komen. En dat is dan ook de reden waarom het boek toch nog drie sterren krijgt. Als die onthulling er niet in had gezeten was het geen memorabel boek geweest en had ik het denk ik of niet uitgelezen of met een onbevredigend gevoel dichtgeslagen.

Het verhaal van ‘Drie meter onder nul’ is even worstelen, het begin is traag en niet heel logisch. Tot je meer te weten komt over de hoofdpersoon, dan wordt het wat boeiender. Het einde heeft Marina Heib goed in elkaar gezet en daardoor is het beter dan je in het begin verwacht.

Nadat ze de middelbare school had afgemaakt studeerde Marina Heib oriëntaalse cultuur en filosofie in Tübingen en Saarbrücken. Tegen het eind van haar studie nam ze plaats in de publieksjury van het Saarbrücker Filmfestival. Omdat ze behalve van films ook van schrijven hield, vertrok ze in 1988 naar Hamburg waar ze journalist bij het tijdschrift Cinema werd. Tien jaar later schreef ze scenario's voor verschillende televisieseries. Haar verlangen om schrijfster te worden bleef en uiteindelijk schreef ze in 2006 haar eerste thriller rond commissaris Beyer. In 2017 verscheen haar nieuwste boek, Drie meter onder nul.

Ze is vierendertig jaar oud, ongetrouwd en heeft geen kinderen. Ook ziet ze er goed uit, is slim en heeft een succesvolle baan als IT-specialist. In feite heeft ze alles wat ze zich maar wensen kan. Hoewel ze als kind altijd wel het gevoel had dat ze anders was dan alle andere kinderen. Op een donderdag in november nam ze een drastisch besluit. Het werd haar nieuwe roeping. Want op de dag dat de Berlijnse muur naar beneden werd gehaald, nam ze de beslissing die haar leven zou veranderen: ze wordt moordenares.

Vanaf de eerste bladzijden is het al duidelijk dat Drie meter onder nul geen standaardthriller is. Een goed voorbeeld daarvan is de uitgebreide proloog. Waar deze over het algemeen uit een paar bladzijden bestaat, heeft Heib ervoor gekozen dit uit een bladzijde of vijfenveertig te laten bestaan. Weliswaar onderverdeeld in een aantal hoofdstukken, maar het is wel de inleiding tot een even bizar als bijzonder verhaal. Een verhaal dat interessant begint en ook nieuwsgierig maakt. Deze nieuwsgierigheid blijft tijdens het lezen aan je knagen, want je stelt jezelf eigenlijk voortdurend de vraag wat deze jonge vrouw heeft doen besluiten om plotseling te gaan moorden.

Toch, en dat is meteen het grootste bezwaar dat gemaakt kan worden, ontbeert dit boek de spanning die voor een echt goede thriller zo kenmerkend en noodzakelijk is. Vanaf de proloog bestaat een aanzienlijk deel van het verhaal uit een kennismaking met het hoofdpersonage en, eigenlijk vanzelfsprekend, wordt er gaandeweg ook steeds meer bekend wat aan haar nogal ongewone besluit ten grondslag ligt. Uiteraard zorgt dit aanvankelijke niet weten wel voor een bepaald spanningsveld, maar niet dusdanig dat je daarvan op het puntje van je stoel gaat zitten. Overigens, en daar is de erg goede uitwerking van het hoofdpersonage debet aan, kan de lezer zich prima vereenzelvigen met de moordenares. Je kunt sympathie voor haar opbrengen. Ondanks dat ze in koelen bloede moorden pleegt, is het onmogelijk haar niet aardig te vinden.

De schrijfstijl van Drie meter onder nul is wisselend. Het heeft een stroef begin waarin soms moeite gedaan moet worden het goed te doorgronden. Vanaf het eerste deel, het verhaal heeft er vijf, gaat het beter lopen en wordt het een stuk begrijpelijker. Deze verandering komt het boek zeker ten goede. Desalniettemin heeft het verhaal soms wel wat weg van een klinische verslaggeving. Het is niet altijd even gemakkelijk om je een situatie in te kunnen beelden.

Zoals al eerder opgemerkt is, is Drie meter onder nul een bijzonder boek. Na het lezen van dit boek kun je geen andere conclusie trekken. De grote vraag die resteert, is of het wel een thriller is. Want het grootste deel van het boek heeft vooral de kenmerken van een roman. Maar dan wel een die wat spanning heeft.

Waarom besluit de vrouwelijke hoofdpersoon – die interessant genoeg nergens een naam krijgt! – om haar “gewone” leven op te geven en aan het moorden te slaan? Hoe kiest ze haar doelwitten? Wat linkt ze met elkaar?
Allemaal vragen waar je langzaamaan antwoorden op krijgt doordat je een kijkje krijgt in het hoofd en het verleden van de moordenares, de jager, de wolvin.
Het afschuwelijke gebeuren waarvan alles het gevolg is ontvouwt zich geleidelijk en de betekenis van de titel van het boek geeft je op gegeven moment gegarandeerd de koude rillingen…
Een ontzettend indrukwekkende en rouwe psychologische thriller! Mede door de vaart en de fascinerende beschrijvingen van hoe de hoofdpersoon denkt, onwijs boeiend van begin tot eind. En wat voor eind…

Feedback gebaseerd op de originele versie 'Drei Meter unter Null'.

Van kleinemeisjesdromen zoals 'Ik word Pippi Langkous' naar de bewuste keuze 'Ik word moordenaar', dat is de insteek van Drie meter onder nul. Het hoofdpersonage, een naamloze jonge vrouw, doet haar verhaal in de ik-vorm. Ze is kil, koelbloedig, sterk en bijzonder geduldig, wanneer het erom gaat haar gekozen slachtoffers van kant te maken. Waarom ze aan het moorden geslagen is, daar heeft de lezer heel lang het raden naar. Twee derde van het boek is spanning compleet afwezig, je leest eerder een soort verslag. Wanneer uiteindelijk meer bekend wordt over het verleden van de vrouw, wordt het boek interessant en beter. De laatste 15 bladzijden zijn geweldig goed, spannend en verrassend. Drie meter onder nul: Fictie, dat zeker, maar dan wel van het soort dat zomaar realiteit zou kunnen zijn.

Conclusie: Gemengde gevoelens over dit boek: originele start, teleurstellend vervolg, ontzettend knap einde. Dat alles geweldig goed geschreven!

Dat de hoofdpersoon een gericht doel heeft. Het vermoorden van daders.